Της Μαρίας Ηρακλέους
Το comfort zone, αυτή η οικεία νοητή περιοχή ή κατάσταση μέσα στην οποία νιώθει κανείς ασφαλής και από την οποία αντλεί σιγουριά, δεν είναι πάντα ωφέλιμη. Κατ, ακρίβεια, συνήθως είναι ίσως η κύρια αιτία της στασιμότητας και της αναλγησίας. Αυτή η ζώνη άνεσης δεν αποτελεί «προνόμιο» της προσωπικής ζωής, αλλά συχνά αποτελεί νοοτροπία που την βλέπουμε να επηρεάζει τομείς όπως είναι η επαγγελματική εξέλιξη και όχι μόνο. Η πιο σοβαρή μορφή της είναι όταν εκφράζεται σε επίπεδο πολιτικών, πρακτικών και προσεγγίσεων που επηρεάζουν τομείς όπως την οικονομία μιας χώρας. Με αφορμή τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα των τουριστικών αφίξεων του 2023, δεν θα σταθώ στο κατά πόσο πιάσαμε ή όχι τους στόχους που τέθηκαν σε σχέση με το 2022, οι οποίοι έχουν επιτευχθεί (ήταν εξάλλου συντηρητικοί). Σίγουρα οι επιδόσεις μας είναι καλές, αλλά δεν πρέπει να στεκόμαστε μόνο στην γενική εικόνα αλλά να δούμε λίγο πιο προσεκτικά τα στοιχεία, τα οποία δείχνουν ξεκάθαρα αυτό που είχε δηλώνει ο προηγούμενος Υφυπουργός Τουρισμού και φαίνεται τουλάχιστον ότι υιοθετείται και από τον νυν: Η ενδυνάμωση του τουρισμού δεν μπορεί να προέλθει από τη ρωσική ούτε τη βρετανική αγορά.
Στην περίπτωση του Ηνωμένου Βασιλείου η οποία δεν συνοδεύεται με τα γεωπολιτικά βαρίδια της ρωσικής αγοράς, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι πρόκειται για τον βασικό αιμοδότη του κυπριακού τουρισμού, με αφίξεις 1,3 εκατ. το 2023, ή το 1/3 των αφίξεων από το σύνολο των 3,8 εκατ. που καταγράφηκαν το προηγούμενο έτος. Κατέγραψε ωστόσο μείωση 2,1% από το 2019. Από την άλλη, βλέπουμε άλλες αγορές να καταγράφουν αυξήσεις που ξεπερνούν το 100% κάτι που καταδεικνύει ακριβώς αυτό που είχε λεχθεί το περασμένο καλοκαίρι στην γενική συνέλευση του ΠΑΣΥΞΕ. Ότι ίσως πιάσαμε ταβάνι στις αφίξεις από την Βρετανία και ότι θα πρέπει να αναζητήσουμε πλέον άλλη κατεύθυνση και προώθηση της Κύπρου ως τουριστικός προορισμός.
Εντυπωσιακές είναι για παράδειγμα οι αυξήσεις στις αφίξεις τουριστών από αγορές που μέχρι πρότινος δεν ήταν στον χάρτη, όπως η Γαλλία και η Ουγγαρία. Είναι μεν χώρες με σαφώς πιο χαμηλούς αριθμούς αφίξεων, αλλά εκτιμώ ότι το γεγονός ότι το πρόσημο παραμένει κάθε χρόνο θετικό, υπάρχει μια καλή προοπτική ώστε να πετύχουμε την λεγόμενη ενδυνάμωση του τουρισμού και τον απώτερο στόχο του να καταστεί η Κύπρος ολόχρονος προορισμός.
Αυτό δηλαδή που άρχισε να γίνεται στην Πάφο, μία πόλη με ανοικτά ξενοδοχεία και εστιατόρια ακόμα και σε μήνες εκτός αιχμής. Σε αυτό θα πρέπει να στοχεύσουν και οι υπόλοιπες περιοχές. Αυτό όμως δεν θα έρθει από τη μία μέρα στην άλλη και σίγουρα δεν θα γίνει από μόνο του. Θα πρέπει πρώτα να στοχεύσει εκεί το αρμόδιο Υφυπουργείο αλλά και οι τοπικοί φορείς. Δεν χρειαζόμαστε φορείς μόνο για τους τίτλους, αλλά δραστήριους με πρωτοβουλίες που μπορεί να κάνουν την διαφορά. Για παράδειγμα στην περίπτωση της Πάφου, γίνεται προσπάθεια να καθιερωθεί ως ένα ξεχωριστό brand name σε σχέση με την υπόλοιπη Κύπρο, έχει επενδύσει στην ψηφιακή διαφήμιση η οποία γίνεται στοχευμένα και ήδη βλέπει τα αποτελέσματα, αφού έχει καλύτερη επισκεψιμότητα ακόμη και τους χειμερινούς μήνες σε σχέση με άλλες επαρχίες.
Ή για παράδειγμα η Λάρνακα, η οποία μέσα από ενέργειες και πρωτοβουλίες της ΕΤΑΠ η οποία δεν επαναπαύεται και προσπαθεί να κάνει την διαφορά και να βάλει καλές βάσεις για ενίσχυση του τουριστικού ρεύματος στην πόλη τα επόμενα χρόνια.
Σε αυτές τις περιπτώσεις φαίνεται ότι έγινε κατανοητό ότι, η ενδυνάμωση του τουρισμού θα έρθει μόνο όταν καταφέρουμε να ξεκολλήσουμε από τα γνωστά μονοπάτια, από τα τετριμμένα, και από το τουριστικό comfort zone, το οποίο κάποιοι επιμένουν να επιλέγουν.
