«Στην περίπτωση του Καζαντζίδη, δεν είναι ο λόγος, το περιεχόμενο των στίχων δηλαδή, που έχει την πρώτιστη σημασία. Στην περίπτωση του Καζαντζίδη, το πρωτεύον στοιχείο είναι αυτή η θάλασσα του καημού, που βγαίνει από τα σωθικά του και φτάνει στ’ αυτιά των ακροατών του. Στον τρόπο που τραγουδάει ο Καζαντζίδης ακούς ιστορίες με καταδιωγμένους, με ασυμβίβαστους, με χαμένους φίλους, με ταξίδια σε όλα τα πλάτη της γης, με λαθρεπιβάτες, με απόκληρους, με ντουφεκισμένους, με βιοπαλαιστές που τους κλέβουν το δίκιο, με αληθινούς ανθρώπους που σέβονται τον διπλανό τους, με φαμίλιες γερά χτισμένες, με λαϊκές γειτονιές και τρυφερά όνειρα, με όλη τη Μεσόγειο να σπαρταράει μπροστά σου και να σου αφηγείται ταξίδια, περιπέτειες και ναυάγια»....
