Του Αθανάσιου Έλλις
Στην ομιλία του στη ΔΕΘ ο πρωθυπουργός μίλησε για τη μείζονα διαφορά που χωρίζει την Ελλάδα και την Τουρκία και όχι για τη μόνη, αναφερόμενος στον καθορισμό των θαλασσίων ζωνών. Μια μικρή, αλλά ταυτόχρονα σημαντική ρητορική διαφοροποίηση, που θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για εξελίξεις, αποκλιμάκωση της έντασης και προσέγγιση των δύο πλευρών.
Σε συνδυασμό με τη μη ανανέωση από την Αγκυρα της Navtex και την αποχώρηση του «Ορούτς Ρέις» και των τουρκικών πολεμικών πλοίων από την περιοχή, ίσως δημιουργείται ένα υπόβαθρο για έναρξη διαλόγου.
Είναι βέβαιο ότι η προοπτική κυρώσεων από την Ε.Ε., τα συμπεράσματα της συνόδου του Med 7, οι εξαγγελίες του Ελληνα πρωθυπουργού για τη σημαντική ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων, όπως και η επίσκεψη του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών στην Κύπρο, αποτελούν κομμάτια ενός σύνθετου παζλ που ακόμη δεν έχει λάβει την τελική του μορφή. Παρά τις ρητορικές κορώνες του ίδιου του Ερντογάν και κορυφαίων συνεργατών του, η ηγεσία της γειτονικής χώρας έχει μπροστά της την ευκαιρία να συμβάλει σε μια αλλαγή της ατμόσφαιρας και να προχωρήσει σε κινήσεις αποκλιμάκωσης, προς όφελος όχι μόνο των δύο χωρών αλλά και της ευρύτερης περιοχής.
Εάν η Τουρκία δεν επιμείνει σε υπερβολικές και εξ αντικειμένου αδύνατον να συζητηθούν απαιτήσεις, όπως είναι η αποστρατιωτικοποίηση νησιών που λόγω γεωγραφίας βρίσκονται, δυστυχώς, υπό μια μόνιμη απειλή, τότε μπορούν να υπάρξουν εξελίξεις.
Ολα αυτά προϋποθέτουν, φυσικά, να σταματήσουν και οι απειλές και παραβατικές δραστηριότητες της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ, να συμφωνηθεί μια βιώσιμη λύση στο Κυπριακό, να αναγνωρισθεί η μία κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας, και τα οφέλη από την αξιοποίηση των όποιων ενεργειακών κοιτασμάτων να κατανεμηθούν ισότιμα, όπως ζητεί η διεθνής κοινότητα και είναι πρόθυμη να πράξει η Λευκωσία.
Στο εσωτερικό της Ελλάδας καλούνται όλοι να επιδείξουν τη δέουσα υπευθυνότητα, τόσο το σύνολο της κυβερνητικής παράταξης όσο και η αντιπολίτευση και κυρίως η αξιωματική. Οι πικρίες, ενοχλήσεις, ακόμη και η οργή του παρελθόντος, σε συγκεκριμένες περιπτώσεις κατανοητές, δεν δικαιολογούν ούτε εσωκομματικές διαιρέσεις, ούτε διχαστικό κλίμα από τα άλλα κόμματα, στη διαχείριση του κορυφαίου, υπαρξιακής υφής, ζητήματος που αντιμετωπίζει η χώρα. Τελικός κριτής όλων δεν θα είναι κάποιοι μεμονωμένοι ψηφοφόροι, αλλά η Ιστορία.
