«Εγώ είμαι ελικόπτερο»

Ήτανε δύο αγελάδες και ξαφνικά γυρίζει η μία προς την άλλη και της λέει: «Κόρη άκουσες για την ασθένεια των τρελλών αγελάδων;». «Άκουσα», απαντά ατάραχη η άλλη. Και συνεχίζει στο ίδιο ύφος: «Εμένα όμως τι με νοιάζει; Αφού εγώ είμαι ελικόπτερο».

Ενδεχομένως θα απορήσετε πώς μου προέκυψε ν’ αρχίσω τη στήλη με ένα ανέκδοτο. Ο λόγος είναι απλούστατος. Παρακολουθώντας τις τελευταίες ημέρες τις δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών σχετικά με το θέμα της τιμωρίας των ενόχων της οικονομικής μας καταστροφής, αναπόφευκτα θυμήθηκα τις δύο τρελές αγελάδες. Και πριν σας εξηγήσω τον συσχετισμό, λέω να φρεσκάρω στο μυαλό σας τις ευφάνταστες δηλώσεις τους.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δήλωσε ότι έχει τη βεβαιότητα πως μέχρι το τέλος του χρόνου θα γίνουν οι πρώτες συλλήψεις ατόμων που ευθύνονται και φρόντισε μάλιστα να υπογραμμίσει πως η πολιτεία θα επιδείξει μηδενική ανοχή (!) και δεν θα ανεχθεί τη συγκάλυψη του οποιουδήποτε αποδειχθεί ότι εμπλέκεται.

Στην αντίπερα όχθη ο κ. Άντρος Κυπριανού τόνισε την αποφασιστικότητά (!) του κόμματός του να αποδοθεί δικαιοσύνη. «Θα επιμείνουμε», είπε «μέχρι τέλους εάν και εφόσον αποδειχθεί ότι κάποιοι ευθύνονται για την οικονομική τραγωδία, να τιμωρηθούν παραδειγματικά». Την ίδια ώρα ο πρόεδρος της ΕΔΕΚ κ. Ομήρου εξέφρασε την ανησυχία και τους φόβους του για την πορεία των ερευνών. «Η εμπιστοσύνη» είπε « των πολιτών προς τις διωκτικές Αρχές και τους θεσμούς έχει τρωθεί επικίνδυνα αλλά κάποιοι φαίνεται να μην το αντιλαμβάνονται και ζουν στο δικό τους γυάλινο κόσμο (!)».

Μάλιστα! Τώρα λέω να θυμηθούμε και τη στάση που τήρησαν πριν και κατά τη διάρκεια της οικονομικής μας καταστροφής, όλοι αυτοί που σήμερα κόπτονται τόσο πολύ για την απόδοση ευθυνών. Την εποχή δηλαδή που κανείς τους δεν μιλούσε για μηδενική ανοχή, που κανένας τους δεν ανησυχούσε, που κανένας τους δεν έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου, που κανένας τους δεν εξέφραζε φόβους για το πού πάμε, διότι προφανώς ήταν όλοι τους τόσο επικεντρωμένοι στο πού πάει το κόμμα και η καρέκλα τους, ώστε να μην έχουν χρόνο να ασχοληθούν με το πού πάει η χώρα.
Αν σε μια χώρα επέλθει οικονομική καταστροφή και γι’αυτήν δεν ευθύνεται κάποια θεομηνία ή ένας πόλεμος ή ένα εμπάργκο ή δεν ξέρω και εγώ ποιά άλλη ανωτέρα δύναμη, τότε πάει να πει πως γι’ αυτή την οικονομική καταστροφή υπάρχει πολιτική ευθύνη.

Μόνο μια τρελή αγελάδα που πιστεύει ότι είναι ελικόπτερο μπορεί να ισχυριστεί ότι σε μια χώρα επέρχεται οικονομική τραγωδία απλώς και μόνο επειδή πέντε-δέκα επιτήδειοι απατεώνες μας έκλεψαν. Αν μπορούν δηλαδή να μας γελάσουν μερικοί απατεώνες και να μας οδηγήσουν όλους μαζί στον γκρεμό τότε γιατί μπαίνουμε στον κόπο να έχουμε πολιτικούς που καθήκον τους είναι να μας προστατεύουν από τις λαμογιές; Δεν είναι απορίας άξιον λοιπόν γιατί όλοι αυτοί που σήμερα μιλούν για μηδενική ανοχή και επιδεικνύουν τόση αποφασιστικότητα για την απόδοση ευθυνών, δεν θίγουν καθόλου το μεγαλειώδες κεφάλαιο των πολιτικών ευθυνών;

Μήπως γιατί σ’ αυτό τον τομέα έχουν όλοι τη φωλιά τους λερωμένη; Και όταν λέω λερωμένη δεν εννοώ ότι «όλοι τους τα φάγανε» αλλά είτε σιώπησαν, είτε ανέχτηκαν, είτε συντήρησαν, είτε διατήρησαν αυτό το ατέρμονο γλέντι της διαφθοράς και της διαπλοκής, του ρουσφετιού και του βολέματος. Και τώρα προτάσσουν όλοι το θέμα των ποινικών ευθυνών παριστάνοντας την τρελή αγελάδα για την ύπαρξη πολιτικών ευθυνών. Και έχουν το θράσος να μιλούν για απόδοση δικαιοσύνης όταν θα γνωρίζουν πολύ καλά (ή θα έπρεπε να γνωρίζουν πολύ καλά) πως απόδοση δικαιοσύνης χωρίς ανάληψη πολιτικής ευθύνης δεν μπορεί να υπάρξει.
 
Γι’ αυτό επιμένω. Ο συσχετισμός με τις τρελές αγελάδες είναι οφθαλμοφανής. Μόλις κάποιος θίξει το θέμα των πολιτικών ευθυνών η στάση όλων αυτών των «σωτήρων» μας είναι η εξής: «Και μένα τί με νοιάζει; Εγώ είμαι ελικόπτερο!»