«Τεκμήρια»

Η Μόνα Σαββίδου Θεοδούλου στην τελευταία της ποιητική συλλογή «Τεκμήρια» δίνει μικρές ποιητικές συνθέσεις, πυκνού νοήματος. Κάθε ποίημα αποτελείται από φράσεις που μεμονωμένα μπορούν να δημιουργήσουν χίλιους δύο συνειρμούς στο κοινό, αλλά και που στο σύνολό του συγκροτεί έναν ολόκληρο κόσμο. Η ποιήτρια αποδίδει τις πρέπουσες τιμές σε έννοιες και τόπους, σε ανθρώπους, με λέξεις καλά ζυγισμένες και τοποθετημένες με τον αρμόζοντα τρόπο, ώστε να χτιστεί το ποίημα με λέξεις αγκωνάρια, και αυτά να μείνουν τεκμήρια αδιάψευστα για του ποιητή το αληθές. Η Σαββίδου Θεοδούλου αφήνει στη γραφίδα της το ελεύθερο να εκφραστεί, δεν διαμεσολαβεί για να φέρει τα ποιήματά της σε μία σειρά. Η μνήμη της ποιήτρια έχει χωνέψει καλά τις έννοιες που θέλει να φέρει ενώπιον του κοινού, και τις έχει μεταβολίσει ώστε να γίνουν ποιήματα ικανά να κινητοποιήσουν τις αισθήσεις του αναγνώστη, να εξάψουν την περιέργειά του και να ταξιδέψουν στον κόσμο της ποιήτριας.

Ο κόσμος της Σαββίδου Θεοδούλου είναι βαθιά ριζωμένος μέσα της, οι ρίζες της εν είδει άγκυρας τη σταθεροποιούν καταμεσής του πελάγου της μνήμης… Οι λέξεις μνήμη, χρόνος, ιστορία, και άλλες παρόμοιες συμπλέκονται με τόπους αλήστου μνήμης, και διαβάζοντας τα ποιήματα που αριθμούνται με την ελληνική αρίθμηση από το α΄ ώς το ω΄ σκέφτομαι πως «περίλυπος εστίν η ψυχή» της ποιήτριας, μιας και πολλές οι πηγές λύπης της, αλλά ταυτόχρονα αυτές οι λύπες ισοζυγίζονται από αρώματα και χρώματα λέξεων δροσερών. Η τελευταία συλλογή της Μόνας Σαββίδου Θεοδούλου τεκμηριώνει με τρόπο ενδιαφέροντα έννοιες και σκέψεις που μόνο η ποίηση μπορεί να τιθασεύσει.