Στο κυπριακό επιτραπέζιο παιχνίδι της Μονόπολης, ο ένας παίχτης συγκέντρωσε όλο το χρήμα στην τσέπη του με μαφιόζικους τακτικισμούς, αγόρασε σχεδόν όλα τα οικόπεδα, έχτισε σπίτια και ξενοδοχεία, ενώ τα υπόλοιπα πιόνια βάζουν υποθήκη τα οικόπεδά τους για να πληρώσουν τα δάνειά τους, χάνουν τα οικόπεδά τους και συνεχίζουν να είναι στο παιχνίδι με δάνειο πάνω στο δάνειο. Αυτή είναι η κυπριακή κοινωνία σήμερα. Οι περισσότεροι Κύπριοι επιβιώνουν με δάνεια. Οι λίγοι –μαφιόζικα– έχουν υπερσυσσωρεύσει πλούτο και ζουν σε επαύλεις, ενώ οι περισσότεροι έχουν υπερσυσσωρεύσει απλήρωτους λογαριασμούς δόσεων, ενοικίου, ρεύματος και φροντιστηρίων.
Κάποιος θα υποστήριζε πως τα υπόλοιπα πιόνια δεν ξέρουν να επενδύουν, να κλέβουν και να παίζουν Μονόπολη και άρα καλά να πάθουν. Κάποιος θα υποστήριζε πως τα υπόλοιπα πιόνια δεν είναι τυχερά όπως τον πλούσιο παίχτη που έκανε τις σωστές επενδυτικές κινήσεις και τού βγήκαν. Από τη άλλη, κάποιος θα υποστήριζε πως δεν είναι δίκαιο να υπάρχει υπερσυσσώρευση πλούτου σε έναν μόνο, αλλά πρέπει να δοθεί εντολή για restart του παιχνιδιού. Για να δώσεις, όμως, εντολή για restart παιχνιδιού πρέπει να έχεις ηθικό κώδικα ζωής. Για να δώσεις εντολή για restart παιχνιδιού, θα πρέπει να είσαι άνθρωπος που δεν αισθάνεται ηδονή, όταν εσύ ζεις σε παλάτι και οι υπόλοιποι πήραν τον κατήφορο φτωχοποίησης.
Σε ένα μετα-κείμενο μια έξυπνη γραφίδα θα έριχνε κόκκινη προειδοποίηση στον αναγνώστη ότι όσα ακολουθούν χρειάζεται να διπλο-τριπλο-φιλτραριστούν πριν από την απορρόφηση, καθώς η συντάκτρια στις επικείμενες εκλογές θα ψηφίσει Ανδρέα Μαυρογιάννη. Ως εκ τούτου, το κείμενο ενδεχομένως υποκινεί τους ψηφοφόρους να ψηφίσουν τον εν λόγω ανεξάρτητο υποψήφιο, ο οποίος στηρίζεται από το Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζομένου Λαού.
Πόσο ανεξάρτητος μπορεί να είναι ένας υποψήφιος, όταν στηρίζεται από το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα της Κύπρου;
Η ανεξαρτησία είναι μια λέξη επώδυνη, καθώς δεν είναι στη σφαίρα του εφικτού. Για το νησί μας η ανεξαρτησία ήταν μια λύση ανάγκης, μετά από μια αιματοβαμμένη ανεκπλήρωτη επιθυμία Ένωσης με την Ελλάδα. Από τότε το νησί, με προίκα στρατιωτικές αγγλικές βάσεις και διχοτομημένο εξαιτίας της τουρκικής εισβολής, ερωτεύτηκε τη Δύση και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν έπαψε, βέβαια, ποτέ να έχει περιστασιακές ή άλλου τύπου στενές επαφές με τη Ρωσία, καθώς ήταν και είναι επιτακτική μια διπλωματική ισορροπία με τις οικονομικές και στρατιωτικές υπερδυνάμεις. Ως εκ τούτου, όσοι μιλούν για ανεξαρτησία στον χώρο της πολιτικής είναι άνθρωποι που μπορούν να γράψουν άκρως συγκινητικά ποιήματα, μα θα πρέπει σε κάποια στιγμή της ζωής τους να κατέβουν από τα σύννεφα του εθνικού εγωκεντρισμού τους και να προσγειωθούν στη σφαίρα της πραγματικότητας, η οποία καθορίζεται από διπλωματικές σχέσεις και συμφέροντα.
