Του Δημήτρη Mπούρα / dbouras@kathimerini.gr
ΤΡΟΜΟΥ
Σκηνοθεσία: Ντένης Ηλιάδης
Ερμηνεία: Σάρα Πάξτον, Τόνι Γκόλντουιν, Μόνικα Πότερ, Σπένσερ Τριτ Κλαρκ, Γκάρετ Ντίλαχαντ.
ΚΡΙΤΙΚΗ.
Το «Τελευταίο σπίτι αριστερά», ένα γκρίζο θρίλερ ακραίας και ωμής βίας, είναι η πιο φωτεινή στιγμή στην καριέρα του Ντένη Ηλιάδη, που εδώ και μήνες ζει το αμερικανικό όνειρό του στη σκιά του Γουές Κρέιβεν. Ο γκουρού του χολιγουντιανού τρόμου τον επέλεξε για το ριμέικ της πρώτης του ταινίας και το αποτέλεσμα τον δικαίωσε πλήρως. Το ριμέικ του Ηλιάδη ανέβηκε ψηλά στο αμερικανικό μποξ όφις. Ολα ξεκίνησαν από το ελληνικό «Ηardcore», μια ταινία για την εφηβική πορνεία στη σύγχρονη Αθήνα, που έπεισε τον Κρέιβεν για την ικανότητα του Ηλιάδη να αφηγείται πιστευτές ιστορίες. «Το Hardcore έχει αλληθοφανείς χαρακτήρες που βιώνουν με ρεαλισμό φρικτές καταστάσεις», λέει ο συμπαραγωγός του «Τελευταίου σπιτιού» Κόντι Ζούιγκ.
Η πρωτότυπη ταινία γυρίστηκε το 1972 και θεωρείται μια από τις πιο καλτ στιγμές στην ιστορία του κινηματογραφικού τρόμου. Το στόρι ήταν προσχηματικό και αφελές, όπως συνηθίζεται στα b-movies, και περιστρεφόταν γύρω από την εφηβεία και τη σεξουαλική απελευθέρωση. Η βία και ο κυνισμός, όμως, ξεπερνούσαν κάθε όριο. Η ηρωίδα του Κρέιβεν, η όμορφη Μαρί Κόλινγουντ, αποφασίζει να μείνει μέχρι αργά έξω από το σπίτι της, που βρίσκεται στο δάσος (!). Θα πάει στην πόλη με μια φίλη της, σε μια βρώμικη γειτονιά για μια ροκ συναυλία. Οι κοπέλες μπαίνουν στην πόλη και πλησιάζουν επιπόλαια έναν νεαρό για να αγοράσουν λίγο «χόρτο»: το δόλωμα που θα τις ρίξει στη «φάκα» μιας παρέας ψυχωσικών βιαστών και δολοφόνων. Μετά τους βιασμούς και το μακελειό, που θα λάβουν χώρα το επόμενο πρωινό στο δάσος, οι δολοφόνοι ζητούν φιλοξενία σε ένα εξοχικό σπίτι. Δεν υποψιάζονται πως πρόκειται για το σπίτι της Μαρί...
Το Καλό και το Κακό
Ο Κρέιβεν υπονομεύει με τον σαρκασμό του τα πάντα. Ο Ηλιάδης, αντίθετα, παίρνει στα σοβαρά αυτήν την ιστορία, που έχει τις ρίζες της στην «Πηγή των παρθένων» του Μπέργκμαν. Προσδίδει βιβλικές διαστάσεις σε ένα θέαμα που απευθύνεται κυρίως στους φαν του τρόμου και του σπλάτερ και κάποιες στιγμές προκαλεί στομαχικες διαταραχές, κλιμακώνοντας μια αλληγορία για την απώλεια και την κακοποίηση της αθωότητας. Πάντα στο πλαίσιο της οικογένειας. Το Κακό σε μια ακραία εκδοχή του (ο βιαστής και δολοφόνος είναι ένας πατέρας που καταστρέφει τον μελαγχολικό έφηβο γιο του) και το Καλό σε μια τραγική εκδοχή του (ο πατέρας της κοπέλας που έχει βιαστεί υποφέρει απο την απώλεια ενός γιου του) παλεύουν στη διάρκεια μιας νύχτας που βρέχει ασταμάτητα.
Το νερό είναι το κυριάρχο στοιχείο μιας ταινίας που μετά την αυτοδικία επιζητεί την κάθαρση. Ο Ηλιάδης ίσως ψάχνει το άλλοθι για το αίμα και την αγριότητα των σκηνών του, που ομολογουμένως είναι καλογυρισμένες, στη μεταφυσική, αναζητώντας την «Πηγή των παρθένων» κάτω από τα διαμελισμένα ανθρώπινα σώματα και μέσα σε ποταμούς από αίμα.
info
Στους κυπριακούς κινηματογράφους από τις 26/6
