Kathimerini.com.cy
Το Πολιτιστικό Ίδρυμα της Τράπεζας Κύπρου αποκαλύπτει έργα της συλλογής του και ανοίγει διάλογο με ανθρώπους που παράγουν τέχνη, που την αγαπούν ή την μελετούν, μέσα από τη δράση Reveal The Collections: Ένα έργο μια ιστορία. Οι Συλλογές δεν φτιάχτηκαν και δεν υπάρχουν για να είναι κρυμμένες. Ανήκουν στον κόσμο της Κύπρου από τον οποίο και για τον οποίο μαζεύτηκαν. Θέλοντας να τιμήσει τους ανθρώπους της σύγχρονης κυπριακή τέχνης, οι οποίοι φροντίζουν για την ψυχή και καλλιεργούν την αισθητική και την σκέψη, το Πολιτιστικό Ίδρυμα της Τράπεζας Κύπρου αποκαλύπτει έργα της συλλογής του και ανοίγει διάλογο με ανθρώπους που παράγουν τέχνη, που αγαπούν την τέχνη ή την μελετούν.
Η δράση #revealthecollections του Πολιτιστικού Ιδρύματος της Τράπεζας Κύπρου έχει ως στόχο την προβολή και συζήτηση έργων τέχνης της Συλλογής Σύγχρονης Κυπριακής Τέχνης του Ιδρύματος και άλλων ιδιωτικών συλλογών μέσω μια διαδικτυακής δράσης και εντάσσεται στο πρόγραμμα του Ιδρύματος «Πολιτισμός σημαίνει Αλληλεγγύη». Εμπίπτει στην πάγια πολιτική του Ιδρύματος για ενθάρρυνση, αναγνώριση και προβολή της εικαστικής δημιουργίας αλλά και των άλλων τεχνών ευρύτερα. Καταδεικνύει της τη συνεχή στήριξη του Πολιτιστικού Ιδρύματος για βελτίωση των καλλιτεχνικών υποδομών και συμβάλλει παράλληλα της προσπάθειες για κατοχύρωση των δικαιωμάτων του καλλιτέχνη.
Η Συλλογή Σύγχρονης Κυπριακής Τέχνης ξεκίνησε παράλληλα με τη δημιουργία του Πολιτιστικού Ιδρύματος το 1984 και απαριθμεί σήμερα πάνω από 850 έργα. Απώτερος στόχος είναι ο σταδιακός σχηματισμός μιας αντιπροσωπευτικής ομάδας έργων που θα σκιαγραφεί την εξέλιξη της εικαστικής δημιουργίας στην Κύπρο.
Τη δράση επιμελείται η θεωρητικός τέχνης δρ Μόνικα Ασημένου.
«Το παγκάκι ΙΙΙ»
Για το έργο της Χαράς Μεταξάς «Το παγκάκι ΙΙΙ» (1997 ) γράφει ο Ευαγόρας Βανέζης, επιμελητής και θεωρητικός τέχνης. «Θα επικεντρωθώ σε μια φωτογραφία από την έκδοση ‘Με εκτίμηση’, όπου το «Το Παγκάκι ΙΙΙ» συνοδεύεται από το έργο «Η Γαλήνη». Η πλαστικότητα του πηλού αφήνει τη Μεταξά να ‘παίζει’ με το τυχαίο και η τραχιά υφή τους σηματοδοτεί τη φθορά που επιφέρει η πάροδος του χρόνου. Το παγκάκι είναι μικρό, παρόλο που φαντάζει πολύ μεγαλύτερο. Τα οκτώ τουβλάκια, τέσσερα σε κάθε πλευρά, αντικατοπτρίζονται στα οκτώ κομμάτια πηλού που είναι κρεμασμένα με αλυσίδες πάνω στο τοίχο. Διακρίνω πάνω τους κάτι σαν αποτυπώματα από τροχούς αυτοκινήτου ή μοτοσυκλέτας που με κάνουν να πιστεύω ότι πρόκειται για ένα ‘πατημένο’ δρόμο που δημιούργησε η Μεταξά, για να τον δείξει έτσι κατακερματισμένα, επίπεδα και κάθετα, προτείνοντας μια εικόνα εγκατάλειψης. Και αφού μας λείπει το γεγονός που αντιστοιχεί στη σκηνή, η καθαρή σκηνογραφία με τη λιτή θεατρικότητα αποδίδει ένα χώρο στον οποίο οι ρωγμές και τα ίχνη μας καλούν να αναμετρηθούμε με την ίδια τη λειτουργία της μνήμης και να γίνουμε περαστικοί μάρτυρες του ανείπωτου. Και μετά (επ)έρχεται η γαλήνη; Στο μεσοδιάστημα των έργων ταιριάζουν ίσως οι πρώτοι στίχοι από ένα ποίημα της Ντίκινσον:
Μετά τον μέγα πόνο έρχεται ένα αίσθημα τυπικό --
Σαν τάφοι στέκονται τα νεύρα, τελετουργικά
Πιασμένη η καρδιά αναρωτιέται—
Αυτός ήταν που άντεξε;
Και χθες – ή αιώνες πριν;»
Πολιτιστικό Ίδρυμα Τράπεζας Κύπρου, Φανερωμένης 86-90, Λευκωσία. Για πληροφορίες: 22 128157, www.boccf.org