Το ζητούμενο της κομματικής ανεξαρτησίας ως θετικό στοιχείο ενός υποψηφίου φανερώνει μια κοινωνία πολιτικά ανώριμη και ιδεολογικά ρηχή. Σε μια κοινωνία είναι απαραίτητο να υπάρχουν κόμματα με ιδέες καταγεγραμμένες, ώστε οι πολίτες να ψηφίζουν ένα κόμμα με βάση αυτές τις ιδέες και να ελέγχουν αν αυτές οι ιδέες υλοποιούνται, αν ένα κόμμα με τον τρόπο που λειτουργεί εφαρμόζει αυτές τις ιδέες με πράξεις και αποτελεσματικότητα. Αυτό που οφείλει να διεκδικήσει ένας σύγχρονος πολίτης δεν είναι την ανεξαρτησία ενός υποψηφίου, αλλά έναν υποψήφιο που έχει στόχο την αξιοκρατία. Έναν υποψήφιο που από κάθε κόμμα θα επιλέξει σε διοικητικές θέσεις άξιους ανθρώπους με ικανότητες στο εκάστοτε αντικείμενο, ώστε να εφαρμόσει τις ιδέες ενός κόμματος ή ενός προεκλογικού προγράμματος.
Ο Ανδρέας Μαυρογιάννης δεν πρέπει να είναι ανεξάρτητος υποψήφιος. Τον Ανδρέα Μαυρογιάννη τον χρειάζεται η κοινωνία για να εφαρμόσει αριστερές ιδέες. Η κυπριακή κοινωνία έχει ανάγκη έναν πρόεδρο που να εφαρμόσει αριστερές ιδέες αναδιανομής οικονομικών πόρων. Η κυπριακή κοινωνία χρειάζεται restart, ώστε να γίνει αυτό εφικτό. Δυστυχώς, όμως, δεν παίζουμε επιτραπέζιο παιχνίδι Μονόπολης.
Καινούριο παιχνίδι και νέο μοίρασμα δεν θα κάνει ούτε ο Αβέρωφ ούτε ο Χριστοδουλίδης. Ο πρώτος είναι ένας από εκείνους τους παίχτες, για τον οποίο υπάρχει διάχυτη αντίληψη εντός της κοινωνίας ότι έχει πλουτίσει με παράτυπους τρόπους εις βάρος των πολλών και ο δεύτερος είναι πολύ συντηρητικός για να του περάσει ποτέ από το μυαλό μια τέτοια πρωτοβουλία. Ο συντηρητικός είναι συντηρητικός, ακριβώς γιατί μοναδικός του στόχος είναι να συντηρήσει το κατεστημένο μένοντας ικανοποιημένος, αν μπογιατίσει με λίγες πινελιές και φανεί ένα ετοιμόρροπο κτίριο φρεσκοβαμμένο.
Το κείμενο αυτό θέτει το ερώτημα αν ο Μαυρογιάννης είναι το πρόσωπο εκείνο της Αριστεράς που θα πάρει επάνω του μια τέτοια πρωτοβουλία, έτσι ώστε να φέρει έναν αέρα καινούριο και να βοηθήσει το κράτος να εφαρμόσει ιδέες αριστερές προσαρμοσμένες στο σήμερα.
Η σημερινή Κύπρος έχει ανάγκη τις αριστερές ιδέες αναδιανομής πλούτου. Ο Κύπριος έχει ανάγκη την Αριστερά κι ας μη το έχει συνειδητοποιήσει. Ο Μαυρογιάννης είναι η μοναδική επιλογή του έντιμου, εργατικού Κύπριου, του ταλαιπωρημένου υπαλλήλου οποιασδήποτε ιδεολογίας. Γιατί μπορεί να μη βλέπει στο πρόσωπο του Μαυρογιάννη το ριζοσπαστικά προοδευτικό –αριστερών ιδεών– άτομο, μα τον μόνο άνθρωπο που μπορεί να δώσει το εναρκτήριο λάκτισμα για μέτρα αναδιανομής πλούτου.
Γιατί; Επειδή αυτό είναι Αριστερά. Ο Ανδρέας Μαυρογιάννης πρέπει να αποκτήσει τον αέρα νικητή και υποστηριζόμενος από τα «υγιή» σε ήθος μέλη του κόμματος να προτάξει τις αριστερές ιδέες με αυτοπεποίθηση.
Όλοι οι Κύπριοι κάθε ιδεολογίας, αυτήν ειδικά τη χρονική στιγμή, χρειάζονται μια δυνατή Αριστερά κι έναν υποψήφιο που υποστηρίζεται σθεναρά από το κόμμα της Κυπριακής Αριστεράς.
Η κα Κούλα Στυλιανού είναι φιλόλογος.
