Του Τάσου Τρύφωνος
Το ομολογουμένως πετυχημένο σλόγκαν της προεκλογικής εκστρατείας του Νίκου Αναστασιάδη το 2013 του έδωσε την ώθηση για τη μεγαλειώδη νίκη του με 57%. Το πολιτικό σκηνικό είναι διαχρονικά ευμετάβλητο και ένας καλός πολιτικός survivor – όπως απέδειξε ο Αναστασιάδης ότι είναι– οφείλει να «πιάνει» τις αλλαγές και τις ανάγκες των καιρών. Έτσι ενώ μετά το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν, ο Νίκος Αναστασιάδης θεωρήθηκε από τους περισσότερους πολιτικά «τελειωμένος», οι συνθήκες και οι καταστάσεις τον έβαλαν στο προεδρικό μέγαρο εννέα χρόνια μετά.
Ήταν η Κύπρος της κρίσης, του μνημονίου και μιας αριστερής διακυβέρνησης από τον Δημήτρη Χριστόφια που έδειξε να μην έχει τα αντανακλαστικά να αντιμετωπίσει την κρίση. Έτσι ο αντιδημοφιλής Αναστασιάδης του 2004, φάνηκε ως η μόνη επιλογή σε μια περίοδο κρίσης για τον κυπριακό λαό. Άλλωστε ένα εκλογικό σώμα, αν θέλει να ψηφίζει σωστά, δεν θα πρέπει να ψηφίζει τον πιο αρεστό αλλά τον πιο ωφέλιμο. Ο Αναστασιάδης κατάφερε να περάσει το μήνυμα ότι ήταν ο πιο ωφέλιμος για τον τόπο τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο.
Τώρα η κρίση δεν αφορά την οικονομία, που ομολογουμένως τα πάμε καλύτερα από ό,τι φανταζόμασταν μετά τον Μάρτιο του 2013. Τώρα η κρίση αφορά το εθνικό μας θέμα, το Κυπριακό. Μετά το ναυάγιο του Κραν-Μοντάνα και εν όψει των προεδρικών εκλογών του Φεβρουαρίου, τα δεδομένα, οι ισορροπίες και οι καταστάσεις έχουν πάλι αλλάξει. Είπαμε, στην πολιτική τίποτα δεν είναι σταθερό, τίποτα δεν είναι μονοδιάστατο.
Φαίνεται, λοιπόν, ότι η κοινή γνώμη έχει μπροστά της το εξής σκηνικό. Έναν Νικόλα Παπαδόπουλο που δείχνει να έχει μαξιμαλιστικές θέσεις και ουτοπικές τις οποίες δεν μπορεί να ακολουθήσει ή ένα επιβραβεύσει το μεγαλύτερο ίσως ποσοστό του πληθυσμού. Θέσεις όπως «νέα στρατηγική», «να κάνουμε το κόστος της κατοχής δυσβάσταχτο για την Τουρκία» ή «καταγγελία της σε όλα τα διεθνή βήματα και οργανισμούς» απευθύνονται –επιτρέψτε μου– μόνο σε αφελείς.
Άλλωστε, αν ήταν να αποδώσουν θα γίνονταν και επί της 11χρονης διακυβέρνησης του Σπύρου Κυπριανού που δεν είδαμε να έχει κάποιο κόστος η Τουρκία η οποία προχώρησε και σε ανακήρυξη του ψευδοκράτους το 1983, ούτε και κατά τη διακυβέρνηση του Τάσσου Παπαδόπουλου, όπου όχι μόνο δεν μπλοκάραμε την ενταξιακή της πορεία αλλά δώσαμε και τη συναίνεσή μας.
Από την άλλη ο κόσμος φαίνεται να πιστεύει ότι η επιλογή του άγνωστου Χ υποψηφίου από το ΑΚΕΛ, θα αποτελεί –δικαίως ή αδίκως– έκφραση της πολιτικής της «όποιας λύσης». Άρα αυτή τη στιγμή που μιλάμε ο Νίκος Αναστασιάδης φαίνεται να είναι ο ρεαλιστής πολιτικός που μπορεί ακόμα να διαπραγματευτεί μια αξιοπρεπή λύση για ένα «λειτουργικό κράτος» όπως προέταξε πρόσφατα στο Κραν-Μοντάνα. Όμως για να επιβεβαιωθεί αυτό, ο Πρόεδρος πρέπει να αποδείξει για ακόμη μια φορά ότι διαθέτει τη στόφα ηγέτη. Περνάμε ίσως τη μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία του Κυπριακού.
Το σκηνικό είναι πιο περίπλοκο από ποτέ. Η επόμενη μέρα κινείται σε αχαρτογράφητα νερά. Χρειάζεται μεγάλη μαεστρία για να κρατηθεί η διαδικασία ζωντανή και κυρίως να μη φύγουμε από το πλαίσιο του ΟΗΕ και της ομοσπονδίας. Χωρίς αυτά ο Νίκος Αναστασιάδης θα πάει στις εκλογές χωρίς αφήγημα, χωρίς πεδίο για να κινηθεί και να πείσει. Χρειάζεται μια εντυπωσιακή κίνηση μέσα στον Σεπτέμβριο που θα «ξαναζεστάνει» τις «μηχανές» της διαδικασίας.
Ο κυπριακός λαός εναπόθεσε επάνω του τις ελπίδες του για λύση το 2013. Το ίδιο είχε κάνει και το 2008 με τον Δημήτρη Χριστόφια που είχε και την ετικέτα «ο Πρόεδρος της λύσης». Τώρα είναι η ώρα του Αναστασιάδη. Πρέπει να ξαναδώσει στη διαδικασία νέα πνοή και να εξαναγκάσει την Άγκυρα να επανέλθει στις παραμέτρους του ΟΗΕ και στον αντικειμενικό σκοπό της ομοσπονδίας. Η πρόκληση για τον Νίκο Αναστασιάδη είναι τεράστια: η επιβίωση της διαδικασίας του Κυπριακού κρίνει και τη δική του πολιτική επιβίωση.
