Του Απόστολου Κουρουπάκη
Ο Μάριος Αγαθοκλέους στη συλλογή του «Η πύλη των καλών αναμνήσεων» δίνει 21 ποιήματα υψηλής αισθητικής. Ποιήματα που μετεωρίζονται ανάμεσα σε διαφορετικές επιλογές, που έχουν στον πυρήνα τους την απορία της ύπαρξης του ατόμου. Η συλλογή διατρέχεται από έντονη φιλοσοφική διάθεση, ταυτόχρονα διαθέτει και έντονα πολιτικο-κοινωνικά στοιχεία, οι λέξεις που κρύπτουν νουν αληθείας είναι διάσπαρτες στα ποιήματα (π.χ. «ο τεσσαρακοστός τρίτος όροφος [δις αναφέρεται ο όροφος αυτός] του πύργου που θα χτιστεί δίπλα στον Δημόσιο Κήπο της Λεμεσού», «πρόσφυγες», «οι τιμές θα ανέβουν σαν πύργοι στην παραλία της Λεμεσού», σε διάφορα ποιήματα), και το ποίημα «Οι Φωνές» που είναι αφιερωμένο στη δολοφονημένη Μαίρη Ρόουζ, ένα ποίημα το οποίο συνδυάζει το σκοτεινό πολιτικό παρελθόν της χώρας, με την κοινωνική και πολιτική αποχαύνωση των ημερών μας.
Στο «Ήρωες» (σελ. 26) ο Αγαθοκλέους δεν κρύβει τίποτε, μιλάει για τους ήρωες, και πώς αποφασίστηκε να γίνουν τέτοιοι, με τα δύο ποιήματα που ακολουθούν, τα «Φιλόλογος ή Μεσίτης» και «Ιωάννης Σταυριανός» να δημιουργούν μία ενδιαφέρουσα τριάδα… για το τι εστί τελικά ήρωας και ποια πράξη καθιστά τον άνθρωπο προδότη. Όσο για τον Ιγνάτιο Αναγνώστη, νομίζω πως ο Αγαθοκλέους κλείνει το μάτι στο αναγνωστικό κοινό και παιχνιδίζει μαζί του και αναρωτιέμαι αν είναι χαρακτήρας που θα επιστρέψει… Ο Αγαθοκλέους, ακολουθώντας μία ώριμη ποιητική πορεία, στην τελευταία του αυτή συλλογή έχει βάλει τα ποιήματά του να δίνουν τον δικό τους αγώνα επιβίωσης, τα διατρέχει ένας πεσιμισμός, και όμως παραδόξως αυτά επιμένουν να ελπίζουν, όπως και ο ίδιος ελπίζει, «Δεν είχα ιδέα / ότι έτρεφα μια ελπίδα / που μεγάλωνε μαζί μου» (σελ. 14 «Η Ελπίδα»).
