Του Απόστολου Κουρουπάκη
Με τον Δημήτρη Τάρλοου είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε για τη σοφόκλεια «Ηλέκτρα» που σκηνοθετεί και ανεβαίνει από το Θέατρο Πορεία. Η «Ηλέκτρα» έχει ξεκινήσει την περιοδεία της στην Ελλάδα και θα φιλοξενηθεί και στο αρχαίο θέατρο του Κουρίου στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Αρχαίου Ελληνικού Δράματος, και όπως μου λέει ο σκηνοθέτης η παράσταση είναι βασισμένη πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις και έχει υπάρξει ιδιαίτερη φροντίδα έτσι ώστε να φωτιστούν ιδιαίτερα τα πρόσωπα, οι σχέσεις των προσώπων και τα διακυβεύματα, τονίζοντάς μου πως εφόσον αυτά είναι προφανή και φωτίζονται επαρκώς μέσα στην παράσταση, ο κόσμος παρακολουθεί απνευστί σχέσεις προσώπων που δεν του είναι άγνωστα «και για μένα αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία. Δόθηκε μεγάλη σημασία στο να είναι οικεία τα πρόσωπα. Έτσι ώστε να είναι σαφείς και οικείες, παρότι μεγεθυμένες, οι καταστάσεις, όπως επίσης και το διακύβευμα, σε κάθε στιγμή», συμπληρώνοντας πως πρόκειται για μία παράσταση καθαρά ρόλων, υποκριτικής, εμβάθυνσης στα νοήματα του έργου και όχι εντυπωσιασμών και δήθεν καινοτομιών, οι οποίες στην πραγματικότητα συσκοτίζουν τα έργα από την πραγματικότητά τους.
–Γιατί κάνατε την επιλογή της «Ηλέκτρας» του Σοφοκλή;
–Η «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή βασίζεται αποκλειστικά στην Ηλέκτρα, είναι ένα γράμμα επικεντρωμένο στο πρόσωπο. Και με αυτήν την έννοια με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η περίπτωσή της ως προσώπου, όπως και οι σχέσεις που αναπτύσσονται μέσα σε αυτό το έργο, το οποίο χαρακτηρίζεται από ερμητικότητα, χωρίς κάθαρση στο τέλος και με πάρα πολλά αινιγματικά στοιχεία, τα οποία της ζητούν οπωσδήποτε μία απόφαση, έτσι ώστε το έργο να περάσει στον θεατή και να καταλάβει τα θέματα που θίγονται. Ταυτοχρόνως το πρόσωπο αυτό, η Ηλέκτρα, με ενδιέφερε λόγω και προσωπικού βιώματος του πένθους, με την απώλεια της μητέρας μου, πριν από ένα ακριβώς χρόνο και αυτό έφτασε να συναντηθεί νε τη Λουκία Μιχαλοπούλου, η οποία είναι μία εξαιρετικά δοσμένη και θα έλεγα βιωματική περίπτωση. Χρησιμοποιεί όλο της το οπλοστάσιο, το οποίο είναι το προσωπικό βίωμα, η μνήμη, το οποίο οδηγεί σε μία ιδιότυπη σωματικότητα και αυτό το δόσιμό της και η διάθεσή της να συμπράξει μαζί μου ήταν που ενθάρρυνε την έρευνα αυτής της σπουδαίας σοφόκλειας τραγωδίας, η οποία αναπτύχθηκε μέσα σε 1510 στίχους, δεν υπάρχει τριλογία, είναι ένα και μοναδικό έργο οπότε τα όποια ζητήματα και τα ερωτηματικά που δημιουργούνται δεν υπάρχει περίπτωση να απαντηθούν σε άλλο έργο.
–Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι η Ηλέκτρα, μία γυναίκα που δεν ορρωδεί προ ουδενός σχεδόν, είναι μία σκοτεινή ηρωίδα;
–Ασφαλώς είναι μία σκοτεινή ηρωίδα. Yπάρχουν μελέτες, οι οποίες στέκονται απέναντι στο πρόσωπο με τρόπο καθόλου ηρωικό και υπάρχουν και ηρωιστές, οι οποίοι διαβάζουν την τραγωδία σε ένα άλλο επίπεδο. Εγώ ανήκω στους δεύτερους και σαφώς πιστεύω ότι είναι μία πολύπλοκη προσωπικότητα, μία σκοτεινή προσωπικότητα, αλλά με πάρα πολύ ενδιαφέρον. Δηλαδή είναι από αυτούς τους ανθρώπους που θα θέλαμε να είχαμε κοντά μας και να συζητήσουμε. Δεν είναι απλώς ένας άνθρωπος που μανίζει άνευ λόγου και αιτίας, είναι ένας άνθρωπος που αναγνωρίζει κατ’ αρχήν στη μνήμη μία πολύ μεγάλη αξία, η προσκόλληση στη μνήμη του πατέρα είναι τεράστια. Αυτή η εμμονή με τη μνήμη είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό κομμάτι και είναι και ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ίδιας της θεατρικής πράξης, γιατί ο ηθοποιός χρησιμοποιεί πάρα πολύ τη μνήμη, την ιδιωματική μνήμη, έτσι ώστε να ανασύρει πράγματα που τον αφορούν, να τα μεταβολίσει και να τα ερμηνεύσει πάνω στη σκηνή. Η Λουκία Μιχαλοπούλου είναι από αυτές τις περιπτώσεις που αναλώνονται σχεδόν ολοκληρωτικά, καίγονται πάνω στη σκηνή, οπότε θα έλεγα ότι το ζήτημα της μνήμης και της ανάδειξής της ως στοιχείου ταυτοχρόνως μεγάλης συναισθηματικής και ηθικής αξίας και ταυτοχρόνως απαξίας, είναι εξαιρετικής σημασίας, γιατί η προσκόλληση στο πρόσωπο δημιουργεί τεράστια θέματα, η ίδια αρνείται να προχωρήσει τη ζωή της, αρνείται να παντρευτεί, αρνείται να έχει ερωτική ζωή, αρνείται να κάνει οτιδήποτε. Είναι αμλετικής υφής χαρακτήρας. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος αρνείται να κάνει οτιδήποτε. Και, όπως διάβασα σε κάποιο κείμενο –και συμφωνώ πολύ– η τραγωδία αυτή είναι σαν να μας λέει ότι σε τραγικές περιστάσεις δεν υπάρχει ο κατάλληλος τρόπος να φερθείς, και αυτό το βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον.
Η Ηλέκτρα πάσχει από έναν διπολισμό, δεν υπάρχει μία Ηλέκτρα, υπάρχουν τουλάχιστον δύο. Με αυτήν την έννοια επιδιώκει μέσω του αδελφού, μέσω του απόντος ανδρικού προτύπου, την εκδίκηση, όταν όμως η εκδίκηση διαπράττεται και όταν εμφανίζεται ο αδελφός δεν υπάρχει καμία ικανοποίηση. © Patroklos Skafidas
–Η Ηλέκτρα διεκδικεί αποκατάσταση της τάξης ή δεν θέλει καθόλου την τάξη;
–Αυτό ακριβώς είναι και η ανθρώπινη αντίφαση. Η Ηλέκτρα πάσχει από έναν διπολισμό, δεν υπάρχει μία Ηλέκτρα, υπάρχουν τουλάχιστον δύο. Με αυτήν την έννοια επιδιώκει μέσω του αδελφού, μέσω του απόντος ανδρικού προτύπου, την εκδίκηση, όταν όμως η εκδίκηση διαπράττεται και όταν εμφανίζεται ο αδελφός δεν υπάρχει καμία ικανοποίηση. Άρα η Ηλέκτρα πάσχει από ένα σύνδρομο του ανικανοποίητου και ταυτόχρονα λαμβάνει ικανοποίηση μέσω της καθήλωσης και της εμμονής. Είναι μία κατάσταση την οποία γνωρίζω μέσω συγγενικών μου προσώπων και αναγνωρίζω, και νομίζω ότι ταυτίζεται με μία επιθυμία του προσώπου για απόλυτα συναισθήματα και απόλυτη καθαρότητα. Αυτό είναι διπολισμός, ή μαύρο ή άσπρο, δεν μπορεί να αναγνωρίσει γκρίζες περιοχές, δεν μπορεί να εκτιμήσει οτιδήποτε αφορά τη λογική, άρα και τη μετριοπάθεια. Οπότε είναι λογικό η Ηλέκτρα να μην μπορεί να κατανοήσει τη Χρυσόθεμη, η οποία της προτείνει ένα δρόμο πιο μετριοπαθή ή πιο λογικό, διότι αυτό στο δικό της ψυχικό τοπίο ταυτίζεται με μία απόλυτη δυσαρμονία και ενδοτικότητα. Αυτό, όμως, δεν είναι αληθές. Η Χρυσόθεμη δεν κομίζει κάτι ενδοτικό ή κάτι υποταγμένο. Αυτό είναι ψευδαίσθηση. Πολλές παραστάσεις στο παρελθόν είχαν εμφανίσει τη Χρυσόθεμη ως ένα φορέα της υποταγής. Στη δική μας παράσταση δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Η σύγκρουση που έχει μαζί της είναι ενδιαφέρουσα ακριβώς γιατί καθεμία κομίζει έναν διαφορετικό κόσμο.
