Του Χρίστου Ζαβού
Πώς είναι τα μικρά παιδιά που ανέμελα χορεύουν χοροπηδώντας σε κάμπους και λιβάδια, δημιουργώντας έναν δικό τους κόσμο, αγγελικά πλασμένο με τη φαντασία τους να ωραιοποιεί ό,τι τα περιτριγυρίζει; Κάπως έτσι μοιάζει και η κοινωνία μας, όλες αυτές τις ημέρες, με τη διαφορά ότι τίποτα δεν περιστρέφεται γύρω από τη φαντασία, ούτε και από την αυθεντικότητα που χαρακτηρίζει τα μικρά παιδιά. Αντιθέτως, τα πάντα βασίζονται στη δειλία, τη διαπλοκή, την προστασία των συμφερόντων και την εκπλήρωση συμφωνιών- συμβολαίων που γίνονται στα «μεγάλα» γραφεία της εξουσίας. Κάθε μορφής. Οικονομικής, πολιτικής, δικαστικής, δεν μπορεί προφανώς να εξαιρεθεί και αυτής των ΜΜΕ. Δεν εξηγείται διαφορετικά. Η μάλλον επιτηδευμένη αποστασιοποίηση από την ουσία των θεμάτων σε οδηγεί σε αυτό ακριβώς το συμπέρασμα. Ότι δηλαδή ως κοινωνία δεν έχουμε τη θέληση, την τόλμη ή και την επιθυμία για την επιβολή της κάθαρσης καθότι κάποιοι εξυπηρετούνται, κάποιοι είναι δέσμιοι και κάποιοι απλώς δεν έχουν την ισχύ για ν’ ανατρέψουν την κατάσταση.
Με αυτά και με αυτά, έχουμε πια φτάσει στον πάτο, η κοινωνία αναστατωμένη παρακολουθεί τις εξελίξεις γύρω από την ξεφτίλα που έχει υποστεί η πατρίδα και οι αρμόδιες αρχές, χοροπηδούν ανέμελα ωσάν και παίζουν με τα μικρά παιδιά σε παιχνιδότοπους. Καμία έρευνα δεν έχει ακόμη ξεκινήσει, καμία σύλληψη δεν έχει εκτελεστεί, καμία πολιτική συζήτηση δεν έχει ανοίξει εντός των θεσμών και καμία, μα καμία ένδειξη δεν υπάρχει ότι είμαστε έτοιμοι ως κοινωνία και ως κράτος να πατάξουμε το μεγαλύτερο καρκίνωμα που δεν είναι άλλο από τη διαφθορά. Δεν μας φτάνει η ακαμψία και η ατολμία… ο τρόπος που χειρίζονται οι αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου τα θέματα αντιμετώπισης του κορωνοϊού, με μια, μάλλον άτυπη, συνεργασία με τη συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ, τους έχουν καταστήσει πλήρως αναξιόπιστούς στη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου. Και με την εκστρατεία τρόμου που εδώ και λίγες μέρες ξεκίνησε, φτάσαμε σ’ ένα σημείο που κάποιοι πολίτες όντως φοβούνται οτιδήποτε έχει να κάνει με την επιδημία, κάποιοι, που δυστυχώς όσο πάει αυξάνονται, βρίσκονται σε μόνιμη άρνηση για την επικινδυνότητα του ιού και καμιά φορά ακόμη και για την ύπαρξη του και κάποιοι πιο μετριοπαθείς αναρωτιούνται αν ο κορωνοϊός γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης για να κουκουλωθούν τα μεγάλα σκάνδαλα που ταλαιπωρούν την κοινωνία. Και καλά η μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου να έχει πλήρως απαξιώσει το πολιτικό σύστημα, τα κόμματα και τα πρόσωπα που το απαρτίζουν, αν, όμως, φτάσουμε στο σημείο να αγνοήσουμε τις προθέσεις ή τις υποδείξεις των ειδικών για θέματα υγείας, τότε ζήτω που καήκαμε, αν δεν έχουμε ήδη κιόλας καεί.
Προς το παρόν όμως είπαμε. Χοροπηδάμε, χορεύουμε όπως οι στρουθοκάμηλοι σιγοτραγουδώντας το γνωστό άσμα από τα παιδικά μας χρόνια «μια ωραία πεταλούδα». Ψυχαναλυτικά αν το προσεγγίσεις, μάλλον πρόκειται για αναζήτηση καταφυγίου. Που μπορεί όμως να μην αποδειχθεί ως τέτοιο, αλλά ως κόλαση!
