Του Απόστολου Κουρουπάκη
Η κλασική γαλλική κωμωδία του Φρανσίς Βεμπέρ «Δείπνο Ηλιθίων», σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Λάρκου, παρουσιάζεται φέτος από το Θέατρο «Διόνυσος» ώς τις 30 Νοεμβρίου, σε μια, φρέσκια εκδοχή, με τους κύριους ρόλους να έχουν οι Παναγιώτης Κυριάκου ως Πιερ Μπροσάν και Άγγελος Χατζημιχαήλ ως Φρανσουά Πινιόν. Οι δύο ηθοποιοί μοιράστηκαν με την «Κ» μερικές σκέψεις τους σχετικά με τους χαρακτήρες που υποδύονται, τον πονηρό ή εξυπνάκια Πιερ και τον αφελή ή «ηλίθιο» Φρανσουά.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ (Πιερ Μπροσάν)
Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί Πιέρ εκεί έξω που αρέσκονται στο να θεωρούν ότι κοροϊδεύουν τους «ηλίθιους».
–Τι σημαίνει να είσαι ευτυχισμένος ή να δείχνεις τέτοιος;
–Ευτυχισμένος είναι, για μένα, μια υποκειμενική έννοια. Ο καθένας έχει τις δικές του προσωπικές ευτυχίες. Το να δείχνεις ευτυχισμένος, από την άλλη, το βρίσκω λυπηρό. Θεωρώ ότι πιο θεμιτό θα ήταν όλη αυτή τη φαιά ουσία που αναλώνουμε στο να «δείξουμε» ευτυχισμένοι, να τη χρησιμοποιούμε στο να γίνουμε όντως ευτυχισμένοι.
–Πώς αντίκρισες τον Πιερ, όταν διάβασες τον ρόλο σου; Σε θύμωσε;
–Η αλήθεια είναι ότι ευτυχώς που είχα δίπλα μου τον σκηνοθέτη μας, Παναγιώτη Λάρκου και με «μάζευε». Ο Πιέρ είναι τόσο μακριά και απέναντι από μένα που με θύμωνε τόσο πολύ που τον έβγαζα κακό και είρωνα. Ευτυχώς που ο Παναγιώτης ήταν εκεί όταν έπρεπε να μαζευτώ.
–Στην εποχή μας υπάρχουν ακόμη αυτοί που διασκεδάζουν με «ηλίθιους»;
–Σίγουρα εξαρτάται από το τι θεωρούμε ως «ηλίθιο» τη σήμερον ημέρα. Ο κύριος Φρανσουά, για παράδειγμα, είναι απλώς ένας καλοκάγαθος άνθρωπος και γκαφατζής. Δεν θα τον έλεγα ηλίθιο. Δυστυχώς όμως υπάρχουν πολλοί Πιέρ εκεί έξω που αρέσκονται στο να θεωρούν ότι κοροϊδεύουν τους «ηλίθιους». Για μένα όμως αυτοί είναι οι πραγματικοί ηλίθιοι.
–Με ποιον γελάμε σε αυτή την παράσταση;
–Θέλω να πιστεύω ότι γελάμε με τα χάλια μας. Γιατί ο Φρανσουά Πινιόν είναι ο καθρέφτης μας.
–Τελικά, το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται;
–Ξεκάθαρα ναι. Ή, όπως έλεγε και ο πατέρας μου «μεν καμεις κακόν τζιαι να βρεις».
ΑΓΓΕΛΟΣ ΧΑΤΖΗΜΙΧΑΗΛ (Φρανσουά Πινιόν)
Ο «ηλίθιος» του σήμερα είναι μάλλον εκείνος που συνεχίζει να εμπιστεύεται, που λέει «καλημέρα» με χαμόγελο χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα, που συγκινείται με μικρά πράγματα.
–Πόσο ηλίθιος είναι τελικά ο χαρακτήρας που υποδύεσαι; Τον λυπήθηκες ή στάθηκες με απορία απέναντί του;
–Ο Πινιόν δεν είναι ηλίθιος είναι ένας άνθρωπος που βλέπει τον κόσμο χωρίς φίλτρα. Δεν υποψιάζεται την ειρωνεία, δεν καταλαβαίνει τη κακία και ίσως γι’ αυτό μοιάζει «ηλίθιος» στα μάτια των άλλων. Εγώ, όσο τον δούλευα, δεν τον λυπήθηκα, τον θαύμασα. Γιατί έχει μια αθωότητα που εμείς οι «έξυπνοι» έχουμε χάσει. Οπότε όχι, δεν στάθηκα με απορία απέναντί του, στάθηκα με ευγνωμοσύνη. Μου θύμισε πόσο όμορφο είναι να μην ξέρεις να υποκρίνεσαι.
