Kathimerini.com.cy
Ένας πιανίστας της τζαζ και μια σερβιτόρα που θέλει να γίνει ηθοποιός ερωτεύονται, συνεχίζοντας να κυνηγούν τα όνειρά τους στο σύγχρονο Λος Άντζελες. Ο σκηνοθέτης του «Χωρίς Μέτρο» θυμάται τα μιούζικαλ της χρυσής εποχής και με φαντασμαγορικά μεταμοντέρνο (και βαρυφορτωμένο ) τρόπο διασκευάζει άλλο ένα γλυκόπικρο success story με φόντο τον κόσμο του θεάματος. Βραβεία κριτικών, επτά υποψηφιότητες για Χρυσές Σφαίρες και σίγουρη οσκαρική επιτυχία.
Όσο η ποπ κουλτούρα γιγαντώνει καθημερινά την επίδρασή της και οι κινηματογραφικές εικόνες καταναλώνονται με όλο και μεγαλύτερη βουλιμία (όχι απαραίτητα στη σκοτεινή αίθουσα ), το σινεμά επιστρέφει διαρκώς στις αρχετυπικές μυθολογίες του. Για να τις νοσταλγήσει, να τις ενισχύσει, να τις επανεφεύρει.
Η δεύτερη ταινία του Ντάμιεν Σαζέλ, μετά το βραβευμένο με τρία Όσκαρ «Χωρίς Μέτρο», επιχειρεί να πετύχει ταυτοχρόνως όλα τα προαναφερθέντα, μένοντας πιστή στην αγάπη του νεαρού δημιουργού της στην τζαζ, στους παθιασμένους ήρωες και στο σκληρό κόσμο της σόου μπίζνες. Ο τελευταίος είναι το Λος Άντζελες, στο οποίο μας καλωσορίζει μια εντυπωσιακή εναρκτήρια σεκάνς.
Ένα πρωινό μποτιλιάρισμα εκατοντάδων μέτρων μετατρέπεται μαγικά στη σκηνή ενός χορευτικού θαρρείς βγαλμένου από το «West Side Story», όπου ρεαλισμός, ρυθμός και φαντασία γίνονται για λίγα λεπτά ένα, προτού επιστρέψουν στα… κορναρίσματα και τα σπασμένα νεύρα. Έχουμε για τα καλά μπει, θεαματικά κι ευχάριστα, σε ένα σύμπαν γνώριμο και καθημερινό από τη μία και ονειρικά αυθαίρετο από την άλλη, στο οποίο κατοικούν όμορφοι και σικάτοι κινηματογραφικοί ήρωες της διπλανής πόρτας: ο ιδεαλιστής πιανίστας της τζαζ Σεμπάστιαν, ο οποίος φαντασιώνεται πως μια μέρα θα αποκτήσει το δικό του κλαμπ, και η σερβιτόρα στο καφέ των Warner Bros Studios Μία, η οποία τρέχει από οντισιόν σε οντισιόν κυνηγώντας καριέρα ηθοποιού.
Η πλοκή του «La La Land» είναι κοινότοπη, αποκλειστικά επικεντρωμένη σε δύο πρόσωπα. Ο Σαζέλ δεν χάνει ευκαιρία να μας υπενθυμίζει πως όλο αυτό το έχουμε ξαναδεί (από το «Ένα Αστέρι Γεννιέται» και το «Χορεύοντας στη Βροχή» στο «The Artist» ), τονίζοντάς μας πως, αν και γεννημένη από αληθινό καλλιτεχνικό πάθος, η χώρα των χολιγουντιανών ονείρων απλώς ανακυκλώνει τους ίδιους και απαράλλαχτους μύθους.
Μπορούμε να ανακαλύψουμε ξανά τη (χαμένη ) μαγεία τους; Και αν ναι, ποιο θα είναι το τίμημα; Καταδικασμένος σε μια μεταμοντέρνα επιστροφή σε όλα εκείνα που τον έμαθαν να ονειρεύεται –ο Τσάρλι Πάρκερ, ο «Επαναστάτης Χωρίς Αιτία», ο Τελόνιους Μονκ, το «Ένας Αμερικανός στο Παρίσι»–, ο βιρτουόζος auteur διατηρεί ατόφια την προβληματική τού «Χωρίς Μέτρο» και προσπαθεί να μιλήσει για τις «Ομπρέλες του Χερβούργου» στη γενιά του «Glee».
Η υπερβολική φιλοδοξία του θολώνει τη σεναριακή καθαρότητα με πολλαπλές αναγνώσεις και διαδοχικά κλεισίματα ματιού, αλλά η νοσταλγική διάθεσή του γίνεται συχνά δημιουργική (το αλμοδοβαρικό ντεκόρ, τα «γήινα» χορευτικά, το ρέον μοντάζ ) και η εικόνα δένει με τη μουσική σε πολλά επίπεδα (το φινάλε παραπέμπει σε τζαζ αυτοσχεδιασμό ). Τα βραβεία κριτικών (Νέα Υόρκη, Βοστόνη, Λας Βέγκας ) και κοινού (Τορόντο ), οι επτά υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα και τα επερχόμενα Όσκαρ επιβεβαιώνουν πως άλλη μία χολιγουντιανή μυθολογία επανεφευρέθηκε κι ενισχύθηκε απολύτως επιτυχημένα.
