Του Χρίστου Ζαβού
Τα έγραφε δυόμιση δεκαετίες πριν, ο μέγας Τζίμης Πανούσης, επιβεβαιώνοντας το καλλιτεχνικό του μεγαλείο. Γιατί ακριβώς, ένας μεγάλος καλλιτέχνης ξεχωρίζει ανάμεσα στους άλλους λόγω κυρίως της διορατικότητάς του. Επ’ αυτού, τα έργα του παραμένουν επίκαιρα και στο μέλλον, φλερτάροντας έτσι με την έννοια του κλασσικού.
Ο αριστοφανικός Πανούσης, γράφοντας του στίχους του «Νεόλελληνα» θέλοντας να σχολιάσει την τότε κατάσταση σχετικά με την παιδεία που παρέχεται στα παιδιά άρα και στη κοινωνία, προφήτεψε παράλληλα και τι θα προκύψει στα χρόνια που ακολούθησαν. Λίγο να δεις τους στίχους του τραγουδιού, μια ανατριχίλα διαπερνά τον ψυχικό σου κόσμο και όχι μόνο αφού δεν αργεί να πάει το μυαλό στου στην σημερινή κατάσταση στην Κύπρο. «Καίω τα δέντρα χτίζω μεζονέτες, θα κάνω τα παιδιά μου μαριονέτες»… γράφει ο Τζίμης και δυστυχώς η τέχνη του βρήκε πλήρη εφαρμογή στο βάρβαρο, απολίτιστο λαό μας, που φτάνει σε σημείο να κάψει το μεγαλύτερο δώρο που του προσέφερε η ίδια μητέρα Φύση. Να καίει δηλαδή την ίδιά του την γη για να πλουτίσει, αφομοιώνοντας πλήρως την σαθρή αξία που του προσφέρει τούτη η κοινωνία και οι ηγέτες της, πνευματικοί (εδώ γελάμε) και πολιτικοί (πάλι δυστυχώς γελάμε).
Ότι δηλαδή το χρήμα, δεν είναι απλά χρήσιμο αλλά η ανώτερη αξία που μπορεί να έχει ο άνθρωπος για να προκόψει. Και λίγο πολύ για τούτο σκοτώνει τη μάνα ή καίει την γη που τον μεγάλωσε. Και αυτά για να χτίσει μεζονέτες, βίλες και ξενοδοχεία, στέλνοντας τα παιδιά στα καλύτερα σχολεία μήπως και μπορέσουν να τα διοικήσουν, μήπως και οι επενδύσεις τους αυγατίσουν. Και άμα όχι ή ακόμη και αν ναι, το μίσος παραμένει στον ψυχισμό του προσπαθώντας να δοξάσει τα θεία για να βγάλει όλη του τη βλακεία, την εθνική μας μιζέρια την μεταμορφώνει σε πατριωτικό μεγαλείο και τη σκατόψυχή του σε δήθεν λεβεντιά και παλικαριά. Και έζησαν αυτοί καλά και όλοι εμείς χειρότερα αφού μεταξύ άλλων μας λείπει και ο Τζίμης.