–Η αναζήτηση της δικαιοσύνης που συντρίβεται πάνω στα ερείπια της ηθικής… λέει η Ηλέκτρα. Ψάχνουμε να βρούμε τη δικαιοσύνη, ακόμα και χωρίς ηθικό φραγμό ή χωρίς υγιή ή λογική σκέψη;
–Και η δικαιοσύνη όμως είναι κάτι το οποίο είναι πάρα πολύ σχετικό. Το έργο αυτό είναι σαν μία ρωγμή μες στον χρόνο, από τον κόσμο του έπους περνάμε στον σύγχρονο άνθρωπο, στη σχετικοκρατία, στη σοφιστία. Χαρακτηριστικά λέει ο Ορέστης μέσα στο έργο: «δεν υπάρχει λόγος που να είναι κακός, υπάρχει λόγος που είναι ωφέλιμος και μη ωφέλιμος», με άλλα λόγια δεν έχει καμία σημασία εάν εγώ ψεύδομαι και λέω ψέματα ας πούμε για το γεγονός ότι πέθανε, σημασία έχει ότι αυτό θα μου φανεί χρήσιμο, ώστε να διαπράξω τους επιθυμητούς φόνους. Αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα και μέσα σε αυτή τη ρωγμή λοιπόν ζει η Ηλέκτρα, η οποία είναι στην πραγματικότητα εγκλωβισμένη ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους, ανάμεσα στον κόσμο του παλαιού ήθους και στον κόσμο του υπαρξιακού αδιεξόδου, τα βιώνει και τα δύο, αυτό σημαίνει ο διπολισμός της Ηλέκτρας, το ένα κομμάτι της είναι προς τον παιδαγωγό και τον Ορέστη, τους οποίους όμως χρησιμοποιεί ανερυθρίαστα για να διαπράξουν τους φόνους, τον αδελφό της ιδίως. Ο παιδαγωγός είναι αυτός ο οποίος φέρει όλο αυτό το παλαιό ήθος, του ηρωισμού, των επών, της αποκατάστασης του δικαίου και το υπαρξιακό αδιέξοδο έρχεται στο τέλος, όταν έχοντας διαπράξει μέσω του αδελφού τους φόνους, στην πραγματικότητα αποξενώνεται και από τον αδελφό αλλά και από τον ίδιο της τον εαυτό ακόμα περισσότερο. Έχει μπροστά της δηλαδή το παλαιό φόβητρο της μάνας ως πτώμα πια άρα δεν έχει και λόγο ύπαρξης η ίδια, της έχει αφαιρεθεί ο λόγος της υπαρξής, ο οποίος ήταν η εκδίκηση… μετά την εκδίκηση τι λέει το έργο;
–Υπάρχει απάντηση;
–Καμία! Γι’ αυτό σας λέω ότι το έργο δεν δίνει απαντήσεις, θέτει τεράστια ερωτήματα και είναι σαν να μας υπενθυμίζει ότι ο άνθρωπος είναι ένα εξαιρετικά πολύπλοκο ον, το οποίο δεν ορρωδεί προ ουδενός, έχει τεράστιες και θηριώδεις δυνάμεις, αλλά έχει και μια πλευρά υπαρξιακού κενού και σκοτεινιάς, η οποία είναι τραγική και ταυτοχρόνως πάρα πολύ ανθρώπινη. Η Ηλέκτρα στο τέλος είναι μόνο άνθρωπος, ενώ προηγουμένως είναι θηριώδης. Στο τέλος μπροστά στη νεκρή μάνα είναι ένα απομεινάρι του παλιού εαυτού και είναι ουσιαστικά χωρίς λόγο ύπαρξης. Γι’ αυτό και δεν αναρωτιόμαστε τι θα απογίνει τώρα η Ηλέκτρα, γιατί έχει τελειώσει.
