Kathimerini.com.cy
Το «The future is dark which is the best thing a future can be» είναι μια performance-επιτραπέζιο παιχνίδι που αναζητεί κριτικούς τρόπους σύνδεσης με τη σημερινή πραγματικότητα και ενεργοποιεί εναλλακτικές εικασίες για το μέλλον.
Ξεκινώντας από το ερώτημα «Τι κάνω/κάνουμε τώρα;» ως έναυσμα για τον εντοπισμό των συλλογικών ανησυχιών, η κάθε παράσταση εξερευνάει μια καινούργια θεματική. Τρεις περφόρμερς, διαφορετικες κάθε φορά, κινούνται ως πιόνια σε ένα επιδαπέδιο τοπίο από σταθμούς γνώσης/ έννοιες όπως το Παλάτι της Φεμινιστικής Διακυβέρνησης, Ο Βράχος της Ευθύνης, Το Σπήλαιο της Φροντίδας, διαγράφοντας το δικό τους προσωπικό ταξίδι, με τις συμπαίκτριες να στηρίζουν και να ενδυναμώνουν την πορεία τους, προκειμένου να φτάσουν όλες μαζί στην Αρχή/Τέλος του Κόσμου και να νικήσουν. Ενώ η απειλή Dark times are coming καραδοκεί ανά πάσα στιγμή να ανατρέψει το παιχνίδι και να διακόψει την πορεία τους, οι κανόνες του παιχνιδιού καθοδηγούν τις περφόρμερ/παίκτριες μέσα από χορογραφικά και δραματουργικά scores στην παραγωγή ποιητικών μανιφέστων, φαντασιακών αφηγήσεων, κριτικών ερωτημάτων και ενσώματων τοπίων.
To πρότζεκτ διαμορφώνεται από τη χορογραφική και δραματουργική πρακτική των δύο δημιουργών του, Πέτρου Κονναρή και Ροδιάς Βόμβολου, και ερευνά την σύνδεση μεταξύ της λογικής ενος επιτραπέζιου και της χορογραφική σκέψης, θολώνοντας τη γραμμή μεταξύ παραστατικών τεχνών και καθημερινότητας.
Το επιτραπέζιο παιχνίδι ως μια φαντασιακή παραστατική σκηνή προτείνει μια οριζόντια ανακατανομή της αυτενέργειας και των ιεραρχιών εξουσίας, ένα ανοιχτό, ευάλωτο και παιχνιδιάρικο χώρο που φιλοξενεί κριτική σκέψη, διάλογο και αναστοχασμό άμεσα τροφοδοτούμενα από τον χορό, τις σωματικές πρακτικές και τη δραματουργία. Ένα τοπίο μέσα στο οποίο μπορεί να ενεργοποιηθεί ένα συλλογικό σκεπτόμενο σώμα ως μια άσκηση στη συνδεσιμότητα, και τελικά ίσως και στη δράση.
Στις 13, 14, 20 και 21 Ιουνίου, το κοινό γίνεται μάρτυρας στην εξέλιξη του παιχνιδιού- performance και συμμετέχει στην επιλογή του θέματος. Επιπλέον, μεταξύ 16 και 19 Ιουνίου, το κοινό έχει τη δυνατότητα να παίξει το παιχνίδι με άλλα άτομα, συζητώντας τις δικές του ανησυχίες για τη σημερινή πραγματικότητα και βιώνοντας από μέσα την ενεργοποίηση μιας συλλογικής, κριτικής ατμόσφαιρας και τη διαπραγμάτευση που προκύπτει παίζοντας.
* Ο τίτλος δανείζεται από μια φράση που έγραψε η Virginia Woolf στο ημερολόγιό της το 1915 ενόψει της αρχής του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, σαν μια προσπάθεια για διατήρηση της ελπίδας.
Συντελεστές:
Δημιουργία: Πέτρος Κονναρής, Ροδιά Βόμβολου | Σκηνογραφία/ Οπτική Ταυτότητα παιχνιδιού: Χρύσα Γεωργίου
Περφόρμερς: Ελεάνα Αλεξάνδρου, Κωνσταντίνα Σκαλιώντα, Αρετή Χουρδάκη, Κωσταντίνα Πήτερ, Μίριαμ Γκατ
Παιδιά της γνώσης: Μαρίτα Αναστάση, Σέτα Αστραίου− Καρύδη, Ευαγόρας Βανέζης, Ελένη Μυλωνά, Δέσποινα Μιχαηλίδου, Μπελίντα Παπαβασιλείου, Χρήστος Πολυμενάκος, Ροζ, Ελευθερία Σωκράτους.
Γραφιστικά: Μαίρη Πηλλακούρη
Επιμέλεια/κατασκευή ηλεκτρολογικών: Γιάννης Πουλάκης
Τεχνική Υποστήριξη: Αντρέας Πέτρου
sic. contemporary culture, Μέγαρο Μιτσή 3, Λευκωσία, 13,14, 20, 21 Ιουνίου ώρα 8:00 μ.μ. Είσοδος Ελεύθερη.
Διάρκεια παράστασης: 120’
Συμμετοχικό παιχνίδι − Ελάτε να παίξετε μαζί μας: 16, 19 Ιουνίου ώρα 18:00, 17, 18 Ιουνίου ώρες 10:00, 18:00 (Απαραίτητη η προκράτηση στο: https://forms.gle/PCzCRe7QAXPLjvAn9)
Διάρκεια συμμετοχικού παιχνιδιού: 180’
Στο πλαίσιο του προγράμματος Τερψιχόρη 2025 του Τμήματος Σύγχρονου Πολιτισμού - Υφυπουργείο Πολιτισμού Κύπρου.
Σύντομο Βιογραφικό:
Ο Πέτρος Κονναρής είναι performance artist που δουλεύει μεταξύ των πεδιών του χορού, του live art και της συμμετοχικής τέχνης. Η Ροδιά Βόμβολου είναι δραματουργός και ερευνήτρια που δουλεύει στο πεδίο της χορογραφίας. Η συνεργασία τους ως χορογράφος και δραματουργός ξεκίνησε το 2020 με το έργο The only thing that matters is how much you love στο πλαίσιο του προγράμματος φιλοξενίας Moving the New της Στέγης Χορού Λεμεσού, και συνεχίστηκε ανεξάρτητα στη δημιουργία των έργων Performing Silence (2021) και Feel free to take a nap (2023). Το The Future is dark which is the best thing a future can be είναι το πρώτο έργο που συνδημιουργούν.
