Kathimerini.gr
Σταύρος Ιωαννίδης
«Το καλύτερο ευρωπαϊκό μαχητικό θα ήταν εκείνο που συνδυάζει την ευελιξία του Rafale και τη δύναμη του Eurofighter», απαντά με αρκετή δόση χιούμορ ένας εκ των χειριστών του γαλλικού Rafale που μετασταθμεύει στην 114 Πτέρυγα Μάχης της Τανάγρας, στο πλαίσιο του διεθνούς air show «Athens Flying Week 2025».
H «Κ» συνομίλησε με τους πιλότους του γαλλικού Rafale και του γερμανικού Eurofighter -όλοι τους έμπειροι με περισσότερες από 1.000 ώρες πτήσης στο ενεργητικό τους- και επιχείρησε τη σύγκριση των δύο μαχητικών μέσα από τα μάτια των χειριστών τους.
Εξάλλου, Eurofighter και Rafale φαίνεται πως θα «διασταυρώσουν» στο μέλλον τα «ξίφη» τους και στο Αιγαίο, αν η Τουρκία προχωρήσει στην απόκτηση 40 μαχητικών 4,5 γενιάς, όμως, οι Ελληνες αεροπόροι έχουν ήδη αποκτήσει σημαντική εμπειρία πετώντας μαζί ή εναντίον των Eurofighter σε κοινές ασκήσεις και συνεκπαιδεύσεις.
Οσο αδόκιμη και αν είναι μια σύγκριση στα χαρτιά, καθώς για να προκύψει ένα ασφαλές συμπέρασμα θα πρέπει να ληφθεί υπόψη μια σειρά από παράγοντες, όπως η εμπειρία του χειριστή, τα μέσα υποστήριξης, η αεράμυνα, τα ραντάρ και τα συστήματα έγκαιρης προειδοποίησης, οι συνθήκες κάτω από τις οποίες επιχειρούν αλλά και η έκδοση του κάθε μαχητικού, εντούτοις μια απλοποιημένη προσέγγιση θα μπορούσε να αναδείξει «νικητή» το γαλλικό μαχητικό, κυρίως εξαιτίας των ηλεκτρονικών, όπως το ραντάρ AESA, και των πτητικών του χαρακτηριστικών. Θα πρέπει, βέβαια, να διευκρινιστεί ότι η έκδοση «Tranche 4» του Eurofighter, η οποία βρίσκεται υπό ανάπτυξη, θα διαθέτει το αντίστοιχες δυνατοτήτες ραντάρ CAPTOR E AESA.
Αερομαχίες
Με τα ηλεκτρονικά στην άκρη, μια αρχική σύγκριση θα μπορούσε να γίνει αναφορικά με τις ικανότητες των δύο μαχητικών στις αερομαχίες, ένα σενάριο καθόλου απίθανο για την Ελλάδα και την Τουρκία. Αν και υπό κανονικές συνθήκες καμία από τις δύο χώρες δεν αναμένεται να χρησιμοποιεί τα συγκεκριμένα μαχητικά ως αεροσκάφη αναχαίτισης, ωστόσο, δεν αποκλείεται να «συναντηθούν» κάποια μέρα στον ουρανό του Αρχιπελάγους.
«Δεν είναι εύκολο να πω ποιο είναι καλύτερο. Εχω πετάξει σε επιχειρήσεις και εκπαιδευτικές αποστολές μαζί αλλά και εναντίον των Eurofighter αλλά αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι το Eurofighter είναι πολύ πιο δυνατό από το Rafale αλλά η δυνατότητα ελιγμών του Rafale είναι πολύ μεγαλύτερη συγκριτικά με το Eurofighter», λέει στην «Κ» ο Ζαν Μπρι Μιλέ «Μιμούς», ο πιλότος επιδείξεων του γαλλικού μαχητικού.
Την ίδια προσέγγιση έχει και ο πιλότος του γερμανικού Eurofighter. «Στους βασικούς ελιγμούς μάχης (BFM), το Rafale δείχνει να έχει πλεονέκτημα καθώς είναι πιο ευέλικτο σε χαμηλό υψόμετρο, όμως σε μεγάλα ύψη το Eurofighter έχει το αβαντάζ εξαιτίας των πολύ ισχυρών του κινητήρων», αναφέρει ο Γερμανός αντισμήναρχος με το προσωνύμιο «Μπάμπαμ».
