«Ένας πολιτικάντης σκέφτεται τις επόμενες εκλογές. Ένας πολιτικός, τις επόμενες γενιές» είχε κάποτε πει ο Αμερικανός συγγραφέας Άρθουρ Κλαρκ, απόφθεγμα που, κατά την εκτίμησή μας, ισχύει στον ίδιο βαθμό και για τους εκλογείς. Αυτούς, δηλαδή, που στην τελική αποφασίζουν διά της ψήφου τους ποιους θέλουν να έχουν ως εντολοδόχους τους στην εξουσία. Σε μία εποχή δύσκολη έως και σκληρή για την πλειοψηφία του λαού, που βιώνει την οικονομική κρίση καθημερινά, με την απώλεια εργασίας, τη δραματική μείωση εισοδημάτων, την αδυναμία εξυπηρέτησης χρεών, με κίνδυνο απώλειας και της οικογενειακής στέγης ή ακόμα χειρότερα με το πέρασμα στο γκρίζο τοπίο της φτώχιας, σήμερα, ημέρα εκλογών, ισχύει όσο ποτέ προηγουμένως ένα αξίωμα: η ψήφος μας δεν θα ορίσει τη Βουλή της επόμενης πενταετίας, αλλά το μέλλον της Κύπρου για την επόμενη πεντηκονταετία, ίσως και περισσότερο. Η αποχή στην ημικατεχόμενη και οικονομικά αιχμάλωτη Κύπρο δεν είναι ούτε επανάσταση αλλά ούτε εκδίκηση. Είναι παράδοση άνευ όρων. Το μέλλον όμως θέτει όρους, όπως η σωστή γεωπολιτική ανάλυση, η εκμετάλλευση των συγκυριών και κυρίως η διορατικότητα της ηγεσίας. Ένα εργαλείο εξαιρετικά σημαντικό στην πολιτική, το οποίο δυστυχώς σπανίως έως ποτέ υπήρξε χαρακτηριστικό γνώρισμα της πολιτικής στον τόπο μας. Αυτό το πληρώσαμε ήδη τόσο ακριβά, που κάθε επόμενο λάθος βαθαίνει περισσότερο τον γκρεμό στον οποίο βρισκόμαστε και καθιστά δυσκολότερη έως και αναιμική την προσπάθεια εξόδου μας από αυτόν. Και γκρεμός για την Κύπρο σήμερα είναι η κατάσταση της οικονομίας, η οποία βαλτώνει στην ύφεση, χωρίς ορατό ορίζοντα ανάκαμψης. Μπορεί η παρούσα κυβέρνηση να εκπλήρωσε όλες τις υποχρεώσεις της Κύπρου έναντι του μνημονίου και να ισοσκέλισε τον προϋπολογισμό σε μία προσπάθεια εξυγίανσης των δημόσιων οικονομικών, γεγονός που εκτιμάται ως φιλότιμη προσπάθεια, αλλά ποσώς αρκεί. Η ανεργία, η αποκατάσταση των εισοδημάτων της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών, η διάσωση των κατοικιών που βρίσκονται υπό την απειλή της εκποίησης και η αναζωογόνηση της αναιμικής επιχειρηματικής δραστηριότητας, δεν μπορούν να επιτευχθούν χωρίς ανάπτυξη. Είναι, όμως, εξωπραγματικό να μιλά κανείς για ανάπτυξη, όταν η χώρα είναι φορτωμένη ένα δυσβάστακτο ιδιωτικό χρέος, που αγγίζει τα 62 δισεκατομμύρια ευρώ και το οποίο, χωρίς ένα θαύμα, θα διογκώνεται διαρκώς, με αποτέλεσμα να αποβεί καταστροφικό για τον τόπο και την όποια προοπτική ανάκαμψης στο προσεχές μέλλον.
Μπορεί, όμως, να γίνει ένα θαύμα; Εξ ουρανού, όχι. Ο Ινδός φιλόσοφος Μπαγκουάν Σρι Ραζνίς είχε πει, «Να είσαι ρεαλιστής. Προγραμμάτισε ένα θαύμα!». Κι αυτό ακριβώς θα πρέπει να γίνει στην περίπτωση της Κύπρου. Να προγραμματίσουμε το ρηξικέλευθο που θα σπάσει τα δεσμά της ομηρίας του τόπου, θα απελευθερώσει δυνάμεις, θα δημιουργήσει προοπτικές και θα φέρει ανάπτυξη. Αυτό που στην κυριολεξία θα πάει την Κύπρο μπροστά. Τη λύση του Κυπριακού. Μόνο αυτό το θαύμα θα αναβαθμίσει την Κύπρο σε παρονομαστή ειρήνης, ανοικοδόμησης και ανάπτυξης στην ανατολική Μεσόγειο και όχι μόνο θα τη βοηθήσει στην ταχεία απαλλαγή από τα αβάστακτα χρέη, αλλά θα την καταστήσει και κόμβο για την ανοικοδόμηση των καταστρεμμένων από τους πολέμους χωρών της περιοχής μας και κέντρο επεξεργασίας και διέλευσης προϊόντων υδρογονανθράκων. Γι’ αυτό η ψήφος σήμερα θα καθορίσει και το μέλλον του τόπου.
