Για ποιον κτυπούν οι σειρήνες;

Για ποιον κτυπούν οι σειρήνες;

Θλιβερή δεν είναι η επέτειος του πραξικοπήματος και της εισβολής. Θλιβεροί είμαστε εμείς. Που σαράντα χρόνια μετά επιτρέπουμε στον κάθε πολιτικάντη που έχει χτίσει την καριέρα του πάνω στις πλάτες του εθνικού μας προβλήματος να εξαπολύει τις ίδιες κορώνες πάνω από τους τάφους των νεκρών μας.

Θλιβεροί είμαστε εμείς. Που σαράντα χρόνια μετά το μόνο που έχουμε καταφέρει είναι να επιτρέψουμε σε ανθρώπους χωρίς κανένα όραμα και καμία κουλτούρα, να μας οδηγήσουν σήμερα στο χείλος του γκρεμού. Ανίκανοι την ίδια ώρα να αντιληφθούν (ή να παραδεχτούν) το μέγεθος της ευθύνης τους.
Θλιβεροί είμαστε εμείς. Που σαράντα χρόνια μετά εξακολουθούμε να είμαστε τόσο πολιτικά ανώριμοι ώστε να ανεχόμαστε τη μονόπλευρη ανάγνωση της ιστορίας γιατί μόνο όταν η ιστορία παραμένει μονόπλευρη τότε δεν χρειάζεται να ωριμάσουμε και να αναλάβουμε ο καθένας τις ευθύνες που του αναλογούν.

Θλιβεροί είμαστε εμείς. Που σαράντα χρόνια μετά εξακολουθούμε να ακούμε κούφια συνθήματα επειδή μας βολεύει να μένουμε προσκολλημένοι στο παρελθόν και στα φαντάσματά του κι αυτό γιατί δεν έχουμε ούτε τα κότσια, ούτε τη μαγκιά να κάνουμε ένα βήμα έξω από τον μικρόκοσμό μας και να κοιτάξουμε το παρελθόν σφαιρικά ώστε να αντιληφθούμε τι πραγματικά θέλουμε σαν μέλλον.

Θλιβεροί είμαστε εμείς. Που σαράντα χρόνια μετά ανεχόμαστε την τακτική των πολιτικών μας κομμάτων να ανατρέχουν στο παρελθόν όχι για να επικαλεστούν τις αλήθειες της ιστορίας αλλά για να δικαιώνουν κάθε φορά τις τάχα μου διαφοροποιήσεις τους, ακόμη και σήμερα όπου οι όποιες διαφοροποιήσεις τους δεν έχουν καμία απολύτως σημασία μπροστά στη συλλογική τους αποτυχία να αποτρέψουν τη διαπλοκή και τη διαφθορά που ορίζει το σύστημα και την καθημερινότητά μας.

Θλιβεροί είμαστε εμείς. Που για σαράντα ολόκληρα χρόνια δεν μας ένοιαζε για το ποιος από όλους αυτούς που διεκδικούσαν την ψήφο μας νοιαζόταν πραγματικά για ένα κράτος πρόνοιας, ένας κράτος χρηστής διοίκησης και ένας κράτος δικαίου με αποτέλεσμα να επιτρέψουμε τη σταδιακή μετατροπή μας σ’ εκείνο που εμείς οι ίδιοι πολεμούσαμε. Γίναμε εμείς ένα ψευδοκράτος, το οποίο για σαράντα ολόκληρα χρόνια έκρυβε τη σαπίλα και τη βρωμιά κάτω από το χαλί μέχρι που αναγκαστήκαμε τελικά να επιτρέψουμε την «εισβολή» μιας Τρόικας για να «καθαρίσει» τα άπλυτά μας.

Θλιβεροί είμαστε εμείς. Που σαράντα χρόνια μετά δεν έχουμε μάθει να ζητάμε συγγνώμη, δεν έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε τις ευθύνες μας, δεν έχουμε μάθει να αναζητούμε τις αλήθειες, δεν έχουμε μάθει να διακρίνουμε το ψέμα, δεν έχουμε μάθει να διαβάζουμε πολύπλευρα την πραγματικότητα, δεν έχουμε ψάξει τις αξίες του πολιτισμού μας. Με αποτέλεσμα να μην έχουμε συνειδητοποιήσει ότι αυτού του τόπου του αξίζουν καλύτεροι ηγέτες από εκείνους που σήμερα αλληλοβρίζονται εν ονόματι των θλιβερών μας επετείων.

Θλιβεροί είμαστε εμείς. Που σαράντα χρόνια μετά δεν έχουμε καταφέρει να κοιτάξουμε κατάματα το μέλλον και να αναλάβουμε ο καθένας την ευθύνη της ζωής του. Δεν έχουμε καταφέρει να απαλλαγούμε από τις πλάνες και τις παραπλανήσεις μας. Δεν έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε κριτήρια και κρίση για το ποιος έχει πραγματικά το πολιτικό ήθος να λογαριαστεί με τα ιστορικά γεγονότα. Δεν έχουμε καταφέρει να καταδικάσουμε, έστω και στη συνείδησή μας, την έλλειψη ποιότητας, ώστε να μην επιτρέπουμε στη μετριότητα και στην αμορφωσιά να ορίζει και να καθορίζει τις επιλογές μας.

Θλιβεροί είμαστε εμείς. Που σαράντα χρόνια μετά δεν έχουμε καταφέρει να διαχωρίσουμε τη θέση μας από αυτή τη θλιβερή πραγματικότητα και να αλλάξουμε μυαλά ώστε να μην επιτρέπουμε στον καθένα που επιμένει στη συντήρηση και διατήρηση των διαχωριστικών γραμμών (πραγματικών και νοερών) να κάνει κουμάντο στις ζωές μας.

Θλιβεροί είμαστε αναμφισβήτητα εμείς. Που σαράντα χρόνια μετά δεν έχουμε ακόμα συνειδητοποιήσει πως οφείλουμε να ακονίσουμε την κρίση μας και να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας αν πραγματικά θέλουμε να απαλλαγούμε από τη θλιβερή μας κατάντια.