Beyond Visual Range
Οι αερομαχίες πέραν του οπτικού ορίζοντα (BVR) με χρήση όπλων μεγάλου βεληνεκούς είναι, ίσως, το πεδίο στο οποίο θριαμβεύουν και οι δύο τύποι μαχητικών. Τόσο τα Rafale όσο και τα Eurofighter είναι φορείς πυραύλων Meteor, βλήμα το οποίο υπάρχει στο ελληνικό αλλά όχι ακόμη στο τουρκικό οπλοστάσιο. Τα Eurofighter διαθέτουν περισσότερους πυλώνες μεταφοράς Meteor και μπορούν να εξοπλιστούν με έξι πυραύλους, ενώ τα Rafale μπορούν να μεταφέρουν έως τέσσερις. Ωστόσο, το ραντάρ AESA των Rafale μπορεί να εντοπίσει και να εγκλωβίσει απειλές σε μεγαλύτερη απόσταση σε σχέση με τις υφιστάμενες εκδόσεις των Eurofighter. Εχει, δηλαδή, τη δυνατότητα να εξαπολύσει ένα βλήμα από το οποίο οι πιθανότητες διαφυγής είναι σχεδόν μηδενικές, πριν το ίδιο το αεροσκάφος στοχοποιηθεί από το εχθρικό μαχητικό.
Ωστόσο, «νικητής» στη μάχη πέρα από τον οπτικό ορίζοντα δεν αναδεικνύεται μόνο όποιος έχει το πιο εξελιγμένο ραντάρ. «Οι επιχειρήσεις αυτές είναι ιδιαίτερα σύνθετες και το πλεονέκτημα το αποκτά εκείνος που θα αποκαλύψει πρώτος τον εχθρό. Για να γίνει αυτό, απαιτείται ένα πυκνό δίκτυο από αισθητήρες, όπως τα ιπτάμενα ραντάρ και τα συστήματα έγκαιρης προειδοποίησης. Επιπλέον, η διαλειτουργικότητα των οπλικών συστημάτων παίζει κομβικό ρόλο στην αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση των απειλών», αναφέρει στην «Κ» αξιωματικός της πολεμικής αεροπορίας με μεγάλη εμπειρία στον σχεδιασμό επιχειρήσεων.
Εξάλλου, η πρόσφατη σύγκρουση της Ινδίας με το Πακιστάν κατέδειξε τη σημασία της αξιοποίησης ιπτάμενων ραντάρ, τα οποία προσφέρουν μια πλήρη εικόνα της τακτικής κατάστασης, επιτρέποντας στα μαχητικά αεροσκάφη να πετούν με κλειστά ραντάρ, άρα σχεδόν «αόρατα» στα εχθρικά συστήματα εντοπισμού.
Αυτή την αρχιτεκτονική ακολουθεί και ο σχεδιασμός της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας, με τη διατήρηση τριών τύπων μαχητικών, F-16 Viper, Rafale και F-35, τα οποία διαθέτουν δικτυοκεντρικές ικανότητες και τερματικό link-16 που τους επιτρέπει να ανταλλάσσουν πληροφορίες, όπως στόχους και απειλές, σε πραγματικό χρόνο. Επιχειρώντας μαζί με τα ιπτάμενα ραντάρ EMB-145 και αξιοποιώντας τις δυνατότητες επικοινωνίας με τις φρεγάτες FDI, τα ελικόπτερα MH-60 Romeo και τα νέα συστήματα πυραυλικού πυροβολικού και αεράμυνας που πρόκειται να αποκτήσουν οι Ενοπλες Δυνάμεις, η στρατιωτική ηγεσία επιχειρεί να δημιουργήσει έναν αδιαπέραστο «θόλο», ικανό να αντιμετωπίσει τις απειλές του σύγχρονου πεδίου επιχειρήσεων.
