Του Τάσου Τρύφωνος
«Δεν υφίσταται αυτό που ονομάζεται «δημόσιο χρήμα» (public money). Υπάρχει μόνο το χρήμα του φορολογούμενου. Εάν το κράτος επιθυμεί να ξοδεύει περισσότερα μπορεί να το κάνει μόνο είτε κουρεύοντας τις καταθέσεις σας είτε φορολογώντας τους πολίτες του περισσότερο. Δεν είναι κάποιος άλλος που πληρώνει. Είστε εσείς που πληρώνετε. Κανένα κράτος δεν μπορεί να ευημερήσει φορολογώντας τους πολίτες του περισσότερο από τη δυνατότητά τους να πληρώσουν» - Margaret Thatcher – 1983
Έχω ζήσει και βιώσει στο πετσί μου ως εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα τόσο την ελληνική κρίση από την αρχή της μέχρι το 2012 τόσο και την κυπριακή με αποκορύφωμα το κούρεμα των καταθέσεων. Έχω επίγνωση ότι ως μεσογειακός λαός που είμαστε έχουμε μνήμη χρυσόψαρου αλλά αυτά που βλέπω και βλέπουμε όλοι τον τελευταίο καιρό είναι ανησυχητικά. Κάποιοι φαίνεται ότι επειδή βγήκαμε από το μνημόνιο και επειδή έρχονται εκλογές μπορούν να πιέζουν ή να εκβιάζουν για περισσότερες αποδοχές, αυξήσεις, ωφελήματα κτλ.
Ποιος δεν θα ήθελε φυσικά ένα κράτος ή μία κυβέρνηση που να είχε τη δυνατότητα να προσφέρει όλα αυτά; Το μόνο εύκολο. Λαϊκισμός και κοινωνικές παροχές στην πλάτη του «καμπούρη» δηλαδή του φορολογούμενου. Όμως να προσγειωθούμε λίγο. Δεν γίναμε Ελβετία και προφανώς δεν υπήρξαμε και ποτέ. Απλώς ζούσαμε σε μια τεράστια υπερεκτιμημένη «φούσκα» που έσκασε μια μέρα στα χέρια μας.
Σαφέστατα – ό,τι και αν λέει κάποιος – η παρούσα κυβέρνηση και ο νυν υπουργός Οικονομικών διαχειρίστηκαν αρκετά καλά τον «κρανίου τόπο» που παρέλαβαν και τα πιο απαισιόδοξα σενάρια που ξετυλίγονταν μπροστά μας τον Μάρτιο του 2013, αμέσως μετά το κούρεμα δεν επαληθεύτηκαν.
Κανείς όμως δεν αμφισβητεί ότι περάσαμε δύσκολα και μεγάλο μέρος του πληθυσμού ακόμη περνάει. Γι’ αυτό δεν καταλαβαίνω τα ξαφνικά «αππώματα» και τις απαιτήσεις από διάφορες επαγγελματικές ομάδες που «επενδύουν» στο προεκλογικό κλίμα. Εδώ θα πρέπει τόσο ο Πρόεδρος όσο και ο Χάρης Γεωργιάδης να σταθούν με σοβαρότητα και συνέπεια απέναντι σ’ αυτό που περηφανεύονται ότι κατάφεραν αυτά τα δύσκολα χρόνια μετά το κούρεμα. Ήμουν αυτές τις μέρες στο Στρασβούργο και την έδρα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και είδα από κοντά την εκτίμηση που έχει αποκτήσει η Κύπρος τα τελευταία χρόνια ως αξιόπιστος εταίρος και συνομιλητής σε αντίθεση – δυστυχώς – με την Ελλάδα.
Δεν μπορούν όλα αυτά να τιναχτούν στον αέρα είτε λόγω πρόωρης προεκλογικής περιόδου είτε λόγω πιέσεων. Όταν είχε πρωτοεκλεγεί η Θάτσερ στην Αγγλία, το πρωτοσέλιδο του Economist, την επόμενη μέρα ήταν «Now govern» δηλαδή «τώρα πρέπει να κυβερνήσεις». Το ίδιο έγραψα από τη στήλη μου στον Πρόεδρο Αναστασιάδη τον Φεβρουάριο του 2013, μετά την εκλογική του νίκη. Κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει τότε πόσο γρήγορα ο Αναστασιάδης θα έπεφτε όχι μόνο στα «βαθιά» αλλά σχεδόν βρέθηκε στην «άβυσσο» με το κούρεμα.
Ε, όταν πλέον το καράβι έχει περάσει αυτή την τρικυμία είναι τουλάχιστον άστοχο και επιπόλαιο να το αφήσουμε πάλι χωρίς τα απαραίτητα καύσιμα. Άρα ο Πρόεδρος πρέπει να συνεχίσει να κυβερνά σαν να μην υπάρχουν προεδρικές εκλογές το 2018, γιατί αυτό θα κάνει τη διαφορά και θα φέρει τα αποτελέσματα για την οικονομία της Κύπρου πάνω στα οποία θα τον αξιολογήσει ο καθένας μας. Δεν θέλω να μας μαυρίσω την ψυχή, ούτε να είμαι απαισιόδοξος, άλλωστε προχτές η S&P μας αναβάθμισε σε BB+ δηλαδή ένα βήμα κάτω από το ΑΑ. Βγαίνουμε δηλαδή από την κατηγορία junk (σκουπίδια).
Ο κ. Χατζηπέτρου της ΠΑΣΥΔΥ και λοιποί συνδικαλιστές, εργατοπατέρες και συνδικάτα οφείλουν και αυτοί με τη σειρά τους να παραμείνουν σοβαροί και να μην κάνουν σαν να ζουν αλλού. Η οικονομία της Κύπρου αφορά όλους μας και όχι μόνο τα μικρομάγαζά τους. Επίσης, ο δημόσιος τομέας χρειάζεται ακόμα συμμάζεμα και προσοχή και όχι υπερβολές επειδή μπήκαμε σε μια σωστή πορεία. Το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας είναι να επιτρέψουμε να επανέλθει το μνημόνιο. Ένα μνημόνιο β΄ θα είναι η απόδειξη ότι το «το δις εξαμαρτείν ουκ… λαού σοφού» .
