Της Ελένης Ξένου
Δεκατρείς χιλιάδες παιδιά στην Κύπρο βρίσκονται στα όρια της φτώχιας. Και άλλες τόσες χιλιάδες βιώνουν καθημερινά τα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα των γονιών τους, οι οποίοι, αδύναμοι να διαχειριστούν την ανατροπή των οικονομικών τους δεδομένων, μεταφέρουν στα παιδιά τους όλες τις φοβίες και τις ανασφάλειές τους για το αύριο.
Με λίγα λόγια αυτή τη στιγμή αρκετές χιλιάδες παιδιά στην Κύπρο μεγαλώνουν φορτωμένα με ένα ασήκωτο φορτίο, το οποίο τους παραδόθηκε χωρίς να τους ανήκει και χωρίς καν να φέρουν την οποιαδήποτε ευθύνη για την ύπαρξή του. Ένα φορτίο γεμάτο από καταθλίψεις, νευρώσεις, φοβίες, κρίσεις, στερήσεις, αβεβαιότητες, λάθη, απογοητεύσεις και καταργήσεις ονείρων, προσγειώνεται στις πλάτες των παιδιών, τα οποία δεν έχουν καμία απολύτως επιλογή παρά να καμπουριάζουν καθημερινά και να σκύβουν το κεφάλι τους αδύναμα να διαχειριστούν τη νέα πραγματικότητα.
Και από πού να αντλήσουν δύναμη όταν οι ίδιοι οι γονείς τους στην προσπάθειά τους να τα βγάλουν πέρα με την κουρεμένη τους καθημερινότητα, χάνουν σταδιακά κάθε ικανότητα να εμπνεύσουν στα παιδιά τους εμπιστοσύνη για τη ζωή και το μέλλον; Από πού να αντλήσουν δύναμη, όταν δεν υπάρχει καμία κρατική πρόνοια για το πώς να «εκπαιδεύονται» και να μορφώνονται ώστε να μη χάνουν την ελπίδα τους και να μη συρρικνώνουν τους ώμους τους από τα ασήκωτα βάρη που τους φόρτωσε η προηγούμενη γενιά. Από πού να αντλήσουν δύναμη όταν ζούμε σε ένα κράτος και σε μία κοινωνία, η οποία το μόνο που έχει μάθει είναι να βολεύεται στα ημίμετρα και στις μετριότητες και να φοβάται να επεκτείνει το βλέμμα της πέρα και έξω από τον μικρόκοσμό της;
Δεκατρείς χιλιάδες παιδιά βρίσκονται αυτή τη στιγμή στα όρια της φτώχιας και άλλα τόσα στα όρια να χάσουν τον προσανατολισμό τους με κίνδυνο να καταντήσουν όπως εμάς, τη δική μας γενιά, που ανέκαθεν παραδιδόταν στην ασφάλεια της πεπατημένης, γιατί εκείνο που έμαθε ήταν να αναγάγει σε υπέρτατες αξίες τη σταθερότητα, την προβλεψιμότητα και την τάξη, κατοχυρώνοντας την ίδια ώρα την απείθαρχη εστίαση της φαντασίας ως «απειλή».
«Δεν είναι μόνο η υλική βοήθεια» δηλώνει η Επίτροπος Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού κ. Κουρσουμπά, υπογραμμίζοντας πως «έπρεπε να έχουν γίνει προγράμματα ψυχολογικής στήριξης προς τις οικογένειες και στους επαγγελματίες που είναι κοντά στα παιδιά, κυρίως στους εκπαιδευτικούς. «Η οικογένεια δεν είναι όπως πριν» συνεχίζει η κ. Κουρσουμπά. «Ένα μεγάλο ποσοστό της κυπριακής κοινωνίας είτε έχασε τη δουλειά του είτε φοβάται καθημερινά ότι θα τη χάσει. Μέσα στην οικογένεια δεν είναι η κατάσταση που προϋπήρχε πιθανόν ξέγνοιαστη ή της ευμάρειας και είναι κάτι που βιώνουν τα παιδιά κι αν δεν το χειριστούμε σωστά θα διερωτόμαστε σε πέντε χρόνια γιατί έχουμε μια κοινωνία εφήβων που είναι αντικοινωνικοί».
Αυτοί λοιπόν είναι οι αριθμοί και αυτή είναι η ουσία πίσω από τους αριθμούς. Κι αντί οι ειδήμονες της πολιτικής να στρέψουν εδώ την προσοχή τους ασχολούνται και τσακώνονται με το αν θα διδάσκεται το μάθημα της ομοσπονδίας στα σχολεία. Αλλά τι να περιμένει κανείς από μυαλά όπως τα δικά τους που ουδέποτε διέθεταν την ελάχιστη φαντασία να «διαβάσουν» την πραγματικότητα επί της ουσίας. Είναι μάταιο λοιπόν να περιμένουμε από αυτούς να «σώσουν» το μέλλον των παιδιών.
Εκείνο που επείγει είναι να κατανοήσουμε πως ο καθένας μας έχει ευθύνη γι’ αυτές τις δεκατρείς χιλιάδες που είναι στα όρια της φτώχιας και για τις άλλες τόσες που είναι στα όρια να καταντήσουν όπως εμάς. Να καταντήσουν δηλαδή άνθρωποι οι οποίοι το μόνο που έχουν μάθει είναι πώς να υπηρετούν μια συγκεκριμένη πραγματικότητα και όχι πώς να την υπερβαίνουν. Εμείς αποτύχαμε πλήρως με τις υπερβάσεις. Ας το παραδεχτούμε μήπως και έτσι καταφέρουμε να απαλλάξουμε τα παιδιά από το βάρος αυτής μας της αποτυχίας και να τα ωθήσουμε να πιστέψουν σε μια υπέρβαση.
