Του Χρίστου Ζαβού
Είναι καμιά φορά ν’ αναρωτιέσαι. Ποιος αλήθεια που αγαπά το κυπριακό ποδόσφαιρο, θα αποχωρήσει από τη διαδικασία εξυγίανσης του προκειμένου να παρακολουθήσει το Μουντιάλ;
Τι μας ενδιαφέρει εμάς εάν θα επαναληφθεί το στραπάτσο των Βραζιλιάνων έτσι όπως το είχαν υποστεί το 1950, όταν ως οικοδεσπότες έχασαν στο τελικό του Μαρακανά από τους Ουρουγουανούς; Γιατί δηλαδή να νοιάζομαι κατά πόσο η σημαντικότερη σχολή των Ολλανδών έχει να παρουσιάσει μια καινούργια καινοτομία στα γήπεδα της χώρας του καφέ; Ούτε και φυσικά εάν τα γερμανικά «πάντσερ» θα επιστρέψουν στον θρόνο μετά από το 1990, όταν ο Μπρέμε με ανύπαρκτο πέναλτι επικρατούσε στον τελικό της Αργεντινής.
Αμ, τι μας νοιάζει εάν ο Μέσι καταφέρει να δώσει το κυπελλάκι, με κίνδυνο να εκθρονίσει τον ίδιο το θεό Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα από την ετικέτα του καλύτερου παίκτη όλων των εποχών. Καρφί δεν μας καίγεται κατά πόσο η Ισπανία θα επικρατήσει, καθιστώντας έτσι τον εαυτό της ως τη σπουδαιότερη εθνική ομάδα όλων των εποχών. Ούτε και αν η Ιταλία με το γνωστό πονηρό παιχνίδι της φτάσει στον τελικό και σηκώσει την κούπα, πιάνοντας την Βραζιλία στην κορυφή των τροπαιούχων του Μουντιάλ. Ποιος νοιάζεται αλήθεια εάν κάποια από τις αφρικανικές, καταφέρει επιτέλους να συνδυάσει το ταλέντο, τα φυσικά χαρίσματα με την πειθαρχία, μπαίνοντας έτσι σφήνα στους διεκδικητές;
Ή αλήθεια τι σε νοιάζει εάν κάποια από τα μη φαβορί κάνει την έκπληξη και φτάσει μέχρι τα τέλη της διοργάνωσης όπως έκαναν παλαιότερα το Βέλγιο, η Σουηδία, η Κροατία ή ακόμη και η Τουρκία; Μιλώντας για έκπληξη, ποσώς με ενδιαφέρει εάν ο Σάντος και το «πειρατικό» του κάνουν μπλε τη χώρα του Πελέ.
Γι’ αυτό σου λέω εμείς έχουμε Εφετείο… ή τελικά είχαν δίκαιο οι παίκτες του ΑΠΟΕΛ πάνω στον εξώστη;
