Του Γιάννου Σταυρινίδη
Αυτή την περίοδο, η κυβέρνηση κρατά «ανοικτές» πολλές μεταρρυθμίσεις που υποστηρίζουν το αφήγημα για μια Κύπρο που αλλάζει. Αποτέλεσμα αυτού, να αναζητά συμμάχους προκειμένου να «περάσει» τα νομοσχέδια και να δημιουργηθεί το πολιτικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης θα διεκδικήσει τη δεύτερη θητεία. Έχουμε και λέμε λοιπόν, φορολογική και συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση, δημιουργία πολιτικής προστασίας στο υπουργείο Εσωτερικών, ΑΤΑ για όλους, διαχωρισμός των εξουσιών του γενικού εισαγγελέα, δημιουργία ελεγκτικού συμβουλίου στην Ελεγκτική Υπηρεσία. Πολλά και δύσκολα ζητήματα που προς το παρόν δεν απολαμβάνουν την αναγκαία πλειοψηφία, ενώ ο χρόνος πιέζει, αφού η παρούσα κυβέρνηση έχει ολοκληρώσει το 50% της θητεία της.
Το επόμενο διάστημα, η κυβερνητική πίεση θα ενταθεί προκειμένου να προχωρήσει η Βουλή, αφού ο χρόνος δεν περισσεύει και η πίεση στην κοινή γνώμη αυξημένη. Απομένουν λοιπόν δυόμισι δύσκολα χρόνια, στα οποία η κυβέρνηση θα επιδιώξει να ολοκληρώσει το έργο της και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις της δεύτερης εκλογής Χριστοδουλίδη. Στην πολιτική λένε συχνά πως όλες οι δύσκολες αποφάσεις καλύτερα να λαμβάνονται στα πρώτα δύο χρόνια για μια πενταετή θητεία ή τον πρώτο χρόνο σε τετραετή κύκλο. Ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης καθυστέρησε, αφού μέχρι να βρει τα πατήματά του κλήθηκε να διαχειριστεί την αντίδραση των πολιτών όπως προέκυψε μετά την ανακοίνωση του πρώτου Υπουργικού Συμβουλίου.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν έχουν κανένα λόγο να συναινέσουν για να διευκολύνουν την κυβέρνηση, εν μέσω προεκλογικής περιόδου για βουλευτικές εκλογές που θα διεξαχθούν τον Μάιο του 2026. Ο απομένων χρόνος είναι ιδιαίτερα σημαντικός για την κυβέρνηση για να προχωρήσει σημαντικές αλλαγές που για χρόνια κανένας δεν ακουμπούσε. Ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης γνωρίζει πως το μεταρρυθμιστικό του έργο στον χρόνο που απομένει και με την κουλτούρα μεταρρυθμίσεων που επικρατεί, μάλλον δεν θα ολοκληρωθεί. Ακόμα και να γίνει, ο κίνδυνος να γίνουν λάθη είναι μεγάλος.
Για χρόνια πιστεύαμε πως οι μεταρρυθμίσεις είναι πάντα καλές και θα πρέπει να επιδιώκονται. Αυτά όμως πριν τη μεταρρύθμιση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, όπου καταλάβαμε ότι καμιά φορά η επιλογή της υφιστάμενης κατάστασης δεν είναι πάντα λάθος.
Γιατί όμως αποτυγχάνουν οι μεταρρυθμίσεις; Πρώτος και κύριος λόγος η αντίδραση των ελίτ που ως υφιστάμενες δομές εξουσίας επιδιώκουν τη συντήρηση. Ένας άλλος λόγος είναι η απουσία λαϊκής στήριξης στις προτεινόμενες αλλαγές. Και εδώ ακριβώς είναι που ποντάρει ο Νίκος Χριστοδουλίδης για να δημιουργήσει λαϊκό ρεύμα υπέρ της πρότασης για ΑΤΑ σε όλους. Η κακή προετοιμασία και εκτέλεση μιας μεταρρύθμισης αποτελεί ακόμα ένα λόγο αποτυχίας των μεταρρυθμίσεων. Ως τελευταία αιτία αποτυχίας καταγράφουμε τους οικονομικούς περιορισμούς και την απουσία σταθερότητας, δύο παράγοντες που αυτή η κυβέρνηση δεν αντιμετωπίζει μιας και οι διαθέσιμοι πόροι αυτή την περίοδο είναι αυξημένοι.
Η κυβέρνηση Νίκου Χριστοδουλίδη εισέρχεται στο δεύτερο μισό της θητείας της έχοντας να αντιμετωπίσει δύο προεκλογικές αντιπαραθέσεις, αφού σε περίοδο δύο ετών θα πραγματοποιηθούν δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Κύριο σύνθημα αυτής της κυβέρνησης είναι η αλλαγή του κράτους του ’60. Για να το πετύχει έχει ενώπιόν του τα δημόσια οικονομικά που είναι ανθηρά, τον χρόνο που πιέζει και την πολιτική συναίνεση που είναι ανύπαρκτη. Σε αυτό το σκηνικό η κυβέρνηση Χριστοδουλίδη αντιμετωπίζει τον αυξημένο κίνδυνο να προβεί σε κακές μεταρρυθμίσεις.
