Του Αλέξη Παπαχελά
To 1988 ήταν ίσως η χρονιά που η ελληνοαμερικανική κοινότητα έφτασε στο αποκορύφωμα της επιρροής της. Ενας δικός της άνθρωπος, ο κυβερνήτης Μάικλ Δουκάκης, ήταν ο υποψήφιος των Δημοκρατικών για την προεδρία της Αμερικής. Δίπλα του ήταν πάντοτε ένας άλλος Ελληνοαμερικανός, ο 36χρονος Νικ Μητρόπουλος. Γιος μεταναστών, απόφοιτος της Οξφόρδης και με πολύ στιβαρή ελληνική ταυτότητα, ήταν ο άνθρωπος που γνώριζε τα πάντα για τα πολιτικά της Μασαχουσέτης και της Βοστώνης. Τον χαρακτήριζε πάντοτε μια απίστευτη δοτικότητα, βοηθούσε όποιον μπορούσε γύρω του, ειδικά μάλιστα αν ήταν Ελληνας. Ανέδειξε μια ολόκληρη γενιά Ελληνοαμερικανών που στελέχωσαν το αμερικανικό πολιτικό στερέωμα. Είχα την τύχη να τον γνωρίσω τότε, στα πρώτα μου βήματα στη δημοσιογραφία. Ηταν πάντοτε πρόθυμος να βοηθήσει και να εξηγήσει. Σεμνός και με ένα αυτοσαρκαστικό χιούμορ, διατηρούσε την ψυχραιμία του σε κάθε κρίσιμη στιγμή. Οταν ο Δουκάκης τον ρωτούσε πώς πήγε μία εκδήλωση που ήταν εμφανές φιάσκο, απαντούσε στα ελληνικά «σκ… με ρίγανη». Οταν ο κυβερνήτης απαντούσε σε μία τηλεοπτική συνέντευξη ότι το αγαπημένο του φαγητό ήταν η μαγειρίτσα, ο Μητρόπουλος μονολογούσε «άντε τώρα να εξηγήσεις στον Αμερικάνο στο Μιζούρι τι έχει μέσα η μαγειρίτσα, θα μας περάσει για ανθρωποφάγους».
Ο Μητρόπουλος εργάστηκε για χρόνια στη Σχολή Κένεντι του Χάρβαρντ και συνέχισε να συμβουλεύει διάφορους πολιτικούς στη Βοστώνη μέχρι τις τελευταίες του στιγμές. Οταν έπαθε ανακοπή, οδηγούσε για να συναντηθεί με το επιτελείο της δημάρχου της πόλης. Βοήθησε δεκάδες Ελληνες φοιτητές, πολιτικούς, ιερωμένους, ασθενείς και ό,τι άλλο βάζει ο νους με όποιον τρόπο μπορούσε. Εκείνοι τον αποκαλούσαν «θείο Νικ» γιατί ήταν πάντοτε εκεί. Βοήθησε όμως και την Ελλάδα σε κρίσιμες στιγμές, καθώς άνθρωποι όπως οι πρώην υπουργοί Εξωτερικών Κέρι και Μπλίνκεν ήταν προσωπικοί του φίλοι. Αν και βαμμένος Δημοκρατικός, διατηρούσε ανοιχτή γραμμή με Ρεπουμπλικανούς ομογενείς, με τους οποίους συζητούσε τακτικά τα πολιτικά. Αγαπούσε την Ελλάδα, η οποία δεν τον τίμησε επαρκώς όσο ζούσε, ίσως γιατί και ο ίδιος απεχθανόταν τις φανφάρες και τα πολλά λόγια.
Για όσους τον γνωρίσαμε ήταν ένα σημείο αναφοράς που χάθηκε ξαφνικά μαζί με μια Αμερική που ξέραμε και που και αυτή χάνεται με γρήγορους ρυθμούς. Συγκρατώ μια συνομιλία από το καλοκαίρι του 1988. Οταν ένα άλλο «πολιτικό ζώο», ο τότε Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος, είχε οργανώσει μια δημόσια εμφάνιση με τον αντίπαλο του Δουκάκη, έγραψα ένα σκληρό όσο και ανώριμο άρθρο εναντίον του. Ο Ιάκωβος με κάλεσε στο γραφείο του και με ρώτησε ευγενικά… αν έχω μυαλό, προσθέτοντας: «Μα αν κερδίσει ο δικός μας, θα είναι δικός μας, αν κερδίσει όμως ο άλλος, πώς θα τον κάνουμε δικό μας;». Θυμωμένος ανέφερε τη στιχομυθία στον Μητρόπουλο, ο οποίος μου απάντησε ξερά: «Δίκιο έχει, πρέπει να σκεφτόμαστε την Ελλάδα την επόμενη ημέρα των εκλογών».
