Του Τάσου Τρύφωνος
Τις τελευταίες μέρες ζούμε για ακόμη μία φορά το παράλογο που γίνεται πραγματικότητα σε αυτό το νησί. Εν ολίγοις για να μην το ωραιοποιήσω και δεν θα το ήθελα: μασκαραλίκια. Από μασκαραλίκια «χορτάσαμε» τόσα χρόνια, έτσι κι αλλιώς. Και εκεί που είχαμε ένα πολύ ορμητικό και θετικό momentum για λύση με τον Ακιντζί ως ηγέτη της τουρκοκυπριακής κοινότητας, ξαφνικά παίζουμε και ξι-παίζουμε σαν τα μωρά. «Εσύ έφυγες πρώτος», «όχι εσύ», «εσύ κτύπησες την πόρτα», «όχι εσύ», «θα τα πω όλα στον Αϊντε να σε κάνει τέτε» κτλ. κτλ.
Από την άλλη καταλαβαίνω ότι θέλει ατσαλένια νεύρα. Η πίεση που ασκείται από το εσωτερικό αλλά και το εξωτερικό τόσο στον Αναστασιάδη όσο και στον Ακιντζί είναι τεράστια. Ανέκαθεν έτσι ήταν το Κυπριακό. Μια ατέρμονη ιστορία παράνοιας και παραλόγου. Ένα από τα πιο σοφά μάλλον λόγια που είχε πει ο μετέπειτα δικτάτορας και τότε «πολύ καλός φίλος της Κύπρου» αλλά και του Σπύρου Κυπριανού, Νικολάι Τσαουσέσκου κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80, ήταν το εξής: «για να λυθεί το Κυπριακό, θα πρέπει να κλειδώσουμε τον Κυπριανού και τον Ντενκτάς σε ένα δωμάτιο, να πάρουμε το κλειδί και να μην τους ανοίξουμε αν δεν τα βρουν»… Ε μα ναι… Τραγική αλήθεια.
Μέχρι να τελειώσουν οι δικές μας εκλογές, που σημειωτέον έχουμε κάθε χρόνο και κάτι (δημοτικές, ευρωεκλογές, βουλευτικές, προεδρικές), ξεκινούν στην Τουρκία, μετά έχουμε τις μονίμως «πρόωρες» στην Ελλάδα και κερασάκι στην τούρτα και τις «ψευδο- εκλογές». Εν τω μεταξύ παίζουμε και με τις συμμαχίες των κομμάτων τόσο στη δική μας πλευρά όσο και στα Κατεχόμενα και έτσι έχουμε ένα αέναο «γαϊτανάκι», σε δουλειά να βρισκόμαστε δηλαδή αλλά δουλειά να μη γίνεται, προς μεγάλη ευχαρίστηση αυτών που δεν θέλουν λύση ή θεωρούν τη «μη λύση» όχι και τόσο κακή.
Σπουδαία τα λάχανα βρε συμπατριώτες. Τι είναι 42 χρόνια άλλωστε μπροστά στην αιωνιότητα; Ο ανένδοτος αγώνας επιτάσσει ακόμα 42, 52, μη σας πω και 102 χρόνια. Εν τω μεταξύ κάθε πέρυσι και καλύτερα και κάθε προηγούμενο σχέδιο καλύτερο από αυτό που έρχεται.
Έτσι είναι όμως. Δεν βάζουμε μυαλό. Τώρα σε ποια φάση βρισκόμαστε; Στα γνωστά. Χάθηκε που λέτε το momentum, τα άστρα εκεί που ευθυγραμμίστηκαν, μάλλον σε έκλειψη το βλέπω τώρα και κάτι το τουρκικό δημοψήφισμα για τη συνταγματική αναθεώρηση, κάτι η προεκλογική για τις προεδρικές του ’18 που έχει ήδη ξεκινήσει (μεταξύ μας να λέμε αλήθειες) σαν να την χάνουμε τη λύση πάλι πατριώτες… Δεν βαριέστε… Έχουμε σημαντικά θέματα να ασχολούμαστε…
Όπως ας πούμε, ποιες γιορτές θα κάνουν στα σχολεία και ποιες εγκυκλίους θα διαβάζουν οι δάσκαλοι την ώρα που οι μαθητές θα σερφάρουν στο facebook και θα κάνουν check in. Κύπρος του 2017 με το βλέμμα στο 1950. Όταν έγραφα την περασμένη Κυριακή για το άκυρο εντελώς θέμα της απόφασης της Ολομέλειας της βουλής για το ενωτικό δημοψήφισμα του 1950 και όταν το σχολίαζα στην πρωινή μου ραδιοφωνική εκπομπή, κάποιοι μίλησαν για υπερβολή και «σιγά το πράγμα».
Νομίζω οι εξελίξεις δείχνουν εάν ήταν ή όχι «σιγά το πράγμα». Καμία διορατικότητα, καμία προνοητικότητα, «κουκούτσι» μυαλό στους βουλευτές μας που το ψήφισαν για λόγους εντυπωσιασμού και μικροπολιτικής. Μόνο στο ΕΛΑΜ θα χρεώσω – δυστυχώς – πολιτική οξυδέρκεια, διότι αποκλειστικά αυτό βγήκε κερδισμένο από την όλη ιστορία. Με μια κίνηση τους πήρε όλους σβάρνα. Μπλόκαρε τις συνομιλίες, εγκλώβισε τον Πρόεδρο σε μια παρανοϊκή, σχεδόν γκροτέσκ κατάσταση, έκανε άνω κάτω τον ΔΗΣΥ και τον Αβέρωφ και προκάλεσε εσωτερικές διενέξεις, αποχωρήσεις και ανακοινώσεις σε ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ. Μεγαλοφυές.
Όμως όσο εκτός τόπου και χρόνου και αν ήταν η απόφαση της βουλής, άλλο τόσο παράλογη ήταν και η αφορμή για αποχώρηση από τις συνομιλίες των Τουρκοκυπρίων. Φαίνεται όμως ότι ίσως ήταν κάτι προσωρινό. Άλλωστε και ο Ακιντζί έχει να διαχειριστεί τους δικούς του απορριπτικούς. Όσο εγκλωβίστηκε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης με αυτή την τραγελαφική κατάσταση, τόσο εγκλωβίστηκε και ο Ακιντζί.
Αυτό που πρέπει να γίνει είναι και οι δύο κοινότητες να περιορίσουν τον εθνικισμό και τους εθνικιστές. Αυτή θα είναι μια πρόκληση εάν φτάσουμε τελικά στη λύση. Αν ένα θέμα σαν αυτό είναι αρκετό να «ανατινάξει» τις συνομιλίες και τις προσπάθειες των τελευταίων χρόνων, τότε μάλλον έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας και ίσως έχουμε ήδη χάσει τη λύση.
