Μια επιτομή των τραγωδιών που βιώνει αυτός ο τόπος τον τελευταίο μισό αιώνα δοσμένη με ένα λόγο αδυσώπητο και συνάμα τρυφερό, σαν το νεογέννητο που του στερεί η μάνα το βυζί που είναι και τροφή και παρηγοριά συνάμα. Μετά από 50 χρόνια όσο και η ζωή της η συγγραφέως δεν μπορούσε να αποδώσει πιο γλαφυρά τον πόνο και τον έρωτα της για τη γη που τη γέννησε. H Φαϊζέ Οζντεμίρτσιλερ λογοτέχνιδα και δημοσιογράφος στην εφημερίδα Αφρίκα του Σενέρ Λεβέντ κατάγεται από το χωριό Άγιος Θεόδωρος της επαρχίας Λάρνακας.
Όσοι έχουν έστω και μια αμυδρή εικόνα της αγωνιστικής δημοσιογραφίας των κατεχομένων αντιλαμβάνονται ότι οι λέξεις ορισμένων συναδέλφων είναι κάποιες φορές το γράδο που μετρά το θάνατο τους, όπως οι Αϊχάν Χικμέτ, Αχμέτ Μουχαφέρ Γκιουρκάν και Κουτλού Ανταλί που δολοφονήθηκαν άνανδρα προασπιζόμενοι οι δύο πρώτοι τη νεογέννητη Κυπριακή Δημοκρατία και ο τελευταίος κοντράροντας τηςν τουρκική κατοχή και τον Ραούφ Ντενκτάς.
H Φαϊζέ Οζντεμίρτσιλερ ακόμα και στα λογοτεχνικά της κείμενα όπως αυτό που έγινε και θεατρικό, το «Κύπρος: Πικράθηκα στα Ελληνικά, Πληγώθηκα στα Τουρκικά» γράφει με τέτοιο τρόπο να μένουν οι λέξεις γυμνές σαν τις ντροπές και είναι εκπληκτικό πόσο μοιάζουμε οι δύο κοινότητες στα μεγάλα το λόγια!
Ιδού ένα απόσπασμα: « Κατέβηκαν ξημέρωμα. Δεν ήταν ο Γκοντό, ούτε ο Μπέκετ. Δεν αστειεύονταν, έκοψαν, έγραψαν χωρίς περίσκεψη. Λοξό κι αλλήθωρο το σήμερα, απόλυτα τυφλό το χθες νεκρό από καιρό. Αδιάφορα ξαπλώνει η αγαπημένη με μάτια αμυγδαλωτά. Το μέλλον ανήκει στο παρελθόν από καιρό. Η βρωμιά της Τετάρτης λέρωσε την Πέμπτη. Κούφια τα ωραία μεγάλα λόγια, η Ενότητα, η Αλληλεγγύη, ο Αγώνας…
Χιλιάδες στρατιώτες, χιλιάδες όπλα, χιλιάδες τανκς. Και η σημαία πάνω από τα πτώματα των ελαιοδέντρων , φαίνεται απ’ το δωμάτιο του Ανδρέα, φωτισμένη. Λένε πως παλιά το βουνό είχε πέντε δάχτυλα, μα τώρα ένα μόνο, κι αυτό σαν καυλί…».
Το έργο πρωτανέβηκε με ελληνικούς υπέρτιτλους στις 29 περασμένου Απριλίου στη Κεντρική Σκηνή του Πολιτιστικού Κέντρου Βλαδίμηρος Καυκαρίδης.
