Kathimerini.com.cy
Όταν την περασμένη Πέμπτη ο υπουργός Άμυνας της Κυπριακής Δημοκρατίας, Βασίλης Πάλμας, διέψευδε ουσιαστικά τα δημοσιεύματα του ελλαδικού Τύπου, που ξεκινούσαν από το Ισραήλ, για τη συγκρότηση μιας στρατιωτικής δύναμης ταχείας αντίδρασης στην Ανατολική Μεσόγειο, στον άξονα του τριμερούς σχήματος διπλωματίας των τελευταίων ετών μεταξύ Ελλάδας-Κύπρου και Ισραήλ, κατέστη σαφές πως ο ενθουσιασμός που επικρατούσε για μια «στρατιωτική συμμαχία» ήταν περισσότερο μια τάση σε συγκεκριμένα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης παρά μια ρεαλιστική επιλογή για ένα σχηματισμό τύπου Ε-Pine (Enhanced Partnership in Northern Europe, όπου συμμετέχουν Δανία, Νορβηγία, Ισλανδία και τα τρία κράτη της Βαλτικής) με στρατιωτικό αποτύπωμα στην Ανατολική Μεσόγειο.
Εξάλλου, τα τελευταία χρόνια η Ανατολική Μεσόγειος δεν έχει μόνο αναδειχθεί σαν ένα ξεχωριστό περιφερειακό υποσύστημα με ιδιαίτερο γεωπολιτικό αποτύπωμα και ανταγωνισμούς ισχύος, αλλά παραμένει και το πεδίο εκδήλωσης φοβερών συγκρουσιακών τάσεων που από το Συριακό (2011-2024) μέχρι τη Γάζα (2023-σήμερα) έχουν παγκόσμιες προεκτάσεις αλλά επηρεάζουν άμεσα και την Κύπρο, που παραμένει ένα πεδίο σύγκρουσης όπου η Τουρκία έχει δεσπόζουσα θέση μετά το 1974, τα γεγονότα της εισβολής και της (συνεχιζόμενης) κατοχής εξακολουθούν να διαμορφώνουν ένα εκ των παλαιότερων άλυτων προβλημάτων διεθνώς αλλά και που οι τρέχουσες εξελίξεις στην ίδια την προσπάθεια του Κυπριακού το εντάσσουν, αναπόφευκτα, μεταξύ γεωπολιτικών συμπληγάδων.
Διαβάστε το ρεπορτάζ του Γιάννη Ιωάννου στην έντυπη έκδοση της «Κ».
Γίνετε συνδρομητής της έντυπης έκδοσης στο κινητό σας, με μια εβδομάδα δωρεάν συνδρομή.
