Με δέκα ολοκαίνουργια εξαιρετικά «πυκνά» τραγούδια, με αναρίθμητους στίχους και αναφορές: από τις σονάτες του Μπετόβεν και τα πρελούδια του Σοπέν, τα τζαμιά και τα μοναστήρια μέχρι την Αννα Φρανκ, τον Ιντιάνα Τζόουνς, τον Πατσίνο στον «Σημαδεμένο» και τον «Νονό»...
Ισως όλα να ξεκίνησαν 54 χρόνια πριν, στο Μάντσεστερ. Ο Μπομπ Ντίλαν, ο απόλυτος, σύμφωνα με τα media, εκφραστής του κινήματος αναβίωσης της ακουστικής φολκ μουσικής, είχε ήδη στραφεί στον ηλεκτρικό ήχο. Η επιλογή του είχε προκαλέσει μερικά γιουχαΐσματα στις συναυλίες του, όμως εκείνο το βράδυ του Μαΐου του 1966, έπαιξε στο κοινό της αγγλικής πόλης και κομμάτια σαν το (κάθε άλλο παρά ακουστικό) «Like a rolling stone». ...
«Η παράσταση ξεκινά στις 10», μας είπε ο Κλαούντιο το βράδυ της άφιξής μας στην απομακρυσμένη παραθαλάσσια πόλη Χιμπάρα (Gibara), στη βορειοανατολική Κούβα. Ήμασταν κάτι σαν κυνηγοί κουβανέζικης μουσικής και επί μία εβδομάδα μάς συνέβαινε το ίδιο πράγμα: μας έλεγαν ότι η συναυλία ξεκινά την τάδε ώρα και καταλήγαμε να περιμένουμε άπραγοι σε άδειες αίθουσες, παρακολουθώντας τους ηχολήπτες να στήνουν τα μηχανήματα. Ρώτησα λοιπόν τον Κλαούντιο, καλό φίλο του συγκροτήματος που είχαμε έρθει να δούμε, αν το «10» σήμαινε «10» ή μεσάνυχτα. Και εκείνος, διστάζοντας λίγο, χαμογέλασε: «Ας πούμε 11...»....
Στις 12 Ιουνίου του 1965 ένα βρετανικό συγκρότημα ποπ κυκλοφορούσε ένα τραγούδι, που όμως δεν έπειθε τους δύο κύριους συντελεστές του, οι οποίοι έπειτα από πολλές παλινωδίες και μετατροπές τελικά δέχθηκαν να το ηχογραφήσουν....
Toν τίτλο της πρώτης γυναίκας που βραβεύεται με Πούλιτζερ ειδικής μνείας για την «ανυπολόγιστη συνεισφορά της στην αμερικάνικη μουσική και κουλτούρα» κατέκτησε η Αρίθα Φράνκλιν ακριβώς οκτώ μήνες μετά τον θάνατο της, σε ηλικία 76 ετών. ...
