ΤΟΜΑΣ ΜΙΝΕΪ / THE NEW YORK TIMES
Το μεγαλύτερο λάθος που έχει κάνει μέχρι στιγμής ο Βλαντιμίρ Πούτιν στην Ουκρανία είναι να δώσει στη Δύση την εντύπωση ότι η Ρωσία μπορεί να χάσει τον πόλεμο. Η βιαστική επίθεση στο Κίεβο δεν πέτυχε τον σκοπό της. Το ρωσικό μεγαθήριο δεν φαίνεται πλέον τόσο τρομερό όσο παρουσιαζόταν. Ο πόλεμος έφθασε να είναι μια αναμέτρηση μεταξύ απογοητευμένων Ρώσων και ψυχωμένων Ουκρανών.
Τέτοιες προσδοκίες αύξησαν φυσικά τους ουκρανικούς πολεμικούς στόχους.
Ο πρόεδρος Ζελένσκι, που ήταν πριν σχεδόν έναν χρόνο οπαδός της ειρηνευτικής συμφωνίας στην Ουκρανία, ζητάει τώρα την ολοκληρωτική νίκη: ανακατάληψη κάθε σπιθαμής του κατεχόμενου από τη Ρωσία εδάφους, συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι Ουκρανοί δεν θα συμβιβαστούν με τίποτα λιγότερο. Οι ηγέτες της Ουκρανίας και ορισμένοι από τους Δυτικούς υποστηρικτές τους ονειρεύονται ήδη δίκες τύπου Νυρεμβέργης κατά του Πούτιν και του στενού του κύκλου στη Μόσχα.
Το πρόβλημα είναι ότι η Ουκρανία έχει μόνο έναν σίγουρο τρόπο να επιτύχει αυτό το κατόρθωμα στο εγγύς μέλλον: την άμεση εμπλοκή του ΝΑΤΟ στον πόλεμο. Μόνο η πλήρης ανάπτυξη στρατευμάτων και οπλισμού του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ θα μπορούσε να επιφέρει μια συνολική ουκρανική νίκη σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Χωρίς την εμπλοκή του ΝΑΤΟ, ο ουκρανικός στρατός μπορεί να κρατήσει τη γραμμή άμυνας και να ανακτήσει εδάφη, όπως έχει κάνει στο Χάρκοβο και τη Χερσώνα, αλλά η πλήρης νίκη είναι σχεδόν αδύνατη. Αν η Ρωσία μπορεί μετά βίας να προχωρήσει μερικές εκατοντάδες μέτρα την ημέρα στο Μπαχμούτ με κόστος 50 έως 70 άνδρες –αφού οι Ουκρανοί είναι τόσο καλά οχυρωμένοι– πώς θα μπορούσαν οι Ουκρανοί να τα καταφέρουν καλύτερα ενάντια σε Ρώσους οχυρωμένους, για παράδειγμα, στην Κριμαία;
Δεν θέλουν οι ΗΠΑ
Το πρόβλημα για το Κίεβο, ωστόσο, είναι ότι –πέρα από τις δημόσιες διαβεβαιώσεις– η Ουάσιγκτον δεν ενδιαφέρεται να εισέλθει άμεσα στον πόλεμο. Ο στρατηγός Μαρκ Μίλεϊ, πρόεδρος του Γενικού Επιτελείου Στρατού, έχει ήδη εκφράσει την άποψή του ότι η ολοκληρωτική νίκη είτε της Ρωσίας είτε της Ουκρανίας είναι ανέφικτη βραχυπρόθεσμα.
Ο πρόεδρος Μπάιντεν και ο σύμβουλός του σε θέματα εθνικής ασφαλείας, Τζέικ Σάλιβαν, ήταν ανένδοτοι στο να μην εισέλθουν οι HΠΑ στη σύγκρουση. Ούτε το αμερικανικό κοινό έχει δείξει κάποια όρεξη για άμεση εμπλοκή.
Οι ΗΠΑ μπορεί ακόμη και να έχουν συμφέρον στο να συνεχιστούν οι μάχες, καθώς ο πόλεμος μειώνει την ικανότητα της Ρωσίας να δρα αλλού στον κόσμο και αυξάνει την αξία των αμερικανικών ενεργειακών πόρων.
Βιώσιμη οικονομικά
Οπως είναι σήμερα, το οικονομικό μέλλον της Ουκρανίας φαίνεται βιώσιμο ακόμη και χωρίς τα εδάφη που κατέχει αυτή τη στιγμή η Ρωσία. Η Ουκρανία δεν έχει μετατραπεί σε μια χώρα χωρίς στεριά και εξακολουθεί να έχει υπό τον έλεγχό της επτά από τις οκτώ περιφέρειες με το υψηλότερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ. Η Ουκρανία θα διακινδύνευε να θέσει σε κίνδυνο αυτή τη θέση σε μια αντεπίθεση.
Μόνο η Ουάσιγκτον έχει τελικά τη δύναμη να αποφασίσει πόσο μέρος της Ουκρανίας θέλει να βάλει κάτω από την ομπρέλα της.
Η πραγματική επίσημη απροθυμία να συμπεριληφθεί η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ σπάνια ήταν πιο σαφής, ενώ ο δημόσιος εναγκαλισμός του Κιέβου δεν ήταν ποτέ πιο φλογερός. Εν τω μεταξύ, οι Ευρωπαίοι ηγέτες μπορεί σύντομα να βρεθούν στη δυσάρεστη θέση να πείσουν τους Ουκρανούς ότι η πρόσβαση στην κοινή αγορά και το ευρωπαϊκό ταμείο Μάρσαλ είναι ένα αξιοπρεπές υποκατάστατο της «ολοκληρωτικής νίκης».
