Του Δημήτρη Δημητρίου
Αυτές οι μέρες προσφέρονται για ανασκόπηση, προβληματισμό και προγραμματισμό. Πάνω από το γιορτινό τραπέζι, μαζί με αλκοόλ και καλή παρέα όλοι μας, ενδόμυχα ή μη, αυθόρμητα ή συνειδητά κάνουμε τον «ισολογισμό» μας και θέτουμε τους στόχους για τη νέα χρονιά.
Σε πολιτικό επίπεδο αυτή η πράξη είναι εξ ορισμού δύσκολη. Όχι τόσο γιατί δεν υπάρχουν δείκτες μέτρησης της απόδοσης, αλλά γιατί η μαγεία της πολιτικής είναι στο κτίσιμο επιχειρημάτων στη βάση της λογικής. Αυτή η μαγεία παύει να υφίσταται όταν μαζί με τη λογική δολοφονείται και η λογική και τα επιχειρήματα.
Αυτό δεν είναι κυπριακό φαινόμενο. Η έλλειψη ορθολογισμού και η άνοδος του λαϊκισμού μαστίζει όλο τον πλανήτη. Από τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, στη Ρωσία, στη Βρετανία, στη Γαλλία και στη Γερμανία. Η αντισυστημική ψήφος κερδίζει συνεχώς έδαφος. Η έλλειψη εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας προς το πολιτικό σύστημα ανοίγει τον δρόμο για ανθρώπους και κινήματα που απλώς αμφισβητούν και πυροβολούν την υφιστάμενη κατάσταση και κατ’ επέκταση και τη δημοκρατία.
Υπάρχει πρωτίστως πρόβλημα παιδείας, πολιτικής και οικονομικής παιδείας. Ο οικονομικός αναλφαβητισμός και η πολιτική άγνοια εκτρέφουν το τέρας του λαϊκισμού και δολοφονούν τον ορθολογισμό.
Η πλειοψηφία των πολιτών έχει άγνοια για τον τρόπο λειτουργίας των θεσμών. Δείτε τι γίνεται στη χώρα μας. Έχουμε μιξάρει στο μυαλό μας και τις τρεις εξουσίες, την εκτελεστική, τη δικαστική και τη νομοθετική. Θεωρούμε πως όλα ελέγχονται από την εκάστοτε κυβέρνηση. Το ζήτημα βεβαίως δεν είναι στην κοινωνία, αλλά στους διαχρονικά υπηρετούντες τις εξουσίες αυτές που πίστευαν και μερικοί πιστεύουν μέχρι σήμερα πως η έλλειψη της διάκρισης στα μυαλά των πολιτών τους βολεύει. Το πρόβλημα δεν περιορίζεται στον τόπο μας.
Η σύγχυση είναι μεγαλύτερη αν προσπαθήσουμε να κάνουμε αυτή την άσκηση στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ισχνή μειοψηφία των ευρωπαίων πολιτών ξέρει τη διάκριση καθηκόντων και εξουσιών του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Το ζήτημα είναι τι κάνουμε σήμερα. Πώς αντιμετωπίζουμε και άμεσα, με τον νέο χρόνο, αυτή την άγνοια και τον αναλφαβητισμό αλλά και πώς το διορθώνουμε σε βάθος χρόνου. Σίγουρα μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Το πρώτο ζητούμενο είναι πώς συμπεριφερόμαστε. Αν υιοθετούμε προσεγγίσεις που στηρίζουν την πολιτική άγνοια ή προσεγγίσεις που στηρίζονται στη λογική και στον ορθολογισμό.
Το αποτέλεσμα των εκλογών θα καθορίσει, κατά τη γνώμη μου, την πορεία που θα έχουμε ως χώρα. Η επανεκλογή του Προέδρου Αναστασιάδη εγγυάται τη συνέχιση στη σταθερότητα και στην ασφάλεια. Αυτό διαφαίνεται και από την σοβαρότητα της εκστρατείας που κάνει. Μακριά από τη λογική των εξαγγελιών που θα ικανοποιούν για δευτερόλεπτα τα αφτιά των ψηφοφόρων αλλά μεσυγκροτημένο πρόγραμμα που δικαιολογεί το τι μπορεί να γίνει και το πώς θα γίνει.
Απεχθάνομαι την ανάπτυξη των πολιτικών επιχειρημάτων που στηρίζονται στον φόβο. Θέλω και προσπαθώ ο πολιτικός μου λόγο να στηρίζεται στο τι μπορεί να γίνει.
Στην ειλικρινή κατάθεση των δεδομένων που μπορούν να στηρίξουν μια πολιτική. Προσπαθώ λοιπόν να κάνω τον δικό μου ισολογισμό. Να βάλω τους στόχους για την επόμενη χρόνια. Τους προσωπικούς, τους οικογενειακούς, τους οικονομικούς.
Καταλήγω στο συμπέρασμα πως οποιοσδήποτε προγραμματισμός μπορεί να είναι αίολος χωρίς ασφάλεια και σταθερότητα που θα εγγυώνται την ανάπτυξη.