Υπάρχει κάτι το εξαιρετικά ειρωνικό και σύγχρονο σε αυτό το έργο
Η Ηλέκτρα πάσχει από έναν διπολισμό, δεν υπάρχει μία Ηλέκτρα, υπάρχουν τουλάχιστον δύο. Με αυτήν την έννοια επιδιώκει μέσω του αδελφού, μέσω του απόντος ανδρικού προτύπου, την εκδίκηση, όταν όμως η εκδίκηση διαπράττεται και όταν εμφανίζεται ο αδελφός δεν υπάρχει καμία ικανοποίηση… © Patroklos Skafidas
–Ο Ορέστης στη δική σας παράσταση πώς παρουσιάζεται;
–Αυτό το ερώτημα είναι πολύ ενδιαφέρον, γιατί ο Ορέστης είναι ένα πρόσωπο περισσότερο φαντασιακό, φασματικό. Υπάρχει στο μυαλό της Ηλέκτρας ως ένα παιδάκι το οποίο έφυγε στα πέντε του χρόνια, το φυγάδευσε η ίδια στη Φωκίδα, προκειμένου να το σώσει από το μαχαίρι της μάνας. Έκτοτε δεν υπάρχει Ορέστης, εννοώ ως σώμα, υπάρχει ως μνήμη και κυρίως ως επιθυμία. Άρα λοιπόν στο μεγαλύτερο κομμάτι του έργου είναι ένα φασματικό πρόσωπο και ως τέτοιο εμφανίζεται. Το άλλο κομμάτι του Ορέστη είναι αυτό που έχει διαπαιδαγωγηθεί με κάποια πρότυπα, τα οποία είναι αρκετά δεσμευτικά και βαριά για ένα νέο άντρα και λέω ένα νέο άντρα γιατί αυτά είναι πρότυπα στρατιωτικής πειθαρχίας, που συνήθως ταυτίζονται με την ανδρική φύση, είναι πρότυπα ανδρείας, ακόμα και πονηριάς… Αυτό νομίζω ότι φανερώνει έναν άνθρωπο αδύναμο, έναν άνθρωπο αναποφάσιστο και η μόνη αληθινή στιγμή που ο Ορέστης εμφανίζει κάπως ένα πρόσωπο πιο ανθρώπινο είναι στη στιγμή της αναγνώρισης που πια είναι πολύ δύσκολο να αρνηθεί τη σχέση αλλά αυτό είναι μόνο μια στιγμή. Σε όλο το υπόλοιπο είναι ένας άνθρωπος ο οποίος είναι υποχρεωμένος να διαπράξει το ανομολόγητο και συνεχώς αναρωτιέται πώς θα γίνει αυτό, ενώ η μία του πλευρά λέει είμαι έτοιμος να το κάνω, η άλλη πλευρά δεν είναι καθόλου έτοιμη… και αυτή η αντίφαση είναι επίσης μια ανθρώπινη κατάσταση… και πόσο κοντά δεν είμαστε πολλοί σε κάτι τέτοιο… από την υποχρέωση ενός πολύ νέου παιδιού να δώσει εξετάσεις και να πετύχει, μέχρι τον στρατό, την επαγγελματική ευτυχία μέχρι και την ερωτική ευτυχία. Όλα αυτά είναι επιταγές των νέων ανδρών μπροστά στις οποίες πολλές φορές αποδεικνύονται αδύναμοι και πολλές φορές επίσης αποτυγχάνουν ή συντρίβονται… και ο Ορέστης συντρίβεται, διαπράττοντας διπλό φονικό και όταν μπαίνει στο παλάτι, στο τέλος του έργου, πρέπει να αναλάβει ως πολύ νέος ηγέτης την ευθύνη του κράτους. Τι αίσθηση έχουμε όμως; Ότι ο άνθρωπος αυτός θα επαναφέρει κάτι σε μια πιο δημοκρατική πορεία ή ότι έχει γίνει ίδιος μέσα από τους φόνους; Για μένα δεν υπάρχει αποκατάσταση, υπάρχει διάδοχη κατάσταση και υπάρχει ένα ατέρμονο γαϊτανάκι αίματος και εξουσίας. Δεν βλέπω το τέλος του Οίκου των Ατρειδών, να έχει κάτι το οριστικό. Βλέπω μια στάση μέσα στους ατέρμονους φόνους και στην ατέρμονη διεκδίκηση της εξουσίας.
