Του Απόστολου Κουρουπάκη
Το Διεθνές Φεστιβάλ Λευκωσίας 2025 φιλοξενεί τη Χλόη Μπέλλου, η οποία παρουσιάζει την παράσταση «Στιγμές», εμπνευσμένη από την ποίηση του Κώστα Μόντη, συνδυάζοντας χορό, ζωντανή μουσική, φωνή και εικόνα σε μια πολυαισθητηριακή εμπειρία. Η παράσταση «Στιγμές» υπερβαίνει τα όρια της παραδοσιακής χορογραφίας και καλεί το κοινό να ανακαλύψει προσωπικά νοήματα μέσα από την εμπειρία. Επικεντρώνεται στην καταπάτηση της προσωπικής και κοινωνικής ελευθερίας και στις σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης, ενώ ταυτόχρονα διαπνέεται από ελπίδα και αναγέννηση. Στη σκηνή συμμετέχει το Φωνητικό Σύνολο Ωδείου Musica Mundana υπό τη διεύθυνση της Γιάννας Θαλασσινού.
–Τι ήταν αυτό που σε έλκυσε στη συλλογή «Στιγμές» και ποιες από αυτές θέλησες να αποτυπώσεις στο έργο σου;
–Με κέρδισε η αμεσότητα και η εσωτερική αλήθεια με την οποία μιλά για τον άνθρωπο. Δεν προσπαθεί να εξηγήσει ή να καθοδηγήσει τον αναγνώστη, αφήνει χώρο για προσωπική ερμηνεία. Από αυτή τη στάση ξεκίνησα κι εγώ, αναζητώντας τρόπους να εκφράσω το ανθρώπινο βίωμα μέσα από την κίνηση, τη σιωπή και τη συνύπαρξη. Οι «Στιγμές» δεν αφηγούνται μια ιστορία, αλλά δημιουργούν έναν χώρο όπου ο θεατής μπορεί να συναντήσει τις δικές του εμπειρίες και στιγμές.
–«Με τόση διάσπαση μέσα μας/ με τόση αποκέντρωση και διαχωρισμούς/ πώς να προσευχηθούμε σαν άνθρωποι;» αναρωτιέται ο ποιητής. Η τέχνη μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους να ενωθούν;
–Η τέχνη δεν ενώνει μέσα από τις ίδιες ιδέες, αλλά μέσα από τη συμμετοχή στην εμπειρία. Δημιουργεί έναν χώρο όπου ο θεατής μπορεί να νιώσει χωρίς να χρειάζονται κατ’ ανάγκη λόγια. Μέσα από τη σιωπή και τη συλλογική παρατήρηση μπορεί να προκύψει μια μορφή κατανόησης, ένα αίσθημα ότι, παρά τις διαφορές μας, μοιραζόμαστε την ίδια ανάγκη για επαφή και ουσία.
–Πώς συνδυάζεις την τέχνη του λόγου με την τέχνη της κίνησης; Τι σε ιντρίγκαρε σε αυτή τη σύζευξη;
–Ο λόγος, ο ήχος και η κίνηση λειτουργούν συμπληρωματικά. Ο καθένας ανοίγει έναν διαφορετικό δρόμο επικοινωνίας. Όταν συνυπάρχουν, δεν εξηγούν ο ένας τον άλλον, αλλά δημιουργούν πεδία εσωτερικού διαλόγου. Αυτός είναι και ο λόγος που ζητώ να μη διακόπτεται η παράσταση με χειροκροτήματα στα ενδιάμεσα. Θέλω να διατηρείται μια συνεχής ροή, μια κατάσταση προσοχής και διαλογισμού όπου ο θεατής βιώνει την εμπειρία αδιάκοπα, σαν να βρίσκεται μέσα της.
–Ποιο είναι το δικό σου χορογραφικό σύμπαν και πώς συναντιέται με τον τρόπο αφήγησης που σε ενέπνευσε;
–Όταν δημιουργώ, σκέφτομαι πάντα τον θεατή και τη συνολική εμπειρία που θα ζήσει. Οι «Στιγμές» κινούνται μέσα σε ένα τοπίο αντιθέσεων, έντασης και ηρεμίας, φως και σκοτάδι, με μια ροή που επιτρέπει στο κοινό να παρακολουθεί, να αποφορτίζεται και να ξαναμπαίνει στην ιστορία. Κάθε στοιχείο, η μουσική, η κίνηση, ο φωτισμός, υπηρετεί τη σύνθεση ενός συνόλου που θέλω να είναι αυθεντικά ανθρώπινο και προσωπικό.
–Το κοινό, μέσα από αυτή την εμπειρία, είναι θεατής ή συνδημιουργός; Και ποιος είναι ο ρόλος της σιωπής και της λύτρωσης σε αυτό το ταξίδι;
–Θα έλεγα συνοδοιπόρος. Αν κάποιος θελήσει να δει απλώς μια παράσταση χορού και μουσικής, θα απολαύσει το θέαμα. Αν όμως είναι έτοιμος να στραφεί βαθύτερα, τότε μπορεί να αγγίξει κάτι πιο ουσιαστικό. Τα νοήματα δεν επιβάλλονται ποτέ από μένα, βρίσκουν τον θεατή και τον συνοδεύουν ανάλογα με τη διάθεση και τη συναισθηματική του διαθεσιμότητά. Η σιωπή είναι ο χώρος όπου γεννιέται αυτή η συνάντηση, ένας τόπος εσωτερικού διαλόγου και αναγνώρισης.
Η παράσταση, άλλωστε, επιδιώκει να τελειώσει με μια αίσθηση λύτρωσης. Δεν ολοκληρώνεται κατ’ ανάγκη βρίσκοντας ένα τέλος, αλλά μια αίσθηση συνέχειας… σαν κάτι που μας θυμίζει ότι υπάρχει πάντα η δυνατότητα να επανασυνδεθούμε με ό,τι είναι αληθινό, καθαρό και ειλικρινές στις ενδεχομένως εναπομείνουσες «στιγμές» μας.
Η παράσταση θα παρουσιαστεί το Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2025, 20:30.
