Του Τάσου Τρύφωνος
Παρακολουθώ κι εγώ αποσβολωμένος, όπως και πολλοί άλλοι πολίτες αυτής της «μπανανίας», τα ευτράπελα που συμβαίνουν για την προεδρία της Βουλής. Το φαινόμενο δεν είναι καινούριο φυσικά, συνεχίζεται εδώ και δεκαετίες, αλλά έχω την εντύπωση ότι αυτή τη στιγμή μιλάμε για την απόλυτη γελοιότητα και ευτελισμό της Δημοκρατίας μας. Ανέκαθεν, λόγω του προεδρικού μας συστήματος, η προεδρία της Bουλής ήταν το «λάφυρο» ή τα «ανταλλάγματα» που έδιναν οι μεγάλοι στους «μικρούς» για να τους ανοίξουν τον δρόμο για την εξουσία, όταν θα έφτανε η ώρα των προεδρικών εκλογών. Οι «μεγάλοι» φέρουν σχεδόν αποκλειστικά την ευθύνη για την αποθράσυνση των «μικρών». Όμως φτάνει… υπάρχει και ο λαός και οι ψηφοφόροι και η εντολή τους πρέπει να γίνεται σεβαστή. Με 33,4% αποχή και ακόμα να σοβαρευτούν;
Δεν νοείται σε μία δημοκρατική χώρα τα μεγάλα κόμματα να παραγκωνίζονται ή να παραγκωνίζουν τα ίδια τον δικό τους ρόλο στην προεδρία της Βουλής για να παίξουν τα μικροπολιτικά τους παιχνίδια, να χαράξουν τις δικές τους ασκήσεις επί χάρτου και στρατηγική για το μεγάλο «λάφυρο», που είναι η προεδρία της Δημοκρατίας. Είναι αφύσικο έως γελοίο να «πετάγεται» στον κάλαθο των αχρήστων η ψήφος του λαού και να καταλήγει στην προεδρία ένα κόμμα που έχει πάρει από 2%-6%. Το επικίνδυνο της υπόθεσης μεγεθύνεται όταν σκεφτούμε ότι ο πρόεδρος της Βουλής προεδρεύει και της χώρας, εν τη απουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Επαναλαμβάνω ότι ίσες ευθύνες σε αυτό το σουρεάλ αλλά και γκροτέσκ σκηνικό έχουν και οι «μεγάλοι» και οι «μικροί». Είναι αυτή αντίληψη δημοκρατίας; Οι έσχατοι έσονται πρώτοι… Γιατί να απαξιώνεται η λαϊκή εντολή και βούληση σε ένα τόσο κεφαλαιώδες θέμα της δημοκρατικής διαδικασίας του κράτους μας, την εκλογή του δευτέρου τη τάξει πολίτη της Δημοκρατίας;
Θα έπρεπε να ήταν ο καιρός και η στιγμή για έναν «μεγάλο συνασπισμό», δηλαδή εκλογή στην προεδρία ενός εκ των δύο αρχηγών των μεγάλων κομμάτων ή και των δύο, μοιράζοντας τη θητεία. Δεν προτείνω κάτι ρηξικέλευθο ή πρωτότυπο. Απλώς ίσως είναι πολύ πολιτισμένο και προχωρημένο για τη δική μας «μπανανία». Στη Γερμανία κυβερνά τη χώρα ένας μεγάλος συνασπισμός των Χριστιανοδημοκρατών και των Σοσιαλιστών. Στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και οι Σοσιαλιστές συμφώνησαν και μοιράζονται την προεδρία. Προφανώς, ότι οι «κουτόφραγκοι» βάζουν πρώτα τη χώρα τους ή την Ευρώπη και μετά τα μικροκομματικά τους συμφέροντα, δεν σημαίνει κάτι για τους δικούς μας «έξυπνους».
Τόσο πια ταμπού είναι να βλέπαμε κάτι αντίστοιχο και στην Κύπρο από τον ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ; Τόσα είναι τα κόμπλεξ που κουβαλούν και τα δύο κόμματα, που σε μία ημι-κατεχόμενη πατρίδα, δεν μπορούν να τα ξεπεράσουν; Φυσικά, εδώ θα αναγνωρίσω και την ευθύνη μεγάλης μερίδας των απλών ψηφοφόρων των μεγάλων κομμάτων. Ο κάθε Αβέρωφ και ο κάθε Άντρος νιώθουν την ενδεχόμενη πίεση και αντίδρασή τους. Το ΑΚΕΛ δεν μπορεί να ξεπεράσει το στραπάτσο του 1985, όταν θεωρήθηκε ότι «συμμάχησε» με τον ΔΗΣΥ εναντίον του Σπύρου Κυπριανού και ήρθε τρίτο κόμμα πίσω από το κυβερνών τότε ΔΗΚΟ. Όμως οι καιροί αλλάζουν και αν ο κόσμος δεν αλλάζει, οι αρχηγοί ή αυτοί που θέλουν να λέγονται «ηγέτες» πρέπει να προχωρούν μπροστά αψηφώντας το πρόσκαιρο κόστος.
Μία συνεργασία ή ένας μεγάλος συνασπισμός αυτή τη στιγμή στην κυπριακή Βουλή ανάμεσα σε ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ θα έδινε πολλά μηνύματα σε εσωτερικό και εξωτερικό. Πρώτον, ότι γίνεται σεβαστή η λαϊκή βούληση και εντολή. Δεύτερον, ότι πέρασε ή πρέπει να περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή των ιδεολογικών ή κομματικών παθών, εντάσεων και διαχωρισμών. Μία μοιρασμένη χώρα είμαστε, δεν είμαστε η Ελβετία. Επιτέλους, καταλάβετέ το ότι δεν έχουμε τέτοιες «πολυτέλειες» διχαστικού κλίματος. Τρίτον, μία τέτοια συνεργασία θα έδινε και στο εξωτερικό μία εικόνα ενότητας και σοβαρότητας, τη στιγμή, μάλιστα, που το Κυπριακό, όπως έγραψε και ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, βρίσκεται στην καλύτερή του συγκυρία από ποτέ. Τέταρτον, θα έδινε και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό μία εικόνα πολιτικής σοβαρότητας. Αυτήν έχουμε ανάγκη και όχι τα κόμπλεξ δεκαετιών που τόσο οι «μεγάλοι» όσο και οι «μικροί» κουβαλούν, ανέχονται και συντηρούν για δικά τους μικροπολιτικά παιχνίδια. Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι για ακόμη μία φορά «στου κουφού την πόρτα…».
