Kathimerini.gr
Μάνος Καραγιάννης
Η αεροπορική επίθεση του Ισραήλ εναντίον του Ιράν συνιστά μια μεγάλη κλιμάκωση που δεν θα μείνει αναπάντητη για δύο λόγους.
Πρώτον, για πρώτη φορά, οι Ισραηλινοί στοχοποίησαν ανώτατους στρατιωτικούς ηγέτες σε ιρανικό έδαφος. Αυτή είναι μια κρίσιμη παράμετρος διότι προκαλεί ανεπανόρθωτη ζημιά στο κύρος του επίλεκτου σώματος των Φρουρών της Επανάστασης.
Το χειρότερο, όμως, είναι ότι πολλοί στην Τεχεράνη τώρα εκτιμούν ότι η άλλη πλευρά ίσως επιδιώκει ανατροπή του καθεστώτος. Αυτή η εντύπωση ενισχύεται και από μερικές δηλώσεις του Μπενιαμίν Νετανιάχου, ο οποίος συνεχώς διαχωρίζει τον ιρανικό λαό από το ισλαμικό καθεστώς. Αν ο Ανώτατος Ηγέτης Αγιατολάχ Χαμενεΐ αντιληφθεί ότι διακυβεύεται το μέλλον της Ισλαμικής Δημοκρατίας, τότε η ιρανική αντίδραση δεν θα έχει όρια.
Εξάλλου, το ίδιο συνέβη τη δεκαετία του 1980, όταν η αιφνιδιαστική επίθεση του Σαντάμ Χουσεΐν ριζοσπαστικοποίησε μεγάλες μάζες της ιρανικής κοινωνίας που συσπειρώθηκε γύρω από το καθεστώς
Δεύτερον, η πλήρης ή μερική καταστροφή ορισμένων πυρηνικών εγκαταστάσεων ακυρώνει εν τοις πράγμασι τη διαπραγματευτική διαδικασία ανάμεσα στις ΗΠΑ και το Ιράν. Οι Ισραηλινοί είναι γνωστό ότι δεν έχουν μόνοι τους τις δυνατότητες για να εξαπολύσουν τέτοιας κλίμακας επίθεση.
Από τη στιγμή που η Ιερουσαλήμ έλαβε κάποιας μορφής βοήθεια από την Ουάσινγκτον, η αξιοπιστία της διοίκησης Τραμπ είναι πολύ μικρή στα μάτια των Ιρανών.
Η Τεχεράνη θα προσπαθήσει να πάρει με το μέρος της τη Μόσχα και το Πεκίνο, ώστε να προχωρήσει τα πυρηνικά της σχέδια. Σε κάθε περίπτωση, η κρίση μόλις ξεκίνησε και όλα τα σενάρια είναι πιθανά.
*Ο Μάνος Καραγιάννης είναι Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και Reader in International Security στο King’s College London.
