Του Χρίστου Ζαβού
Δύο είναι τα σοβαρά θέματα που απασχολούν το κυπριακό ποδόσφαιρο και την επικαιρότητα γύρω απ’ αυτό. Το ένα έχει να κάνει με την κάθοδο ξένων διαιτητών και το ανέδειξε ο Απόλλωνας αμέσως μετά τον αγώνα με τον ΑΠΟΕΛ και το δεύτερο είναι η «κάρτα οπαδού», μάχη κατά της οποίας δίνουν ΑΠΟΕΛ και ΑΕΛ.
Στην πρώτη περίπτωση ο Απόλλωνας όντως βγήκε στο σεργιάνι μήπως και βρει κάποιους συμπαραστάτες και δεν βρήκε ούτε και ένα. Κάποιοι ελίχθηκαν διπλωματικά, κάποιοι συμπορεύτηκαν σθεναρά και κάποιοι απλά αποστασιοποιήθηκαν. Στο δεύτερο μέτωπο, δύο μεγάλες ομάδες διά των προέδρων τους χρησιμοποίησαν κάθε επικοινωνιακό τους όπλο και όχι μόνο, μήπως και ταρακουνήσουν τους αρμόδιους και, όπως δείχνει το πράγμα, η προσπάθειά τους δεν κρίνεται και επιτυχής.
Ακόμη όμως και σ’ αυτό το θέμα, στο οποίο συμφωνούν, δεν κάθισαν από κοινού να συμπράξουν και γιατί όχι να προχωρήσουν και σε άλλα βήματα. Από δω το ΑΠΟΕΛ από κει η ΑΕΛ, οι προσπάθειές τους μοιάζουν μάταιες. Και ερωτώ: Η προσπάθειά τους δεν θα ήταν πιο ηχηρή εάν έκαναν μια συνέντευξη τύπου από κοινού; Απλά πράγματα… επικοινωνιακά. Και στο θέμα των ξένων διαιτητών, είτε ακόμη και στο θέμα της κάρτας οπαδού και κατ’ επέκταση της μείωσης των φιλάθλων, αποδεικνύεται ξεκάθαρα ότι η συλλογικότητα ανάμεσα στις ομάδες μας είναι τόσο απούσα όσο και η αντηλιακή κρέμα στο ιγκλού ενός Εσκιμώου.
Πιο ξεκάθαρα δεν μπορεί ν’ αποδειχθεί. Ποτέ μα ποτέ ακόμη και για θέματα που συμφωνούν πλήρως, οι παράγοντές μας δεν είναι ικανοί να καθίσουν από κοινού και να επιλύσουν προβλήματα. Βλέπεις στην Ευρώπη, τους γίγαντες του ποδοσφαίρου να συζητούν έχοντας ακόμη και την δική τους ένωση και την Κύπρο, μια ώρα δρόμο ο ένας από τον άλλο και δεν κάθονται μαζί ούτε για καφέ. Τούτη ακριβώς η διαπίστωση αποδεικνύει επίσης ότι η στάση τους είναι αποκλειστικά επικεντρωμένη στο δικό τους συμφέρον και όχι για το καλό του αθλήματος.
Και κάθε φορά που θυμούνται κάτι, ξελαρυγγιάζονται και στη συνέχεια χαριεντίζονται μόνοι τους… όπως τα μικρά παιδιά διασκορπισμένα στην αυλή του νηπιαγωγείου τους.
