Του Αλέξη Παπαχελά
Η Ελλάδα προχωράει. Ωριμάζει και ψάχνει τον δρόμο της. Μέσα σε ένα αντισυστημικό παγκόσμιο τσουνάμι έκανε την επιλογή της για τέσσερα χρόνια, κόντρα στο ρεύμα.
Είχαμε τη μεγάλη ατυχία του κορωνοϊού που πάγωσε τα πάντα και ρούφηξε όλη την ενέργεια κράτους και κυβέρνησης. Θα ήταν αλλιώς τα πράγματα αν συνεχίζαμε ακάθεκτοι σε μια τροχιά ανάπτυξης. Το μεγάλωμα της πίτας αφήνει πάντοτε περισσότερα περιθώρια για μεταρρυθμίσεις, η γκρίνια είναι πολύ λιγότερη.
Ταυτόχρονα αλλάξαμε γενιά στο τιμόνι. Ηταν και αυτό μία συνειδητή επιλογή της ελληνικής κοινωνίας που κόστισε σε κάποιους. Η Ιστορία προχωράει και δεν μπορεί να έχει ρόλους για όλους. Το «σανίδι» χωράει περιορισμένο αριθμό πρωταγωνιστών.
Χώρος για διαφορετικές απόψεις μπορεί όμως και πρέπει να υπάρχει. Οπως και οι αντοχές για να τις ακούσεις και, αν δεν σου κάνουν, να τις πετάξεις. Ειδικά στα μεγάλα ζητήματα του τόπου. Καλό θα ήταν άλλωστε αυτές οι συζητήσεις να γίνονται και θεσμοθετημένα.
Τα καφέ του Κολωνακίου και τα κυβερνητικά κτίρια είναι πολλές φορές θερμοκήπια απίθανων θεωριών. Προσπαθώ χρόνια να καταλάβω αν φταίει το νερό στο κέντρο της Αθήνας ή κάτι άλλο για αυτό. Σίγουρα πάντως κάτι τοξικό παρουσιάζεται στους περιστασιακούς θαμώνες και ενοίκους τους, ανεξαρτήτως κόμματος ή προέλευσης. Περίεργο πράγμα!
Η κυβερνώσα παράταξη έχει υποφέρει από υπερβολικούς εγωισμούς, καμώματα, προσωπικές συγκρούσεις χωρίς ίχνος πολιτικής ουσίας. Η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται όμως παρά μόνον σαν φάρσα. Απαιτούνται ασύλληπτα αποθέματα βλακείας και ανασφάλειας για να την ξαναζήσουμε. Νομίζω πως δεν υπάρχουν και πως –το κυριότερο– η ελληνική κοινωνία δεν θα επιτρέψει κάτι τέτοιο. Να πάει μπροστά θέλει, όχι πίσω.
Πάμε λοιπόν παρακάτω. Με λίγη αυτοπεποίθηση και λιγότερη τοξικότητα μπορεί και να τα καταφέρουμε.
