Δρ Κυπρή - Κατάθεση ψυχής: Η μάχη στο νοσ. αναφοράς

Με αφορμή τον ένα χρόνο που συμπληρώνεται από την εμφάνιση της πανδημίας του κορωνοϊού και στην Κύπρο, ο Δρ. Χρήστος Κυπρή, Συντονιστής, υπεύθυνος γιατρός της μονάδας Covid-19 στο νοσοκομείο αναφοράς, συγκινεί με μία κατάθεση ψυχής μέσω των social media.

Ο ίδιος καταθέτει τα όσα έζησε μέχρι σήμερα με έναν άκρως περιγραφικό τρόπο.

Η σχετική ανάρτηση:  

11 Μαρτίου σήμερα. Μια μέρα πού δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου. Λίγες μέρες πιο πριν είχα δηλώσει εθελοντικά να μεταφερθώ στο Γ. Ν. Αμμοχωστου για να το βοηθήσω με την πανδημία. Δεν ήξερε κανείς ομως. Ούτε πότε θα έρθει το πρώτο επιβεβαιωμενο κρουσμα, ούτε πότε θα ανοίξει το νοσοκομείο αναφοράς και πότε πρέπει να πάω. Τότε δούλευα στα υποπτα περιστατικά στο Γ. Ν. Λεμεσού και στις 11/3 βγήκε το πρώτο μου θετικό κρούσμα. Ειχα μπει στο δωμάτιο του ασθενη μου να του το ανακοινωσω. Είχε χάσει την γη κάτω απο τα πόδια του. Η φοβία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του. Αλλά εγω να τον πιέζω να θυμηθεί που πήγε, με ποιόν ήρθε σε επαφή και να προσπαθώ να βγαλω άκρη λες και είμαι ντετέκτιβ. Τελείωσα θυμάμαι η ώρα 5 το απόγευμα. Βγαίνω εξω απο το δωμάτιο, καταϊδρωμενος, κουρασμένος και με περίμενε ο Εκτελεστικός Διευθυντής του νοσοκομείου για να μου ανακοινώσει οτι σε 2 ώρες ο ασθενης πρέπει να φύγει για Αμμοχωστο και πρέπει να παω και εγω μαζι του. Ξεκινά την λειτουργία του το νοσοκομείο αναφοράς και δεν εχει γιατρο να εφημερευσει απόψε και πρεπει να πας. Shock. Μα σε 2 ωρες; Το ξερω οτι σε αυτη την χωρα γινονται ολα τελευταία στιγμη αλλά σε 2 ΩΡΕΣ; Παίρνω την μητέρα μου τηλέφωνο και της λέω να βρει μια βαλίτσα και να βαλει οτι ρουχα και αντικείμενα μπορει να φανταστει διοτι δεν ξερω ποτε θα επιστρέψω. Σπίτι με περίμενε η μανα μου και οι 2 αδελφες μου. Ένιωθα οτι πάω στον πόλεμο. Τους είπα να μην ανησυχούν και οτι ολα θα πανε καλα. Ηξερα ομως αν θα πήγαιναν καλά; Ιδέα δεν ειχα. Θελω όμως πάντα να τα βλέπω όλα θετικά. Έτσι λειτουργώ. Ξεκίνησα να έρθω Αμμόχωστο. Ιδεα δεν ειχα που ηταν αυτο το νοσοκομείο. Την πρωτη νύχτα δεν εκλεισα ματι. Εβλεπα τα ψευδοταβανα του νοσοκομειου και το μυαλο ετρεχε με 1000. Δεν ηξερα τι ηταν αυτο που ενιωθα. Ηταν πρωτόγνωρο για μενα. Μαλλον ηταν φοβία. Άγνωστο νοσοκομείο, αγνωστο προσωπικό, άγνωστη νόσος, άγνωστη θεραπεία. Την επόμενη μέρα ήρθε και ο συνάδελφος λοιμωξιολόγος ο Γιώργος Σιακαλλής. Εξαιρετικός ανθρωπος και επιστημονας. Δουλέψαμε μαζί σκληρα. Να κανουμε πλανο για το μέλλον. Να δουλευουν ολα στην εντέλεια. Να εκπαιδευτει καλα το προσωπικο. Ειχαμε πολλη δουλειά να κάνουμε. Τους πρωτους 3 μήνες δεν ελειψα ουτε και μια μερα απο το νοσοκομείο. Ήθελα να ηταν ολα τέλεια. Απολογισμός να μην κοιμαμαι τα βράδια. Να ξυπναω ΕΓΩ η ωρα 5 το πρωί χωρις ξυπνητήρι; Εγω που θέλω 10 snoozes για να σηκωθω συνηθως. Στην πορεία έχασα και 8 κιλά. Εντάξει αυτο ηταν καλό. Επρεπε. Το στρες ηταν εντονο. Περασε 1 χρόνος τωρα. Τωρα ειμαι καλά. Άσχετο αν μενω μόνος στους 4 τοίχους σε διαμέρισμα στο Παραλίμνι μακριά απο όλη την οικογένεια μου και τους φιλους μου. Είμαι καλά. Διότι εδω απεκτησα δευτερη οικογένεια. Γνώρισα εξαιρετικούς ανθρώπους. Με φιλότιμο και αγάπη προς τον συνάνθρωπο τους. Αν δεν ηταν αυτα τα ατομα δεν θα είχαμε αυτά τα αποτελέσματα στο νοσοκομείο. Ειλικρινά εντυπωσιάστηκα με αυτούς τους ανθρώπους και εντυπωσιάζομαι κάθε μέρα. Τους αγαπώ. Πάντα λεω τα καλύτερα για τους νοσηλευτες, τους βοηθούς και τις καθαρίστριες. Αυτοί ειναι οι "ήρωες". Ομως θελω να αναφερθώ ονομαστικα σε 5 γιατρους συναδέλφους. Πολλοί γιατροι ηρθαν και έφυγαν απο εδω. 5 άτομα ομως ηταν παντα εδω. Να δουλεύουν ασταμάτητα. Με φιλότιμο και αγαπη προς τον Συνάνθρωπο τους. Φλωρεντια Αρτυματα, Θεογνωσια Χαννη, Φλωρεντια Σαββα, Δημητρα Δημητριου, Λευτερης Παπακωνσταντινου. Σας ευχαριστώ για όλα. Χωρις εσάς τίποτα δεν θα λειτουργουσε.
Ποιός περίμενε οτι 1 χρόνο μετά θα είμαι ακόμη εδώ; Και όμως ειμαι ακόμα εδώ, και αυτό το καλοκαίρι. Κάποτε θα φύγω αλλα ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μου θα ειναι εδώ. Στο Γ. Ν. Αμμοχώστου. Το δεύτερο μου σπίτι. Την δεύτερη μου οικογένεια, καταλήγει ο γιατρός.