Η αλήθεια είναι πως μέχρι σήμερα, ελάχιστοι καλλιτέχνες κατάφεραν να χτίσουν μια καριέρα σαν αυτή της Χάρις Αλεξίου. Η ιστορία της στο ελληνικό μουσικό πεντάγραμμο ξεκινάει την δεκαετία του 1970 και από τότε, η ίδια παρέμεινε στην πρώτη γραμμή της μουσικής βιομηχανίας καταφέρνοντας να συνεργαστεί με όλους σχεδόν τους μεγάλους τραγουδιστές, μουσικοσυνθέτες και στιχουργούς, παλαιότερους και νεότερους. Αυτό από μόνο του λέει πολλά....
Από τη Φιλαρμονική του Βερολίνου και τη Metropolitan Opera της Νέας Υόρκης μέχρι το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και την Εθνική Λυρική Σκηνή, πολιτιστικοί φορείς αναμεταδίδουν παλιότερες συναυλίες, ανεβάζουν βίντεο με τους ερμηνευτές τους επί το έργον ή πραγματοποιούν πρεμιέρες διαδικτυακά...
Σε μια εποχή που η φτωχή δισκογραφία προτιμά τη σιγουριά των πολυσυλλεκτικών cd, ξεχάσαμε πώς είναι να ανταμώνουν μουσικά δύο συνθέτες μαζί, σε έναν δίσκο, για μία φωνή. Μια τέτοια συνάντηση και μάλιστα επιτυχημένη είναι ο «Νέος κόσμος» των Γιώργου Ανδρέου και Νίκου Ξυδάκη, σύμπραξη δύο σημαντικών συνθετών, με επτά και πέντε τραγούδια αντίστοιχα ο καθένας, βασισμένα κυρίως στον λόγο των ποιητών (Μάνος Ελευθερίου, Κική Δημουλά, Διονύσης Καψάλης, Θοδωρής Γκόνης)....
Με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα βρίσκονταν σε κοινές συναυλίες με τους «Φατμέ» και τους «Τερμίτες», βάδιζαν επί σαράντα χρόνια παράλληλα, χωρίς να συναντιούνται ουσιαστικά. Μόλις την περασμένη χρονιά αντάμωσαν. «Ηταν μαγικό το τι μας συνέβη τότε, ανακαλύπταμε διαρκώς κοινούς τόπους», λέει σήμερα ο Νίκος Πορτοκάλογλου. «Στα πολιτικά διαφωνούσαμε σχεδόν σε όλα, αλλά, αυτό ήταν το μαγικό και έδωσε και ένα μήνυμα στον κόσμο». ...
