Του Ονασαγόρα
Ήταν μία πολύ ενδιαφέρουσα εβδομάδα: Ξινισμένο γάλα είχαμε. Συζήτηση με τον Τραμπ για το Κυπριακό είχαμε. Προτάσεις για να κάνουμε τη Γάζα να πετά είχαμε. Δολοφονία μέρα μεσημέρι στο χάιγουεϊ είχαμε. Κόμμα με κλόουν είχαμε. Άρτον και θεάματα πτωχοί πλην τίμιοι ιθαγενείς. The show must go on.
Δεν φτάνουν την εθνική μας ινσταγκράμερ τα τόσα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει, της ήρθε ξαφνικά και χτύπημα κάτω από τη μέση όταν ο μέγας Επίτιμος αποφάσισε να μιλήσει και τη χαρακτήρισε δημιούργημά του. Κάποιοι χαμογέλασαν υποχθόνια αφού θυμήθηκαν πόσους ψήφους έχανε ο Φούλης –που φάνηκε αφελής και foolish– κάθε φορά που ο Νίκαρος προέτρεπε τον κόσμο «να ψηφίσει Αβέρωφ», λειτουργώντας σαν μεγαλύτερη αλεπού από την αλεπού της Αργάκας. Άλλη μια τέτοια δήλωση στοργής και η Αννίτα θα πρέπει να προσλάβει ακόμη μια ομάδα επικοινωνιολόγων για να μαζέψει τη ζημιά.
Ένας κακεντρεχής φίλος μου έστειλε μήνυμα πως ο Φειδίας δεν είναι ο μόνος κλόουν του πολιτικού μας συστήματος και τον άφησα στο αδιάβαστο, γιατί δεν ήξερα τι να του απαντήσω. Κάποιος άλλος μου είπε πως του λείπει ο Ούτοπος μα τον καθησύχασα πως φέτος προβλέπεται να έχουμε πολλούς γραφικούς –πιο γραφικούς από τα Λεύκαρα– και δεν πρέπει να αγχώνεται. Δεν θα πλήξουμε στιγμή.
Η Αθηνά Μιχαηλίδου είναι από τα λίγα άτομα του Υπουργικού της παρούσης κυβέρνησης που παίρνει θετικό πρόσημο για τον αγώνα της να γίνουν τομές που θα μπορούσαν να πάρουν μπροστά τη βαλτωμένη Παιδεία μας. Δυστυχώς, αντί να βρει τους εκπαιδευτικούς συμπαραστάτες, τους βρήκε απέναντί της. Πού ξανακούστηκε εργαζόμενος να αξιολογείται; Μη διατρέξουμε τον κίνδυνο να μην είμαστε όλοι άριστοι των αρίστων. Κι ας παίρνει η Παιδεία μας απροβίβαστο.
Έκπληξη της εβδομάδας η έκπληξη του Θεμιστοκλέους, όταν διαπίστωσε πως ένα ακροδεξιό κόμμα δεν λειτουργεί με απόλυτα δημοκρατικούς θεσμούς και κανόνες. Ούτε ότι στο ΕΛΑΜ μπορεί να περάσει και μισός αιώνας προτού διενεργηθούν εκλογές τον είχε κάνει να υποψιαστεί οποιαδήποτε αντιδημοκρατικά φαινόμενα. Για μαθηματικό θα τον περίμενε κανείς λίγο πιο έξυπνο…
Ο Βρετανός ύπατος αρμοστής δηλώνει πως η επανένωση της Κύπρου είναι και εφικτή και αναγκαία. Τραγική ειρωνεία βέβαια όταν προέρχεται από την πλευρά που πρώτη εφάρμοσε σε αυτό τον τόπο το διαίρει και βασίλευε με ολέθρια αποτελέσματα. Right mate?
Διαβάζω πως θα γίνει υποθαλάσσια σήραγγα για να ενώσει Ηνωμένες Πολιτείες και Ρωσία. Και μου ήρθε ξαφνικά η ιδέα του αιώνα: θα κάνουμε λίγο πιο μεγάλες τις σωλήνες του καλωδίου και να ενώσουμε με υποθαλάσσια σήραγγα την Πάφο με το Ηράκλειο. Μα όλα εγώ θα τα σκέφτομαι τελικά;
Τα πιο θλιβερά αποτελέσματα που είδα ποτέ σε έρευνα διάβασα χθες και στενοχωρήθηκα αφάνταστα: «οι πιο δυστυχισμένοι στην Ευρώπη οι νέοι της Κύπρου». Αυτό, για μένα είναι το πιο οδυνηρό πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα ο τόπος μας. Κι αποτελεί όνειδος για κάθε αξιωματούχο και ανευθυνοϋπεύθυνο αυτού του κράτους. Σε αυτή την Κύπρο θέλουμε λοιπόν να επαναπατριστούν οι νέοι που έφυγαν; Και απορούμε γιατί διστάζουν να το πράξουν παρά τα όποια κίνητρα; Η Κύπρος αλλάζει, αλλά δυστυχώς προς το πιο δυστυχισμένο.
Εκτός από το ότι έχουμε το δεύτερο ακριβότερο ρεύμα στην Ευρώπη –πρώτο αν λάβουμε υπόψη τους μισθούς στην Κύπρο– ξεκινούν και πάλι οι αποκοπές παραγωγής ενέργειας από φωτοβολταϊκά και κατά τις καθημερινές, πηγαίνοντας από το εύηχο σύνθημα «Φωτοβολταϊκά για όλους» στο «Φωτοβολταϊκά που λειτουργούν απρόσκοπτα για κανένα». Μια χώρα που πετά στα σκουπίδια τη φτηνή ενέργειά της για να παράγει με μαζούτ, μια χώρα που χάνει το μεγαλύτερο μέρος του πόσιμου νερού της σε σπασμένες σωλήνες για να αφαλατώνει –με τεράστιο κόστος– το νερό της θάλασσας. Μια χώρα που δεν τελειώνει κανένα μεγάλο έργο χωρίς καθυστερήσεις, υπερχρεώσεις, ενστάσεις και σκάνδαλα. Ας ελπίσουμε στην ανοικοδόμηση της Γάζας να τα καταφέρουμε καλύτερα.
