Του Ονασαγόρα
Συμφωνία για τέλος του πολέμου στο Ιράν, συμφωνία και του ΑΠΟΕΛ με τους Βραζιλιάνους επενδυτές. Όλα αυτά την ίδια ημέρα. Τυχαίο; Δεν νομίζω.
Ο μεγάλος μα ακήρυχτος πόλεμος λοιπόν ανάμεσα σε Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, Ισραήλ και Ιράν (με τη Ρωσία σε standby mode) πήγε σε κατάπαυση του πυρός και όλα τα μέρη πανηγυρίζουν για τη νίκη τους. Μου θύμισε σε πιο παλιά χρόνια εκλογές στην Κύπρο όπου στο τέλος όλοι πανηγύριζαν θεωρώντας το εκλογικό αποτέλεσμα -οποιοδήποτε εκλογικό αποτέλεσμα- σαν μια μεγάλη τους νίκη.
Έχουμε συμφωνία με Βραζιλιάνους επενδυτές. Πρόδρομος Πετρίδης
Ήταν τότε που βγήκε και το κλασικό σύνθημα «στο ΔΗΚΟ ανήκει αυτή η μεγάλη νίκη» όπου στη θέση του ΔΗΚΟ μπορούσες να βάλεις και οποιοδήποτε άλλο κόμμα. Πόσο νοσταλγώ εκείνες τις εποχές όπου όλοι κέρδιζαν και όλοι ήταν χαρούμενοι σε αντίθεση με τώρα όπου όλοι χάνουν (εκτός του ΕΛΑΜ μέχρι στιγμής) και όλοι είναι εκνευρισμένοι και επιτίθενται ο ένας στον άλλο. MEGA: Make Elections Great Again.
Έξαλλος εμφανίστηκε χθες ο Ντόναλντ. Είχαν προηγηθεί διάφορα βέβαια: Είχε δώσει διορία 2 εβδομάδων στο Ιράν, την επόμενη μέρα το βομβάρδισε, τη μεθεπόμενη το ευχαρίστησε που τον προειδοποίησε προτού τον βομβαρδίσει πίσω, μετά ανακοίνωσε κατάπαυση του πυρός που κανένας δεν τήρησε σηματοδοτώντας την λήξη των εχθροπραξιών τις οποίες χαρακτήρισε «ο πόλεμος των 12 ημερών». Στο τέλος είπε πως δεν είναι happy με το Ισραήλ, διότι έριξε τεράστια ποσότητα πυραύλων στο Ιράν μετά την υποτιθέμενη εκεχειρία, συμπληρώνοντας «έχουμε 2 χώρες που πολεμούν η μία την άλλη για τόσα πολλά χρόνια που πια δεν ξέρουν what the f_ck they do»! Oh help us God.
«Με ιδιαίτερη χαρά υποδέχτηκα τον ειδικό απεσταλμένο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το κυπριακό, κ. Γιοχάνες Χαν. Η επιθυμία της ΕΕ για ενεργό εμπλοκή επιβεβαιώνει την αποφασιστικότητα και προσήλωσή της να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στο Κυπριακό.» Αυτά τα βαρυσήμαντα δήλωσε με στόμφο ο Πρόεδρος.
Όμως, πολυταξιδεμένε μου Νίκο, δεν είναι η αποφασιστικότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αμφισβητείται από τη διεθνή κοινότητα αλλά αυτή των άμεσα εμπλεκομένων μερών. Οπότε, εμείς είναι που πρέπει να αποδείξουμε την προσήλωσή μας στην πρόοδο των συνομιλιών, όχι οι ξένοι. Και επειδή ο Ιούλιος πλησιάζει -και προβλέπεται πολύ καυτός με κίνδυνο να μας κάψει κυριολεκτικώς και μεταφορικώς- πολύ φοβάμαι πώς τα πολλά λόγια και τα πολλά ταξίδια δεν θα θεωρηθούν σαν βήματα προόδου. Θα μας πιέσουν και για έργα, αγαπητέ μου Νίκο. Και τότε, τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους;
