Γράφει ο Αλέξανδρος Λοθάνο
Εντεκα τελικοί, έντεκα νίκες, έντεκα τίτλοι. Ο Λουίς Ενρίκε Μαρτίνεθ Γκαρθία αγνοεί τι σημαίνει ήττα σε τελικό σε επίπεδο συλλόγων, έχοντας συνολικά μόλις μία ήττα ως προπονητής σε παιχνίδι… μια και έξω. Αυτή ήρθε τον Οκτώβριο του 2021, όταν ο «Λούτσο» ήταν ομοσπονδιακός προπονητής της Ισπανίας, στον τελικό του Nations League, με 2-1 από τη Γαλλία. Δήμιος, με ένα γκολ οριακά οφσάιντ, ήταν ο Κιλιάν Εμπαπέ και το γήπεδο της (μοναδικής) ήττας το «Τζουσέπε Μεάτσα» του Μιλάνο.
Ηττήθηκε, δηλαδή, από έναν σταρ που μέχρι και πριν από λίγους μήνες είχε παίκτη του στην Παρί Σεν Ζερμέν και στο γήπεδο που αποτελεί την έδρα της Ιντερ, ομάδα που αντιμετώπισε το βράδυ του Σαββάτου (31/05) στο Μόναχο, στον τελικό του Champions League. Παιχνίδια που κάνει η ζωή…
«Θεωρώ ότι θα είμαστε καλύτεροι χωρίς τον Εμπαπέ» προέβλεψε ο 55χρονος τεχνικός από το Χιχόν, όταν ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Παρί έφυγε ως ελεύθερος και «σκοτωμένος» με τη διοίκηση του γαλλικού συλλόγου, για να υπογράψει στη Ρεάλ Μαδρίτης των 15 Champions League, ελπίζοντας ότι θα μπορούσε επιτέλους να σηκώσει την κούπα με τα μεγάλα αυτιά.
Στην πρώτη σεζόν χωρίς τον Εμπαπέ, η Παρί όντως έγινε καλύτερη ομάδα χωρίς αυτόν, παρέδωσε μαθήματα ποδοσφαίρου σε όλη τη σεζόν και παρουσίασε το μεγαλύτερό της αριστούργημα στο ραντεβού της με την Ιστορία.
Το 1993, στο Μόναχο, η Μαρσέιγ νίκησε ομάδα του Μιλάνου (Μίλαν) και έγινε η πρώτη γαλλική ομάδα που κατακτά την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Το 2025, στο Μόναχο, η Παρί διέλυσε ομάδα του Μιλάνου (Ιντερ) και έγινε η δεύτερη γαλλική ομάδα που κατακτά την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση.
Το 5-0 συνιστά την ευρύτερη νίκη στην Ιστορία των τελικών του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και ήρθε μετά από μια μοναδική παράσταση, στην οποία η Παρί έδειξε ότι αυτή τη στιγμή δεν έχει αντίπαλο στην Ευρώπη.
Με ηγέτη και MVP ένα 19χρονο παιδί (Ντεζιρέ Ντουέ), που σκόραρε δις και έδωσε ασίστ για το πρώτο γκολ στο κορυφαίο δεξί μπακ στον κόσμο, Ασράφ Χακίμι, ο οποίος δεν πανηγύρισε ως ένδειξη σεβασμού προς την πρώην ομάδα του.
Αυτή, ως ένδειξη σεβασμού, παρέμεινε μέχρι το τέλος των πανηγυρισμών της αντιπάλου στον αγωνιστικό χώρο, σε μια περίτρανη απόδειξη ευγενούς άμιλλας που εξήρε ο Λουίς Ενρίκε, ο θρίαμβος του οποίου ολοκληρώθηκε με γκολ του Κβίτσα Κβαρατσχέλια και του επίσης 19χρονου Σένι Μαγιούλου.
Η ενδεκάδα της Παρί είχε τον χαμηλότερο μέσο όρο σε τελικό του Champions League τον 21ο Αιώνα (μόλις 25 ετών και 96 ημερών), αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να κυριαρχήσει της πεπειραμένης (και όχι απαραίτητη γερασμένης) Ιντερ και να στείλει μήνυμα σε όλη την ποδοσφαιρική Ευρώπη.
Ο Λουίς Ενρίκε πήρε ένα ξεχωριστό μήνυμα από τους φιλάθλους της Παρί με ένα τεράστιο πανό αφιερωμένο στον ίδιο και στην κόρη του Σάνα, με την οποία είχε γιορτάσει στον αγωνιστικό χώρο το 2015 την κατάκτηση του Champions League ως προπονητής της Μπαρτσελόνα, στο πρώτο του τρεμπλ (Πρωτάθλημα, Κύπελλο, Champions League) πριν από το φετινό.
