Του Δημήτρη Δημητρίου
Οι συλλήψεις των μαθητών για τα επεισόδια της Δευτέρας, πέραν της ορθότητας ως προς την απόδοση δικαιοσύνης, είναι ίσως μία από τις πρώτες κινήσεις που απαντούν στην ασυδοσία της κυπριακής κοινωνίας. Παρόμοια επεισόδια είχαμε και στο παρελθόν και μεγαλύτερης, μάλιστα, έντασης και κλίμακας, αλλά πάντα αφήναμε τους πρωταγωνιστές να ξεγλιστρούν με αστείες δικαιολογίες. Αν και αποφεύγω τις υπερβολές, στην προκειμένη νιώθω πως η πίεση των social media λειτούργησε καταλυτικά για τις συλλήψεις. Και αυτό το λέω ξέροντας πως τόσο το υπουργείο Δικαιοσύνης, αλλά και ο υπουργός ο ίδιος, όσο και η Αστυνομία τα παρακολουθούν και τα λαμβάνουν υπόψη. Ας είναι αυτός ο τρόπος, χαλάλι.
Το σημαντικό, όμως, δεν είναι αυτό, αλλά να καταλάβουμε πως τα πάντα ξεκινούν και τελειώνουν από την παιδεία που ως Πολιτεία παρέχουμε στα παιδιά μας. Και το ουσιαστικότερο, που αφορά στην ανάλυση των λόγων που οι μαθητές όρμησαν στα αυτοκίνητα των Τουρκοκυπρίων, αλλά και στην αλλαγή του αισθήματος της ατιμωρησίας. Το να παρανομούμε και να ξέρουμε πως τίποτα δεν θα συμβεί είναι και θέμα παιδείας και αφορά σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνίας. Από τη βία στα γήπεδα, τις παρανομίες στους δρόμους, μέχρι και τα πιο σοβαρά ποινικά αδικήματα.
Τα επεισόδια της Δευτέρας μας ξεγυμνώνουν για άλλη μία φορά. Μας θυμίζουν πόσο ρηχοί είμαστε και πόσο επιφανειακά αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία τα παιδιά μας. Αποδεικνύουν, επίσης, το πόσο δειλοί είμαστε στο να αντιμετωπίσουμε τις αλήθειες που εδώ και σαράντα χρόνια κρύβουμε κάτω από το χαλί. Διδάσκουμε στα παιδιά μας πολιτική αγωγή, αλλά δεν αναφέρουμε καν τη διζωνική ομοσπονδία. Αφήνουμε τον κάθε ένα σημερινό μαθητή και αυριανό πολίτη να φαντάζεται ό,τι θέλει για το τι μπορεί να είναι η ομοσπονδία. Σε πρόσφατη κουβέντα που είχα μαζί με μερικούς, ένας μου είπε πως θα έχουμε σύνορα και οδοφράγματα.
Μας βόλευε αυτή η ασάφεια. Βόλευε κόμματα για να μπορούν να συνεχίσουν τον μακροχρόνιο και ανένδοτο αγώνα, βόλευε τα συνθήματα και τα χαϊδέματα στα αυτιά των προσφύγων κυρίως, αλλά και όλων. Θρέψαμε, όμως, ένα θηρίο που φαντάζει ανήμερο και άγριο. Το χειρότερο είναι πως ακόμα και σήμερα κλείνουμε τα μάτια ή στην καλύτερη φοράμε ροζ γυαλιά και λέμε πως όλα είναι μία χαρά. Η υποκρισία μας, όμως, δεν έχει τελειωμό. Η πρόταση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΔΗΣΥ για να διδάσκουμε στα σχολεία τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, πριν περίπου ενάμιση χρόνο, ανάγκασε όλους όσοι σήμερα φορούν προβιά να βγάλουν τα νύχια τους. Και είναι οι ίδιοι που βγάζουν τα ίδια ακριβώς νύχια σε κάθε πρόταση που θα εκσυγχρονίσει το ωρολόγιο πρόγραμμα και τα σχολεία μας. Είναι οι ίδιοι που φοβούνται πως η οποιαδήποτε αλλαγή θα ενοχλήσει την εξίσωσή τους και θα τους βγάλει από τη ραστώνη τους.
Χρειάζεται να είμαστε τολμηροί. Και να λέμε στα παιδιά μας, στους μαθητές μας, τις αλήθειες. Χρειάζεται, επίσης, να δημιουργήσουμε όλοι μαζί, δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι ένα εθνικό σύμφωνο για την παιδεία μας. Το δικό μας «new deal», με στρατηγικό πλάνο για την παιδεία που θέλουμε, για τους πολίτες που θέλουμε να βγάζουν τα σχολεία μας, μακριά από τις μικροπολιτικές μας σκοπιμότητες. Να συμφωνήσουμε, όμως, πως θα μείνουμε όλοι πιστοί σε αυτό το πλάνο, ανεξαρτήτως του ποιος θα κυβερνά. Το πρώτο συστατικό είναι η πολιτική βούληση. Όταν την βρούμε αυτή, τα άλλα είναι εύκολα.
