Μία ανήσυχη ηρεμία πλανιέται πάνω από το νησί. Δεν είναι όμοια με το φάντασμα που πλανιόταν πάνω από την Ευρώπη του κομμουνιστικού μανιφέστου, ούτε με την κουφόβραση πριν από τον σεισμό. Είναι η ανησυχία που δοκιμάσαμε όλοι ξανά το 2004 πριν από το δημοψήφισμα, οι μεν πεπεισμένοι ότι μια λύση θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για ένα καλύτερο μέλλον, οι δε σίγουροι ότι το Σχέδιο Ανάν θα ήταν η καταστροφή. Τελικά η καταστροφή ήρθε και χωρίς το Σχέδιο Ανάν. Έντεκα χρόνια μετά και όντας πλέον η Κύπρος μέλος της Ε.Ε. που θα ήταν –και δεν έγινε τελικά– το εφαλτήριο της Κυπριακής Δημοκρατίας για απαλλαγή από την κατοχή, δίνεται στις ηγεσίες του νησιού άλλη μια σημαντική ευκαιρία για επίτευξη λύσης. Μια λύσης που να επανενώνει χώρο και ανθρώπους, οικονομικές δραστηριότητες και δημιουργικές εφέσεις.
Σήμερα που δεν υπάρχουν οι συνθήκες της ευμάρειας του 2004 ούτε και οι προσωπικότητες που να έχουν την πολυτέλεια των ρητορικών του διχασμού και της περιρρέουσας ατμόσφαιρας χωρίς το όποιο τίμημα, η Κύπρος βρίσκεται μπροστά σε ένα και μόνο δίλημμα. Να κάνει το βήμα που θα την οδηγήσει στο μέλλον μέσα από μια λύση και την οικοδόμηση ενός σύγχρονου κράτους, με αιχμή την παιδεία, την τεχνολογία και την επιστήμη ή να μείνει στη σημερινή στασιμότητα του φόβου και της πνευματικής πενίας ενός παρωχημένου εθνικισμού που είτε φορά μανδύα θρησκευτικό και πιστεύει χωρίς να ερευνά είτε παρελαύνει για τους λάθος λόγους, ανιστόρητος και κοινωνικά αναλφάβητος και τραγικά επικίνδυνος. Όλα αυτά δηλαδή που μαζί με τα τρία κακά της μοίρας που μας φόρτωσαν οι ηγεσίες μας, την απουσία λογοδοσίας, την ασυδοσία, και την ατιμωρησία, οδήγησαν την πλειοψηφία του κόσμους της Κύπρου, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, σε τραγωδίες, με αιματοχυσίες και χιλιάδες νεκρούς αλλά και στη σημερινή οικονομική ένδεια με μερικές δεκάδες δισεκατομμύρια χρέους.
Ο λαός συχνά μιλά για την τύχη του ατζαμή και φαίνεται ότι στις 26 του περασμένου Απρίλη τραβήξαμε ένα κερδοφόρο λαχνό με την ανάδειξη του Μουσταφά Ακιντζί στην ηγεσία της τουρκοκυπριακής κοινότητας. Ο Νίκος Αναστασιάδης, έχοντας την πικρή εμπειρία της διαπραγμάτευσης με τον άτεγκτο Ντερβίς Έρογλου, βρήκε ως Φίλιππος τον Ναθαναήλ. Η πολιτική χημεία των δύο συνομηλίκων Λεμεσιανών φαίνεται ότι σπρώχνει τη διαπραγμάτευση με πρωτοφανείς ταχύτητες. Αυτό είναι εξαιρετικά καλό αλλά θα πρέπει να προσέξουν και μαζί τους κι όλοι εμείς μην σκοντάψουμε. Στις λεπτομέρειες κρύβεται ο διάβολος και σε αυτό το νησί οι διάβολοι φυτρώνουν κι εκεί που δεν τους περιμένεις… Οι οιωνοί πάντως φαίνονται να είναι άριστοι και οι συμφωνίες που εμφανίζονται να έχουν επιτευχθεί όπως η κατοχύρωση του δικαιώματος του ιδιοκτήτη στο περιουσιακό ή ότι όλα τα στοιχεία του DNA του νέου ομοσπονδιακού κράτους θα είναι βασισμένα στην πολιτική και νομική «βιολογία» της Ε.Ε. δημιουργούν την ελπίδα ότι αυτή τη φορά θα αφήσουμε για πάντα πίσω μας τα φαντάσματα της εισβολής, της κατοχής, του εθνικού ξεκαθαρίσματος και θα χτίσουμε πάνω σε πανανθρώπινες αξίες, ξεκινώντας από το νέο μας σύνταγμα. Και είναι μοναδική ευκαιρία, πλεονέκτημα αλλά και τεράστια κατάκτηση να έχεις τη δυνατότητα να απαλλαγείς από ένα σύνταγμα αιχμαλωσίας όπως είναι σήμερα αυτό του 1960 και να φτιάξεις ένα σύνταγμα στα μέτρα του 21ου αιώνα.
