Του Δημήτρη Δημητρίου
Ο νόμος για τα ποδήλατα είναι μια βασανισμένη ιστορία. Τον Απρίλη του 2016 αποσύρθηκε από την ολομέλεια την τελευταία στιγμή, ενώ ήταν ομόφωνος, λόγω εισηγήσεων που είχαν οι οργανωμένοι ποδηλάτες. Το βάσανο του νομοσχεδίου εδώ και ένα χρόνο, από τον Απρίλιο του 2017, όταν συζητήθηκε πρώτη φορά μετά την επαναφορά του, οφείλεται στη νομική ρύθμιση που χρειάζεται να προηγηθεί για τα εξώδικα πρόστιμα. Για τον συντονισμό της συγκεκριμένης νομοθεσίας που πρέπει να γίνει με τους κανονισμούς των τριάντα δήμων και των κοινοτήτων. Και κάπου εδώ ξεκινά το μπουρδούκλωμα και χάνουμε και την ουσία.
Η πολιτική πρέπει να εξυπηρετείται από τη νομική και όχι να δολοφονείται από αυτήν. Η πολιτική βούληση πρέπει να είναι ξεκάθαρη και η ρύθμιση των νομοθεσιών να ακολουθεί αυτή την πολιτική βούληση. Όταν χανόμαστε στη μετάφραση και όταν καθυστερεί η εφαρμογή της πολιτικής βούλησης λόγω νομικών εμποδίων είναι τότε που χάνουμε και την ουσία της πολιτικής. Είναι τότε που η πολιτική απομακρύνεται από τον πυρήνα της κοινωνίας και είναι τότε που και οι πολίτες αισθάνονται δικαίως πως είναι μια διαδικασία που δεν τους εκφράζει, δεν τους αφορά.
Αυτό κάναμε στην επιτροπή μεταφορών της Βουλής την περασμένη Παρασκευή. Θα προχωρήσουμε στην ψήφιση της νομοθεσίας, θα εκφράσουμε την πολιτική βούληση και θα έρθουν αμέσως μετά να συντονιστούν με αυτήν οι δήμοι και οι κοινότητες. Ό,τι άλλο κάνουμε θα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.
Χρειάζεται όμως να είμαστε προσγειωμένοι. Καμία νομοθεσία από μόνη της δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Τραυματισμούς και θανάτους ποδηλατιστών θα συνεχίσουμε, δυστυχώς να έχουμε και μετά την ψήφιση της νομοθεσίας. Αυτό που χρειάζεται είναι αλλαγή στη νοοτροπία, αλλαγή στην κουλτούρα μας στο τιμόνι. Χρειάζεται να είμαστε υπομονετικοί, να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον. Να είμαστε προσεκτικοί και να κοιτάμε στον δρόμο και όχι στο κινητό μας. Χρειάζεται να ευαισθητοποιηθούμε, να ξέρουμε πως στον δρόμο δεν κυκλοφορούν μόνο αυτοκίνητα. Αν πιστέψουμε, έστω και για ένα λεπτό, πως η ψήφιση ενός νομοσχεδίου θα λειτουργήσει ως μαγικό ραβδί που θα λύσει όλα τα προβλήματα είμαστε γελασμένοι.
Ένας νόμος, πόσω μάλλον ένας τόσο σημαντικός νόμος, θα συμβάλει πιστεύω στην προσπάθεια αλλαγής αυτής της κακής μας κουλτούρας. Από εκεί και πέρα χρειάζεται να γίνουν πολλά. Και να θέλουμε να πείσουμε πως εννοούμε τα όσα λέμε, και πως δεν μας αφορούν μόνο τα αυτοκίνητα, χρειάζεται να εντάξουμε στις πόλεις μας όλα όσα χρειάζονται. Ποδηλατόδρομους, συνεχείς και όχι διακεκομμένους, λεωφορειόδρομους, στάσεις. Χρειάζεται να δώσουμε επιλογές. Στη μετακίνηση, στην ποιότητα ζωής. Γιατί όλα συνδέονται.
Πάμε, λοιπόν, για ορθοπεταλιές. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ο περί ποδηλάτων νόμος θα ψηφιστεί, αν όλα κυλήσουν βάσει προγράμματος, μέσα στον Απρίλη. Οι ορθοπεταλιές χρειάζονται και στην πολιτική διαδικασία και διεργασία. Χρειάζεται να είμαστε δημιουργικοί και να βρίσκουμε πολιτικές λύσεις στα «άλυτα» για τη νομική επιστήμη ζητήματα. Αυτό απαιτεί και η πολιτική ευθύνη. Αυτό απαιτεί και η εφαρμοσμένη πολιτική, η έκφραση της πολιτικής βούλησης. Αυτό πρέπει να υπηρετούμε. Τις πολιτικές ορθοπεταλιές.
