Μετά την ανάδειξη Ακιντζί στην ηγεσία των Τ/κ, η ε/κ πολιτική ηγεσία αντέδρασε όπως άλλωστε προβλεπόταν.
Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, ο Αβέρωφ Νεοφύτου και ο Άντρος Κυπριανού, θετικά ως προς το πρόσωπο του νέου Τ/κ ηγέτη και οι Ν. Παπαδόπουλος, Μ. Σιζόπουλος, Δ. Συλλούρης, Γ. Περδίκης και Γ. Λιλλήκας, αρνητικά και με κάποιες διαφοροποιήσεις που έφταναν μέχρι και το χαρακτηρισμό «κατοχικός ηγέτης», για τον δεύτερο Τ/κ πολιτικό μετά τον Ντουρντουράν, που συγκρούστηκε με την κατοχή.
Το ότι ο Ακιντζί επιθυμεί να λύσει το Κυπριακό το θεωρώ, γνωρίζοντας τον άνθρωπο, αδιαμφισβήτητο. Ποια είναι όμως τα εμπόδια που υπάρχουν ενώπιόν του, νοουμένου ότι και ο Νίκος Αναστασιάδης έχει την ίδια επιθυμία; Το πρώτο είναι ο λεγόμενος διεθνής παράγοντας με κύριο τον αμερικανικό και συμπαίκτη τον βρετανικό. Πρόκειται για τον παράγοντα που το φθινόπωρο του 2013 στο περιθώριο της Γ.Σ. του ΟΗΕ «συνομολόγησε» (ο ΥΠΕΞ Κέρι) παρασκηνιακά μια προσυμφωνία λύσης, με τον Αναστασιάδη και τον Νταβούτογλου η οποία περιλάμβανε Βαρώσι και Τύμπου και τη δέσμευση πως η Τουρκία δεν θα παρενοχλούσε τις έρευνες στην κυπριακή ΑΟΖ. Ήταν γι’ αυτό που ο Πρόεδρος Αναστασιάδης έκανε τον Φεβρουάριο, με τόση σιγουριά τη δήλωση στην «Κ» ότι, «Παραβίαση ΑΟΖ ίσον τέλος διαλόγου».
Στο μεσοδιάστημα όμως οι ΗΠΑ ήρθαν στην ανάγκη της Άγκυρας λόγω του «εμφυλίου» στη Συρία και υπαναχώρησαν. Η Τουρκία έστειλε το Μπαρμπαρός και ο Αναστασιάδης αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις συνομιλίες. Το δεύτερο εμπόδιο είναι η Τουρκία, η οποία όμως μπορεί να συναινέσει σε λύση μόνο υπό κάποιες προϋποθέσεις που μπορεί να τις εξασφαλίσει μόνο από τον διεθνή παράγοντα. Προϋποθέσεις που έχουν σχέση με τον διαμοιρασμό στον νέο χάρτη που θα δημιουργηθεί στη γειτονιά μας, η οποία μετά από τη σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή μερικών χωρών θα βρεθεί λίαν συντόμως υπό «αναδιανομή». Προϋποθέσεις άρρηκτα δεμένες και με τις πηγές ενέργειας που τόσο ενδιαφέρουν, μία υπό ανάπτυξη χώρα, όπως η Τουρκία.
Το τρίτο εμπόδιο στη λύση, κατά την εκτίμησή μας, είναι το παγιωμένο πια σύστημα εξουσίας που διαμορφώθηκε στην Κύπρο από το 1963 και εντεύθεν, όπου με την φυγή των Τουρκοκυπρίων από την εξουσία, κυβερνητική και πολιτειακή, μια εξουσιαστική κάστα Ελληνοκυπρίων, τα λεγόμενα «τζάκια», ένιωσαν σαν ανεπιτήρητα παιδιά στο ζαχαροπλαστείο της εξουσίας. Ως άρχοντες ουσιαστικά ανεξέλεγκτοι, αφού δεν υπήρχαν πλέον θεσμικά αντίβαρα και μηχανισμοί ελέγχου και εξισορρόπησης, έκτισαν ένα σύστημα διαφθοράς, πλουτισμού αλλά και προστατευτισμού των συμφερόντων τους, που όμοιό του δύσκολα θα βρεθεί σήμερα σε μια χώρα που θέλει να λέγεται πολιτισμένη.
Η συγκεκριμένη κάστα δημιούργησε γύρω της ένα προστατευτικό ιστό φέρνοντας στα μέτρα των συμφερόντων της εκτός από τις δημόσιες συμβάσεις, την πολιτική, τη δικαιοσύνη και κυρίως την παιδεία. Την παιδεία που έμαθε να βλέπει μόνο τη μία όψη του φεγγαριού, να μαθαίνει παπαγαλία ό,τι της υπαγορεύουν και να περιορίζει τα οράματά της στην προσδοκία ότι «ο παπάς μου θα με βάλει δουλειά στην κυβέρνηση». Αυτό είναι το σύστημα που έστησε την κομπίνα Μιλόσεβιτς, το κόλπο γκρόσο του ΧΑΚ και που θησαυρίζει ακόμα και σήμερα σε συνθήκες κρίσης και που κατ’ ουδένα λόγο θα δεχτεί να μοιραστεί με τον όποιον Ακιντζί τις εξουσίες που οικειοποιήθηκε.
