Του Δημήτρη Δημητρίου
Οι μέρες που θα έρθουν δεν θα έχουν καμία σχέση με τα όσα σήμερα ζούμε και συζητούμε. Οι συζητήσεις για το Κυπριακό επανέρχονται, δυναμικά και δικαίως, στην ατζέντα. Μετά από μία «κοιλιά» σχεδόν δεκαετίας, όπου πέρασε ως δεύτερο, στην καλύτερη περίπτωση, θέμα επανέρχεται, και προσωπικά προβλέπω πως θα είναι και το μοναδικό θέμα συζήτησης για τους επόμενους μήνες. Θα αφήσουμε στην άκρη όλα τα άλλα. Από τον ελεγκτή και τον εισαγγελέα, μέχρι τα μικρά και τα μεγάλα σκάνδαλα και ό,τι σήμερα άλλο, περισσότερο ή λιγότερο σημαντικό, μας απασχολεί.
Στις μέρες που έρχονται θα διαμορφώσουμε την Κύπρο που θέλουμε. Και δεν αναφέρομαι στην αυτή καθ’ αυτή λύση του Κυπριακού. Οι συζητήσεις που θα γίνουν στο επόμενο διάστημα με πρωταγωνιστές τους πολιτικούς και τα κόμματα δεν είναι ακόμα ένας κύκλος συζητήσεων, ένας από τους πολλούς που κάνουμε τα τελευταία πενήντα χρόνια. Είναι η σημαντικότερη συζήτηση που θα κάνουμε για την πορεία του τόπου μας. Θα κριθούμε, όλοι μας, να δείξουμε πόσο πολιτισμένοι, ουσιαστικοί, ψύχραιμοι και νηφάλιοι μπορούμε να είμαστε, όταν θα συζητήσουμε κάτι πολύ συγκεκριμένο: το μέλλον του τόπου μας, όλων εμάς και των παιδιών μας.
Η πρώτη «μεγάλη» συζήτηση στις μέρες μετά την Ελβετία θα γίνει την ερχόμενη Παρασκευή στη Βουλή. Θα είναι μια ολοήμερη συζήτηση, η «ατζέντα» της οποίας θα είναι ανάλογη των εξελίξεων. Δεν τρέφω ψευδαισθήσεις ότι θα κάνουμε παραγωγική συζήτηση. Τουλάχιστον ας κάνουμε ουσιαστική συζήτηση βασισμένη σε δεδομένα και όχι σε εικασίες.
Η μετά την Ελβετία διαδικασία δεν μπορεί να είναι αόριστη. Θα συνεχιστούν οι συνομιλίες εντός. Αν φτάσουμε σε ακτίνα συμφωνίας θα προχωρήσουμε σε πολυμερή διάσκεψη με απώτερο στόχο τη συνολική συμφωνία που θα τεθεί σε δημοψηφίσματα. Αν δεν φτάσουμε σε ακτίνα συμφωνίας στη Λευκωσία ή σε τελική συμφωνία μετά την πολυμερή, θα κηρυχτεί αδιέξοδο και θα πρέπει να το διαχειριστούμε. Η Τουρκία θα μπει σε μια διαδικασία επίρριψης ευθυνών, το γνωστό blame game, στη δική μας πλευρά και θα βάλει πλώρη για το plan b, την προσάρτηση, κατά τη δική μου εκτίμηση, τύπου Κριμαίας των Κατεχομένων. Αυτό το ενδεχόμενο δεν σηκώνει «μέτρημα πατριωτισμού» από κανέναν. Χρειάζεται αρραγές μέτωπο, συντονισμός και συμφωνημένη στρατηγική για την επόμενη μέρα.
Αν πετύχουμε τον στόχο και πάμε σε δημοψηφίσματα θα χρειαστούμε χρόνο για επεξήγηση του σχεδίου λύσης. Η λογική του μικρού διαστήματος με την αιτιολόγηση να μειώσουμε το ρήγμα διχασμού δεν εξυπηρετεί. Ο χρόνος συζήτησης του τελικού σχεδίου λύσης θα πρέπει να είναι απαραίτητο συστατικό της διαδικασίας.
Θα χρειαστεί χρόνος για να διασκεδαστούν οι τυχόν αβάσιμες ανησυχίες και να δοθεί το περιθώριο να ζυγιστούν τα θετικά στοιχεία της επανένωσης της πατρίδας μας μπροστά στο ομολογουμένως δύσκολο εγχείρημα. Να αλλάξουμε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον τόπο μας τα τελευταία 40 και πλέον χρόνια για να δώσουμε μια ευκαιρία στο τεράστιο ανεκμετάλλευτο δυναμικό ολόκληρης της Κύπρου και των ανθρώπων της.
Εκτός από χρόνος θα χρειαστεί και προσήλωση στον στόχο. Να δώσουμε ελπίδα και πίστη στην επόμενη γενιά να διαχειριστεί το μεγαλύτερο πρότζεκτ αλλαγής και ανάπτυξης στην ιστορία της Κύπρου. Να φέρει μαζί της μια κουλτούρα που μπροστά στην πρόκληση θα αφήσει πίσω τα φοβικά σύνδρομα του παρελθόντος. Αυτή η γενιά μπορεί να διασφαλίσει την ισχυρή ταυτότητά μας, πετυχαίνοντας παράλληλα μια βιώσιμη ισορροπία, αγκαλιάζοντας όλους όσοι δικαίως στέκονται σήμερα σε αυτό το νησί. Εξάλλου, το Κυπριακό ζήτημα δεν θα λυθεί την μέρα της λύσης, εκείνη τη μέρα θα ξεκινήσει μια προσπάθεια όπου όσοι αγαπούν την Κύπρο έχουν θέση και η συμβολή τους είναι απαραίτητη στη δημιουργία ενός καλύτερου αύριο.