Η Σάνα έφυγε από τη ζωή τέσσερα χρόνια αργότερα, μόλις εννέα ετών και χτυπημένη από καρκίνο των οστών, αλλά για τον μπαμπά της δεν έφυγε ποτέ από κοντά του(ς). «Η Σάνα είναι πάντα μαζί με αυτούς που την αγαπούν» ξεκαθαρίζει, για μια προσωπική τραγωδία που τον δένει ακόμα περισσότερο με τον άμεσο συνεργάτη του, Ράφελ Πολ, ο οποίος πριν από έξι μήνες έχασε τη σύζυγό του, Ρακέλ, μετά από μακρά ασθένεια.
Ο αρχηγός Μαρκίνιος, σύμβολο της Παρί εδώ και δώδεκα χρόνια, σήκωσε πρώτος το βαρύτιμο τρόπαιο και το αφιέρωσε πρωτίστως στο τέταρτο παιδί του που δεν γεννήθηκε ποτέ, γιατί η σύζυγός του Κάρολ απέβαλε πριν από δύο μήνες, ενώ ο παρτενέρ του στο κέντρο της άμυνας, Γουίλιαν Πάτσο, αφιερώνει όλες τις επιτυχίες του στη μητέρα του Γκλάντις, η οποία το 2019 πέθανε λίγες ώρες μετά το επαγγελματικό του ντεμπούτο, μόλις στα 51 της και από καρκίνο.
Προσωπικές, ανθρώπινες ιστορίες που σημαδεύουν τη μεγαλύτερη επιτυχία στην Ιστορία του συλλόγου, η οποία γιορτάστηκε όπως της άξιζε στο Παρίσι την επόμενη μέρα, αλλά στη σκιά των επεισοδίων που έλαβαν χώρα το βράδυ του Σαββάτου (31/05) σε πολλές πόλεις της Γαλλίας, με τραγικό απολογισμό τρεις νεκρούς, σχεδόν 200 τραυματίες και πάνω από 550 συλληφθέντες για πυρπόληση αυτοκινήτων και πλιάτσικο καταστημάτων. Δυστυχώς, η βλακεία είναι αθάνατη και βρίσκεται παντού…
Η αξία του ηττημένου και η δόξα του νικητή
Ο Μαξ Φερστάπεν έχει συνηθίσει να κλέβει την παράσταση στη Formula 1 με τις προσπεράσεις, τις μανούβρες και τις νίκες του. Υπάρχουν, όμως, και εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, όπως αυτές που έλαβαν χώρα το απόγευμα της Κυριακής (01/06) στο σιρκουί Μοντμελό της Βαρκελώνης, στο Γκραν Πρι της Ισπανίας.
Ο Ολλανδός τετράκις παγκόσμιος πρωταθλητής της Red Bull έχασε τον έλεγχο του μονοθεσίου του και μαζί την τρίτη θέση στο βάθρο, η οποία κατέληξε στον Σαρλ Λεκλέρκ (Ferrari).
Συν τοις άλλοις, συγκρούστηκε με τον Τζορτζ Ράσελ (Mercedes) και, παρότι τερμάτισε πέμπτος, τιμωρήθηκε με δέκα δευτερόλεπτα ποινής, με αποτέλεσμα να κατρακυλήσει έως τη δέκατη θέση, τη χειρότερή του εδώ και οκτώ χρόνια, από το Γκραν Πρι της Ιταλίας το 2017 (επίσης δέκατος).
Και αν σωστά λένε ότι η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στον νικητή, ο Οσκαρ Πιάστρι (McLaren – Mercedes) νιώθει ακόμα πιο περήφανος για την πέμπτη νίκη του σε εννέα Γκραν Πρι, με δεύτερο τον ομόσταβλό του Λάντο Νόρις, αφού πλησιάζει με όλο πιο σταθερό βήμα στον παρθενικό τίτλο της καριέρας του.
Μετά από εννέα Γκραν Πρι, ο Αυστραλός οδηγός είναι σταθερά πρώτος στη γενική κατάταξη με 188 βαθμούς, δώδεκα περισσότερους από τον Νόρις και, κυρίως, 49 από τον Φερστάπεν, ο οποίος αρχίζει να το παίρνει απόφαση ότι φέτος θα παραδώσει το στέμμα του.
