ΚΥΠΕ
Στο κατώφλι της φτώχειας ή και του κοινωνικού αποκλεισμού βρίσκεται το 35,7% του ελληνικού πληθυσμού, σύμφωνα με έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ, η οποία βασίζεται σε εισοδηματικά στοιχεία του 2014 και αντανακλά την κατάσταση που επικρατούσε στη χώρα ουσιαστικά το 2015.
Το ποσοστό παιδικής φτώχειας κυμαίνεται στο 26,6% για παιδιά από 0 – 17 χρόνων, σημειώνοντας αύξηση κατά 1,1 ποσοστιαία μονάδα σε σχέση με το 2014, ενώ είναι υψηλότερο κατά 5,2 ποσοστιαίες μονάδες από το αντίστοιχο ποσοστό του συνολικού πληθυσμού.
Επιπλέον, το 18,7% του πληθυσμού, δηλαδή περίπου 1.111.300 άτομα ζουν σε οικογένειες όπου δεν υπάρχει ούτε ένας εργαζόμενος.
Το 35,7% του πληθυσμού αντιστοιχεί σε περίπου 4 εκατομμύρια ανθρώπους και το όριο της φτώχειας ορίζεται στο ετήσιο εισόδημα των 9.475 ευρώ για μια τετραμελή οικογένεια, που αντιστοιχεί περίπου στα 790 ευρώ ανά μήνα. Με βάση τα στοιχεία, το 2015 το μέσο ετήσιο ατομικό εισόδημα κυμαινόταν στα 8.796 ευρώ και το μέσο ετήσιο διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών στα 17.182 ευρώ.
Το 2015, το 21,4% του συνολικού πληθυσμού της χώρας ήταν σε κίνδυνο φτώχειας όταν το όριο φτώχειας ορίζεται στο 60% του διάµεσου συνολικού, ισοδύναµου εισοδήµατος του νοικοκυριού. Ο παραπάνω δείκτης που κατά το 2005 (µε περίοδο αναφοράς εισοδήµατος το 2004) ανερχόταν στο 19,6%, σηµείωσε αύξηση κατά το 2011 και το 2012 (στο 21,4% και 23,4% αντίστοιχα), ενώ άρχισε να µειώνεται από το 2013.
Ο κίνδυνος φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισµού είναι υψηλότερος στην περίπτωση των ατόµων ηλικίας 18-64 ετών (39,4%). Ο πληθυσµός ηλικίας 18-64 ετών που βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισµό εκτιµάται για τους Έλληνες σε 37,4% και για τους αλλοδαπούς που διαµένουν στην Ελλάδα σε 64,3%.
Όπως προκύπτει από τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, η απειλή της φτώχειας ισχύει και για εργαζόμενους, ιδιαίτερα για όσους εργάζονται υπό καθεστώς μερικής απασχόλησης. Συγκεκριμένα ο κίνδυνος φτώχειας για τους μερικά απασχολούμενος κυμαίνεται στο 28,2% ενώ είναι 11,6% για τους πλήρως απασχολούμενους. Αμετάβλητος παραμένει και ο δείκτης οικονομικής ανισότητας μεταξύ του πλουσιότερου 20% και του φτωχότερου 20% του πληθυσμού.
Το ποσοστό κινδύνου φτώχειας πριν από όλες τις κοινωνικές µεταβιβάσεις (δηλαδή µη συµπεριλαµβανοµένων των κοινωνικών επιδοµάτων και των συντάξεων στο συνολικό διαθέσιµο εισόδηµα των νοικοκυριών) ανέρχεται σε 52,9%, ενώ, όταν περιλαµβάνονται µόνο οι συντάξεις και όχι τα κοινωνικά επιδόµατα, µειώνεται στο 25,5%. Δηλαδή, τα κοινωνικά επιδόµατα συµβάλλουν στη µείωση του ποσοστού της φτώχειας κατά 4,1 ποσοστιαίες µονάδες, ενώ οι συντάξεις κατά 27,4 ποσοστιαίες µονάδες. Το σύνολο των κοινωνικών µεταβιβάσεων µειώνει το ποσοστό της φτώχειας κατά 31,5 ποσοστιαίες µονάδες.