Ένα κομμάτι του Ορέστη είναι αυτό που έχει διαπαιδαγωγηθεί με κάποια πρότυπα, τα οποία είναι αρκετά δεσμευτικά και βαριά για ένα νέο άντρα… © Patroklos Skafidas
–Η σχέση της με τη μητέρα της ποια είναι;
–Και επίσης η σύγκρουση με τη μητέρα της είναι άκρως ενδιαφέρουσα, διότι στην παράστασή μας θα έλεγα ότι δίνεται λόγος και δίκιο στην Κλυταιμνήστρα. Άλλωστε ο Αγαμέμνων που είναι το κύριο πρόσωπο, το ελλείπον πρόσωπο της τραγωδίας και στο οποίο οφείλονται όλα, είναι η κύρια πηγή των δεινών θα έλεγα. Νομίζω ότι έχει πολύ ωραία σημασία να καταλάβουμε ότι δεν ήταν ένα πρόσωπο ηρωικό. Ήταν ένα πρόσωπο αμφιλεγόμενο. Ένας εκπρόσωπος της τότε πατριαρχίας. Ένας άνθρωπος ο οποίος χρησιμοποίησε την οικογένειά του, την έφηβη κόρη του προκειμένου να ικανοποιήσει το λαϊκό αίσθημα, ένας πολιτικάντης και μάλιστα ένας ερωτύλος πολιτικάντης. Άρα η Κλυταιμνήστρα έχει κάθε δικαίωμα να διαμαρτύρεται και θα έλεγα ότι είναι και μία πάρα πολύ σύγχρονη γυναίκα, με την έννοια ότι επιλέγει ένα πρόσωπο όπως ο Αίγισθος, ασχέτως με το αν ο Αίγισθος είναι φαύλος ή όχι, αλλά επιλέγει έναν άνθρωπο με τον οποίο έχει ερωτική επιθυμία ερωτική και αυτό δεν ήταν συνηθισμένο εκείνη την εποχή και είναι μία πάρα πολύ θαρραλέα και αυτόνομη πράξη.
–Στην παράστασή σας έχετε λάβει υπόψη σας ζητήματα όπως η σύγχρονη γυναίκα και η θέση της στην κοινωνία, η εξουσιομανία, και άλλα… ώστε να ταυτιστεί ο σύγχρονος θεατής.
–Το θέμα είναι πώς μπορεί να φερθεί κανείς σε τραγικές περιστάσεις, τι σημαίνει ακεραιότητα, τι σημαίνει εκδίκηση και κατά πόσο μπορεί ο άνθρωπος να αντέξει τις συνέπειες των πράξεών του και τις συνέπειες της εκδίκησης. Μία γυναίκα με την υπαρξιακή καθαρότητα και την εντιμότητα της Ηλέκτρας δεν μπορεί να το αντέξει. Στέκει μπροστά σε ένα φοβερό υπαρξιακό κενό, όταν είναι με τη νεκρή μάνα της πια στο τέλος. Δεν ξέρω, λοιπόν, τι εννοείτε σύγχρονη γυναίκα και τι εννοείτε ταύτιση. Προσωπικά ταυτίζομαι ακριβώς με την ανημποριά του ανθρώπου να αποφασίσει να κάνει, με το υπαρξιακό αδιέξοδό του. Με αυτό νομίζω ταυτίζεται ο σύγχρονος άνθρωπος. Η έλλειψη θείου, οποιαδήποτε θεϊκή παρεμβολή έχει μεγάλη δόση ειρωνείας. Ο Θεός είναι σχεδόν απών στο συγκεκριμένο έργο και αυτό μας κάνει εντύπωση. Δεν είναι παρών ο θεός, όταν λέει ο Ορέστης, ναι, σκότωσα τη μάνα μου, ελπίζω να είχε δίκιο ο θεός... Και μόνο η φράση ελπίζω να είχε δίκιο μάς κάνει να καταλάβουμε πόσο ειρωνική είναι αυτή η τραγωδία. Και δεν υπάρχει θεός, είναι ο άνθρωπος μπροστά στην έλλειψη θεού. Αλλά και μπροστά στην ανάγκη να αναλάβει ο ίδιος την ευθύνη των πράξεών του. Πράγμα όχι εύκολο.
