Του Ονασαγόρα
Το μαύρο κατασκοπευτικό μου βαν σάς έχει είδηση: ο εμφύλιος που παρακολουθήσαμε αυτή τη βδομάδα στα ενδότερα του ΑΛΜΑ (πώς τους πετσόκοψες έτσι βρε χασάπη Χασαπόπουλε;) είχε σαν συνέπεια η Ειρήνη (ειρήνη υμίν) να κάνει δεύτερες σκέψεις όσον αφορά τη συμπόρευσή της με τον Οδυσσέα και να ζυγίζει ξανά το ενδεχόμενο επανόδου της στο ΔΗΚΟ και στον εθνικό μας πρίγκιπα. Σε τέτοια περίπτωση θα ταιριάζει γάντι η ατάκα «θα τα παρατήσω όλα και θα γίνω πριγκίπισσα». Στην επίθεσή του στον Χαρίδημο Τσούκα ο Χασαπόπουλος του καταλογίζει, μεταξύ άλλων, πως κατέχει την έδρα της Columbia Ship Management, η μητρική της οποίας υπήρξε χορηγός της προεκλογικής εκστρατείας του Προέδρου και καταλήγει λέγοντας: «ο μεγαλύτερος χορηγός του Χριστοδουλίδη είναι ταυτόχρονα και ο χρηματοδότης του Number 2 στο ΑΛΜΑ και όλοι αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει αυτό». Και επειδή πολλοί μπερδευτήκαμε απ’ το δυσνόητο υπονοούμενο, απλώς θα προσθέσουμε πως ενώ οι κατηγορίες είναι γελοίες, είναι το ίδιο γελοίες όπως έβαζε ο Οδυσσέας τον Χασαπόπουλο να δολοφονεί χαρακτήρες επί χρόνια. Απλά το shitfan γύρισε ανάποδα. Υπομονή Οδυσσέα.
Αποφασίστηκαν τα επόμενα βήματα για το καλώδιο του GSI, δηλώνει ο Παπαναστασίου. Μέχρι στιγμής πάντως τα βήματά μας θυμίζουν το επιτόπιο τροχάδην που κάναμε στον στρατό. Κάτι σαν βήμα σημειωτόν, που στο λεξικό περιγράφεται με δύο έννοιες: (α) επί τόπου βηματισμός, όπου κάποιος κινεί τα πόδια του πάνω-κάτω στο ίδιο σημείο και (β) μεταφορικά, έλλειψη προόδου ή εξέλιξης σε μια διαδικασία, όπου κάτι παραμένει στάσιμο. Ποιος Αγγελόπουλος; Εμείς είμαστε το –επόμενο– μετέωρο βήμα του πελαργού.
Το Κέντρο Ελέγχου Πτήσεων Λευκωσίας στην Κοκκινοτριμιθιά αποφασίστηκε πριν από περίπου 30 χρόνια και έπρεπε να λειτουργήσει πριν από σχεδόν 20. Μετά από σκάνδαλα και σπατάλες πολλών εκατομμυρίων –με πιο πρόσφατες τεχνικές αστοχίες το 2024– το έργο επιτέλους ολοκληρώθηκε. Κακεντρεχής φίλος μου δήλωσε σκωπτικά: «Ένα έργο που πήρε τόσες δεκαετίες να ολοκληρωθεί, με τόσες αστοχίες, δεν θα μπορούσε να έχει το κόψιμο της κορδέλας από οποιονδήποτε άλλο εκτός από τον νεαρό μας Νίκο, τον εθνικό μας εγκαινιαστή». Ήταν δίκαιο, έγινε πράξη.
Η πιο ελπιδοφόρα εξέλιξη των ημερών είναι φυσικά ο τερματισμός του πολέμου στη Γάζα. Οι πιέσεις του Τραμπ φαίνεται ότι έπαιξαν καταλυτικό ρόλο, με τον Νετανιάχου να δηλώνει «δώστε το Νόμπελ Ειρήνης στον Ντόναλντ».
Από την άλλη, στο Όσλο μαθαίνω ότι ανησυχούν για τυχόν εκδικητική συμπεριφορά του ιδιόρρυθμου Αμερικανού σε περίπτωση που δεν του δοθεί το Νόμπελ. Δεν θα δίσταζε να εισβάλει στη Νορβηγία. Εξάλλου, απείλησε με εισβολές από τη Βενεζουέλα μέχρι την Ανταρκτική. Τόσο λάτρης της ειρήνης και του Νόμπελ που τη συνοδεύει.
Περιδιαβάζοντας χθες το Χ εντόπισα την ανάρτηση της χρονιάς. Ο Χριστόφορος Τορναρίτης τάγκαρε τον Τραμπ και του έγραψε –στα αγγλικά– τα εξής: «Είμαι ο μεγαλύτερός σου υποστηρικτής στην Κύπρο. Μελετώ τη ζωή σου τα τελευταία 20 χρόνια και μοιραζόμαστε την ίδια ημερομηνία γενεθλίων, 14 Ιουνίου. Έγραψα το βιβλίο Never Surrender βασισμένο στο σλόγκαν της εκστρατείας σου. Για μένα είσαι ό,τι καλύτερο συνέβη στον πλανήτη Γη και το εννοώ. Αναμένω παρέμβασή σου για να λυθεί και το Κυπριακό». Τι να προσθέσει κανείς ή τι να αφαιρέσει από μια τέτοια ανάρτηση; I have no words.
Λίγο πιο κάτω από την επική ανάρτηση του Σήκου Πάνω, η Κατερίνα Ηλιάδη διενεργούσε –τυχαία άραγε;– το εξής γκάλοπ: Nα ασχοληθεί με το Κυπριακό ο Τραμπ; Όχι. Ναι. Όχι για να τσιμεντώσουμε το Ναι. Ομολογώ πως στο θέατρο του παραλόγου που βιώνουμε από το 1960, πάντα θαύμαζα την ικανότητά μας για αυτοσαρκασμό.
