Του Χρίστου Ζαβού
Μπορούν να ειπωθούν πολλά. Ότι είναι μέτριοι ή και χαμηλού επιπέδου. Ότι δεν συμπορεύονται με την εξέλιξη του αθλήματος, υιοθετώντας οπισθοδρομικές τακτικές. Μέχρι και αγύμναστους μπορείς να αποκαλέσεις κάποιους.
Κάτι σε ποιο ακραίο, μα όχι και τόσο μακριά από την πραγματικότητα, ενδεχομένως κάποιοι εξ αυτών να υπήρξαν ή να είναι υποχείρια των κέντρων εξουσίας. Είτε δηλαδή πολιτικών, είτε ακόμη και μελών του υπόκοσμου. Μπορείς πολλά να τους καταλογίσεις και ακόμη περισσότερα να πεις, δεν είναι όμως UFO, μήτε έπεσαν από αλεξίπτωτο στα λημέρια μας.
Είναι μέλη της κυπριακής κοινωνίας, είναι ακριβώς σαν και μας, δρουν και αφουγκράζονται τα ίδια δεδομένα ζωής, έχουν τους ίδιους προβληματισμούς και κοινά ερεθίσματα. Μόνο που σ’ αντίθεση με τους περισσότερους, απ’ αυτούς προσδοκούν όλοι να είναι τέλειοι. Σε όλα τους. Ηθικά, σωματικά, ψυχολογικά, πνευματικά και εγκεφαλικά. Η ελαττωματική κοινωνία που φτιάξαμε, απαιτεί, χωρίς ίχνος κατανόησης από τους διαιτητές, να είναι άψογοι, αδιάφθοροι, δίκαιοι, ηθικοί, καταρτισμένοι, έντιμοι, σωστοί, ικανοί, αλάνθαστοι, συμπονετικοί, αλάνθαστοι να διαθέτουν όλες του κόσμου τις αρετές.
Μόνο που όλα αυτά δεν μπορεί να ισχύουν, ακριβώς γιατί η κοινωνία δεν μπορεί να τους παρέχει όλες εκείνες τις συνθήκες για να προκόψουν.
Αλήθεια, ποιος αδιάφθορος βρήκε προκοπή στον τόπο, ποιος δίκαιος κυβερνά, πόσο ηθικός είναι ο λαός μας, ποιος τομέας σε κατάρτιση φτάνει τα ευρωπαϊκά στάνταρ, ποιος έντιμος ανέβηκε τα σκαλοπάτια της κοινωνίας, πόσοι ανίκανοι ελίχθηκαν, για ποια συμπόνοια μιλάμε και στην τελική ποιος εξ ημών είναι ο αλάνθαστος; Ερωτήματα θέτουμε και ο καθένας ας δώσει τις δικές του απαντήσεις.
Οι διαιτητές είναι μέρος της κοινωνίας και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να πραγματοποιήσουν τις επιθυμίες του καθενός. Μπορούν όμως να βελτιωθούν ακόμη περισσότερο. Να αποδείξουν επιτέλους, ότι υπάρχει διάθεση να γυρίσουν σελίδα, ν’ αφήσουν πίσω τις παλιομοδίτικες τακτικές των προκάτοχων τους και να εκσυγχρονιστούν.
Δυστυχώς, όμως, δεν φαίνεται να πορεύονται σε τέτοιες κατευθύνσεις. Λίγο κανείς ν’ άκουγε τον πρόεδρο του συνδέσμου τους να δικαιολογεί την ανεπάρκεια των διαιτητών μας σε σχέση με τους ξένους και κυρίως τους Ιταλούς, θα διαπίστωνε ότι δύσκολα θα προκύψει εξέλιξη αφού δεν υπάρχει η αίσθηση της αυτογνωσίας, της αυτοκριτικής και στην τελική η αντίληψη της πραγματικότητας.