–Ποια ήταν η πρόκληση στον ρόλο αυτό;
–Η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα ήταν να μείνω αληθινός στον Πινιόν χωρίς να τον κάνω καρικατούρα. Δεν είναι εύκολο να υποδύεσαι έναν άνθρωπο που φαίνεται «αφελής», ενώ στην πραγματικότητα βλέπει τον κόσμο με καθαρότητα και ειλικρίνεια. Χρειάστηκε να βρω τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στο χιούμορ και στην τρυφερότητα, να γελάει ο κόσμος μαζί του, αλλά να μην τον λυπάται ούτε να τον υποτιμά. Κάθε κίνηση, κάθε παύση, κάθε βλέμμα έπρεπε να βγαίνει φυσικά από τη δική του αθωότητα, χωρίς να χαθεί η αλήθεια του χαρακτήρα. Και αυτό είναι ταυτόχρονα δύσκολο και υπέροχο.
–Υπάρχουν ακόμη «ηλίθιοι» ή έστω… χρήσιμοι ηλίθιοι; Ποιοι νομίζεις πως είναι αυτοί;
–Νομίζω πως «ηλίθιοι» υπάρχουν πάντα , αλλά όχι με τον τρόπο που νομίζουμε. Ο «ηλίθιος» του σήμερα είναι μάλλον εκείνος που συνεχίζει να εμπιστεύεται, που λέει «καλημέρα» με χαμόγελο χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα, που συγκινείται με μικρά πράγματα. Ίσως είναι εκείνος που πιστεύει ότι δεν υπάρχουν κακοπροαίρετοι άνθρωποι, κι ας έχει αποδείξεις για το αντίθετο. Αν αυτοί είναι οι «χρήσιμοι ηλίθιοι», τότε μακάρι να γίνουμε όλοι λίγο σαν κι αυτούς. Γιατί χωρίς αυτούς, ο κόσμος θα ήταν πολύ πιο έξυπνος… και πολύ πιο άδειος.
–Με ποιον γελάμε τελικά σε αυτή την παράσταση;
–Στην αρχή νομίζουμε ότι γελάμε με τον Πινιόν, με τις ατάκες του, την αδεξιότητά του, το πόσο «εκτός πραγματικότητας» μοιάζει. Αλλά όσο προχωρά η ιστορία, καταλαβαίνεις πως τελικά γελάμε με τους «έξυπνους». Με αυτούς που νομίζουν πως ξέρουν, πως έχουν τον έλεγχο, πως μπορούν να κοροϊδέψουν τους άλλους χωρίς συνέπειες.
–Τελικά, γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος;
–Δεν ξέρω αν γελάει καλύτερα αυτός που γελάει τελευταίος… Ίσως γελάει καλύτερα εκείνος που δεν γελάει εις βάρος κανενός. Ο Πινιόν δεν ξέρει να χλευάζει, ξέρει μόνο να χαίρεται. Και μέσα από την αφέλειά του, καταφέρνει να καθρεφτίσει όλους τους άλλους. Στο τέλος, δεν είναι εκείνος που «νικάει», είναι εκείνος που μένει αλώβητος. Δεν χάνει την καλοσύνη του, ούτε την πίστη του στους ανθρώπους. Οπότε… ναι, ίσως τελικά γελάει καλύτερα αυτός που, ακόμη κι αφού τον κορόιδεψαν, μπορεί να συγχωρεί και να συνεχίζει να αγαπά.
Συντελεστές:
Κείμενο: Φρανσίς Βεμπέρ. Μετάφραση: Νικολέτα Κοτσαηλίδου. Σκηνοθεσία: Παναγιώτης Λάρκου. Σκηνικά/Κοστούμια: Θέλμα Κασουλίδου. Μουσική σύνθεση: Άντρια Μαρία Κουννά. Φωτισμοί: Ξάνθος Χρίστου. Ζωγραφική εκτέλεση: Martin Maeson. Γραφικά: Δώρος Κακουλλής. Φωτογραφίες: Χρήστος Αβρααμίδης. Διαφημιστικό βίντεο: Όθων Μπατάλιας.
Ηθοποιοί (με σειρά εμφάνισης): Παναγιώτης Κυριάκου, Μαρία Μασώνου, Χρήστος Γιάγκου, Άγγελος Χατζημιχαήλ, Αντρέας Βούλγαρης, Αθηνά Σάββα, Παναγιώτης Λάρκου.
Πληροφορίες
Παραστάσεις (Λευκωσία): Τετάρτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 8:30 μ.μ. και Κυριακή στις 6:30 μ.μ. Διάρκεια: 90 λεπτά
Περιοδείες: Αμφιθέατρο «Ξένιον»: 18 Νοεμβρίου 2025, στις 8:30 μ.μ.
«Μαρκίδειο» Θέατρο Πάφου: 19 Νοεμβρίου 2025, στις 8.30 μ.μ.
Εισιτήρια: 15 ευρώ (κανονικό), 12 ευρώ (συνταξιούχοι, φοιτητές, μαθητές)
Προπώληση εισιτηρίων: https://tinyurl.com/2tukf3fwS oldouticketbox.com και σε όλα τα Καταστήματα Στεφανής
Πληροφορίες: 22818999& 99621845
