Kathimerini.gr
Η σύγκρουση Χαμάς – Ισραήλ μεταφέρεται στα δυτικά πανεπιστήμια, διχάζοντας φοιτητές και καθηγητές σε μια αντιπαράθεση που οδηγείται στα άκρα και αγγίζει ακόμη και τα όρια της ελευθερίας της έκφρασης. Η διαμάχη έχει κυρίως τον χαρακτήρα μιας σύγκρουσης γενεών, αφού πολλοί Millennials τείνουν αυτόματα να υιοθετήσουν φιλοπαλαιστινιακές θέσεις και να συμμετάσχουν σε διαδηλώσεις υπέρ του λαού της Γάζας, γεγονός που πυροδοτεί καταγγελίες περί αντισημιτισμού από την αντίπερα όχθη των Baby boomers, οι οποίοι έχουν γαλουχηθεί με πιο οξυμένα αντανακλαστικά κατά του αντισημιτισμού τις δεκαετίες που ακολούθησαν το Ολοκαύτωμα. Το επιχείρημα όσων αντιδρούν σε αυτές τις φιλοπαλαιστινιακές κινητοποιήσεις είναι πως οι φοιτητές δεν επέδειξαν ανάλογες ευαισθησίες όταν έγινε γνωστή η σφαγή των Ισραηλινών από τη Χαμάς πριν από δύο εβδομάδες. Ηδη η πόλωση έχει λάβει πολεμικές διαστάσεις μέσα στα campus, με τους μεν να διαπομπεύουν τους δε και επιχειρήσεις να ζητούν τα ονόματά τους για να μην τους προσλάβουν στο μέλλον.
Στο Χάρβαρντ η ακαδημαϊκή κοινότητα διχάζεται από μια ανοιχτή επιστολή φοιτητών υπέρ των Παλαιστινίων, στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια δωρητές απειλούν να αποσύρουν τα χρήματά τους μετά την ομιλία ατόμων που κατηγορούνται για αντισημιτισμό, ενώ στο Στάνφορντ και το Μπέρκλεϊ φωτεινές πινακίδες εξευτελίζουν όσους δεν είναι στη «σωστή» πλευρά. Στο Βερολίνο πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη διαδήλωση έξω από το υπουργείο Εξωτερικών, στην οποία αριστεροί διαδηλωτές φώναζαν το σύνθημα «απελευθερώστε την Παλαιστίνη από τη γερμανική ενοχή», σε μια έμμεση αναφορά στο ναζιστικό παρελθόν της χώρας που υπαγορεύει την άνευ όρων συμπαράσταση στο Ισραήλ. Το σύνθημα προκάλεσε αποτροπιασμό στη χώρα, αφού θυμίζει ακροδεξιά φρασεολογία, πολλοί θυμήθηκαν ωστόσο ότι ανάλογη ήταν η στάση της ακροαριστερής τρομοκρατικής οργάνωσης RAF στις δεκαετίες του ’60 και του ’70. Στα social media αποκηρύσσεται η Σουηδή ακτιβίστρια Γκρέτα Τούνμπεργκ επειδή συμπαραστέκεται στους Παλαιστινίους και υιοθετεί την παλαιστινιακή ρητορική περί «γενοκτονίας».
Οι αμβλυμένες ευαισθησίες των σημερινών εικοσάρηδων συνδέονται στενά με την ιστορική άγνοια περί Ολοκαυτώματος: σύμφωνα με πρόσφατες αμερικανικές έρευνες, οι μισοί εκπρόσωποι της Gen Z –οι γεννημένοι στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και αρχές 2000– δεν ξέρουν καν πόσοι Εβραίοι δολοφονήθηκαν στο Ολοκαύτωμα, αφού απάντησαν 2-3 εκατ., δεν μπορούν να ονομάσουν ούτε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης και ένα 11% πιστεύει ότι οι Εβραίοι ήταν με κάποιον τρόπο συνυπεύθυνοι για την εξόντωσή τους.
Πολλοί βλέπουν, πάντως, σε αυτή τη σύγκρουση την αμφιθυμία της Αριστεράς απέναντι στον αντισημιτισμό, που δεν αποτελεί προτεραιότητά της όσον αφορά την ιεράρχηση των διακρίσεων με βάση τη φυλή, το φύλο, τη θρησκεία, τις σεξουαλικές προτιμήσεις. Η πολιτική των ταυτοτήτων και το κίνημα Black Lives Matter τείνουν να καταχωρίζουν την εβραϊκή κοινότητα σε μια λευκή προνομιακή κατηγορία, που διαθέτει ισχύ και άρα δεν χρήζει ιδιαίτερης προστασίας από την Αριστερά. Η συνήθης απάντηση των αριστερών σε αυτή την επιχειρηματολογία είναι πως η κριτική στην πολιτική του Ισραήλ δεν συνεπάγεται αντισημιτισμό, αν και ο διαχωρισμός είναι συχνά συγκεχυμένος.