–Μπορούν με κάποιον τρόπο να συσχετιστούν η Ηλέκτρα, η οποία ζητεί εκδίκηση με αφορμή την αγάπη για τον πατέρα της, με την Αντιγόνη η οποία γεννήθηκε για να αγαπά;
–Μόνο ως προς τη διαμαρτυρία. Δεν νομίζω ότι υπάρχει μεγάλη σχέση ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες. Η Ηλέκτρα είναι ένας πολύ πιο σκοτεινός, περίπλοκος και θηριώδης χαρακτήρας. Η Αντιγόνη εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί ως θύμα. Η αγάπη της Ηλέκτρας είναι τελείως διαφορετικού είδους, οι σχέσεις της είναι τελείως διαφορετικές και νομίζω ότι πρόκειται για ένα πολύ πιο περίπλοκο πλάσμα. Νομίζω ότι οι μεγάλοι τραγικοί έβαζαν στον γνωστό μύθο μία δική τους πινελιά και η πινελιά λοιπόν που βάζει ο Σοφοκλής είναι μια πολύ ιδιωτική και πάρα πολύ μοναδική πινελιά. Δεν θα συνέκρινα λοιπόν τα δύο έργα, αν και φαινομενικά ένα κοινό σημείο είναι αυτό της διαμαρτυρίας απέναντι σε μία εξουσία.
Υπάρχει κάτι το εξαιρετικά ειρωνικό και σύγχρονο σε αυτό το έργο, το οποίο δεν χρειάζεται ταυτίσεις με σημερινά ζητήματα, με επίκαιρα ζητήματα, χρειάζεται ενδοσκόπηση και υπαρξιακή διαθεσιμότητα για να το καταλάβει και ο κόσμος το καταλαβαίνει.
© Patroklos Skafidas
–Τι θα θέλατε να πάρει ο θεατής φεύγοντας από το θέατρο;
–Αυτό το οποίο βλέπω να συμβαίνει, γιατί είναι μια παράσταση που έχει ήδη ανέβει και παρακολουθώντας την παράσταση μαζί με το κοινό καταλαβαίνω πόσο ταυτίζεται το κοινό με έναν άνθρωπο, την Ηλέκτρα, ο οποίος είναι τόσο αμφίθυμος απέναντι στην ίδια την ύπαρξη. Δηλαδή, ο σύγχρονος θεατής καταλαβαίνει ότι δεν είναι ένας άνθρωπος που απλώς κλαίει και οδύρεται. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος ανοίγει (στην πραγματικότητα το καπάκι ενός φέρετρου και κοιτάζει μέσα του. Αυτό το κοίταγμα είναι συγκλονιστικό για οποιονδήποτε θεατή. Είτε είναι τώρα, είτε είναι χτες. Υπάρχει κάτι το εξαιρετικά ειρωνικό και σύγχρονο σε αυτό το έργο, το οποίο δεν χρειάζεται ταυτίσεις με σημερινά ζητήματα, με επίκαιρα ζητήματα, χρειάζεται ενδοσκόπηση και υπαρξιακή διαθεσιμότητα για να το καταλάβει και ο κόσμος το καταλαβαίνει. Η ταύτιση της Ηλέκτρας με τη στάση του νεκρού αδελφού, που λέει, «όλα είναι το τίποτα», είναι το τίποτα στο τίποτα. Αυτή η δήλωσή της είναι συγκλονιστική. Όσο συγκλονιστική είναι και η δήλωσή της ξέρω ότι παραφέρομαι, ξέρω ότι κάνω πράγματα τα οποία είναι εκτός τόπου και χρόνου. Γνωρίζω ότι η ηλικία μου και η θέση μου είναι ασύμβατες γι’ αυτά που κάνω. Αυτή η δυνατότητα της Ηλέκτρας να κάνει ένα βήμα έξω από τον εαυτό της και να δει τον εαυτό της, την παραφορά της, είναι η πιο συγκλονιστική για μένα κατάσταση του ανθρώπου, όταν μπορεί να δει το πόσο δίκιο και άδικο ταυτοχρόνως έχει.
Πληροφορίες
«Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, σκηνοθεσία Δημήτρης Τάρλοου, Αρχαίο Θέατρο Κουρίου, Παρασκευή, 1 Αυγούστου και Σάββατο, 2 Αυγούστου, ώρα 9:00 μ.μ. www.greekdramafest.com
Εισιτήρια: www.soldoutticketbox.com | Καταστήματα Στεφανής
