Kathimerini.gr
ΤΟΥ ΑΙΜΙΛΙΟΥ ΧΑΡΜΠΗ
Συνήθως λέμε πως σε κινηματογραφικά φεστιβάλ όπως αυτό του μικρού μήκους της Δράμας τα βραβεία είναι καλό να μοιράζονται, έτσι ώστε περισσότεροι νέοι κινηματογραφιστές –εφόσον το αξίζουν προφανώς– να δουν το έργο τους να αναγνωρίζεται στο ξεκίνημα του ταξιδιού τους στο σινεμά. Παρ’ όλα αυτά, μπορούν να υπάρξουν και εξαιρέσεις, όταν μια ταινία ξεχωρίζει φανερά από τον συναγωνισμό. Μία τέτοια περίπτωση ήταν το «Bella» της Θέλγιας Πετράκη, το οποίο (ευτυχώς) έφυγε με πέντε βραβεία από την τελετή λήξης του 43ου Φεστιβάλ Δράμας, μεταξύ των οποίων αυτό για το κορυφαίο φιλμ και για την καλύτερη γυναικεία ερμηνεία (Ελενα Τοπαλίδου) εθνικού διαγωνιστικού προγράμματος.
Μέσα σε 25 λεπτά, η Πετράκη κατάφερε να μας ταξιδέψει στον χρόνο και συγκεκριμένα στα τέλη της δεκαετίας του 1980, τον καιρό όπου η Ελλάδα αλληθώριζε από τα ξένα κονδύλια και ο Ψυχρός Πόλεμος έφτανε. Το υβριδικό φιλμ της, μισό ντοκιμαντέρ και μισή μυθοπλασία, ήταν άρτιο από κάθε άποψη, σε βαθμό που οδήγησε τον πρόεδρο της επιτροπής, Αργύρη Παπαδημητρόπουλο, να μην ανακοινώσει καν σκεπτικό για τη βράβευση μιας ταινίας που «έκλεψε την καρδιά και το μυαλό μας». Το «Bella», ωστόσο, ήταν μόνον η κορυφή του (κινηματογραφικού) παγόβουνου όσων είδαμε φέτος στη Δράμα. Σε μια χρονιά που οι επιλεγμένες ταινίες των διαγωνιστικών τμημάτων περιορίστηκαν λόγω COVID-19, η ποιότητα αναμφισβήτητα ανέβηκε. Δουλειές όπως το συγκινητικό «Βούτα» του Δημήτρη Ζάχου, που τιμήθηκε με το Ειδικό Βραβείο της επιτροπής και δύο ακόμη διακρίσεις, ή το καλοστημένο «Φυσαρμόνικα Μαν» του Αλέξανδρου Σκούρα (βραβείο σκηνοθεσίας) θα μπορούσαν άνετα να είναι μεγάλοι νικητές τα προηγούμενα χρόνια. Το ίδιο ισχύει και για το σκληρό αλλά αληθινό «Pashka» του Ολτιον Λίπε και το όμορφο «Goads» της Ιριδος Μπαγλανέα, που απέσπασε το βραβείο της Πανελλήνιας Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου.
Με όλα τα μέτρα ασφαλείας πραγματοποιήθηκε η τελετή λήξης.
Αν πάντως στα… εγχώρια υπήρξαν μικρές διαφωνίες ως προς την ετυμηγορία της επιτροπής, το ίδιο δεν ισχύει και για το διεθνές κομμάτι του φεστιβάλ, όπου η βράβευση του αμφιλεγόμενου «And she hisses» της Μόνικα Λεκ προκάλεσε αρκετές αντιδράσεις. Γενικώς η επιτροπή του προεδρεύοντος Πάβελ Παβλικόφσκι έκανε επιλογές που μάλλον παραξένεψαν όσους παρακολούθησαν διά ζώσης τις ταινίες στη Δράμα, σε ένα τμήμα με επίσης καλό συνολικά επίπεδο. Ενδιαφέρον, πάντως, είχε η παρατήρηση του Λευτέρη Χαρίτου, ως μέλους της επιτροπής, πως φέτος βρεθήκαμε σε μια χρονιά σχεδόν παντελούς έλλειψης ταινιών με πολιτικό περιεχόμενο, με τους νέους κινηματογραφιστές να παρουσιάζουν περισσότερο τάση φυγής από μια απογοητευτική πραγματικότητα.
Επειδή, βεβαίως, το Φεστιβάλ Δράμας εκτός από «βιτρίνα» των νέων κινηματογραφιστών αποτελεί και χώρο ζυμώσεων και (συχνά αέναων) συζητήσεων γύρω από το ελληνικό σινεμά, οι πρόσφατες εξελίξεις στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου δεν θα μπορούσαν να λείπουν από την ημερήσια διάταξη. Με τη νέα σύνθεση του Δ.Σ. –με πρόεδρο τον Μάρκο Χολέβα– να ανακοινώνεται το απόγευμα της περασμένης Παρασκευής και το περίφημο «ειδικό πρόγραμμα» του ΥΠΠΟΑ για τη στήριξη της κινηματογραφικής κοινότητας να έχει κολλήσει, ο γενικός γραμματέας Σύγχρονου Πολιτισμού, Νικόλας Γιατρομανωλάκης, ανέβηκε στη Δράμα υπό σχετική… πίεση. Ο ίδιος, από το βήμα της τελετής λήξης, φάνηκε καθησυχαστικός και αισιόδοξος για το μέλλον της κινηματογραφίας στη χώρα μας· παρ’ όλα αυτά, οι βραβευθέντες της βραδιάς σε τουλάχιστον τρεις περιπτώσεις απευθύνθηκαν προς το μέρος του, με τον δημιουργό του «Βούτα», Δημήτρη Ζάχο, να αναφέρει χαρακτηριστικά: «Εχετε ευθύνη».
